olacak o kadar'ı izleyen nesildeki mizah anlayışı

mutfaktaki kız arkadaşın kafasına pırasayla vurup "heyağğğğğ"" demek.

ben olacak o kadar tv de yayınlanırken canlı canlı (yayın banttan) izlemiş biri olarak bugünün mizah yaklaşımları ile o güne kıyaslayabilecek durumdayım.

mizah kişiye özel bir duygu. birine neyi komik bunun, bunun neyine gülüyorsun demek bana yersiz geliyor zira bana komik gelip gelmemesi önemli değil.

maliye bakanlığında bürokrat olan bir arkadaşım mehmet ali erbil'in salam yedirip adamla billur geçtiği sahneleri sıkılmadan defalarca izleyebilirken ben bırak gülüp eğlenmeyi izlemeye tahammül edemiyorum.

adamın aldığı eğitimi ve yaptığı işi bilen biri olarak zekasıyla ilgili en ufak bir kuşku duymasam da adamın mizah anlayışı bana tuhaf geliyor.

ben bana komik gelen bir şey izlettiğmde de onun da yüzünde bir mimik oynamıyor.

mizah kadın zevki gibi. herkese çekici gelen kadın tipi farklı.

10 numara mizah anlayışıdır. beğenmeyen misvakçıdır.

biz de deriniz şimdi.

severim. gülerdim. hamurumuz bunlarla yoğruldu.

-emine hanım, nasıl bu kadar komik olabiliyorsunuz?
-bacak kadarken olacak o kadar izlerdim. hâlâ bacak kadarım ama artık izlemiyorum. yaşıyorum.

verin arkadaşların skisini.

o olacak o kadar'da halkın sorunlarına, vatandaşın sıkıntılarına değinilirdi. skeçlerinde anlattığı şeylerin bugün bile olduğunu görüp adamlar ileriyi görmüş diyebiliyoruz. yakın tarihteki deprem zamanı iki deprem uzmanının düştüğü durumu birebir işlemiş olacak o kadar skeci gündem olmuştu mesela. peki çok güzel hareketler bunlar ve güldür güldür ne yapıyor. sana telefon alacam diyor gülüyorlar mesela. toplumsal sorunlara falan değiniliyor mu. olacak o kadar mesaj verme kaygısı güdüyordu en azından. sıkmadan dert anlatmaya çalışıyordu. simdikiler etliye sütlüye dokunmuyor. çıktı mı içlerinden bir levent kırca.

savunmak amaçlı değil, objektif olmaj adına soruyorum. toplumsal sorunlara değinebilecek cesaret kaç kişide var günümüzde?
zamanında rahmetli demirel, ecevit kendilerini eleştirenlere, hatta dalga geçenlere telefon açıp teşekkür eden insanlardı.
şimdiki çakma diktatör zamanında kimde cesaret kaldı ki aleyhine birşeye laf söylemeye?