ölmenin en kötü yanı

genelde insanların aklında hep tamamlayamadıkları bitiremedikleri işler, yeteri kadar zaman geçiremediği insanlar, geride kalan aile kalıyor ölme fiiline odaklandıkları zaman. .
bu bağlamda da ölmeyi yarım kalmakla özdeşleştiriyor büyük bir çoğunluk..

konuya daha geniş bir perspektiften bakabilirsek dünyaya geliş amacımız ne mal mülk biriktirmek, ne geniş aileler ile sonsuza dek bu maddesel dünya üzerinde vur patlasın çal oynasın yaşamak, buradaki esas amacımız ruh varlığının öğrenmesi gerekenleri öğrenebilmesi için deneyimlemesi gereken olay döngüleri silsilesinden geçerek tekamül edebilmek derslerimizi alabilmek. bu noktada siz hayatınızı madde ve bu dünya ile eş tutmuyorsanız ölmenin kötü bir yanı yoktur, tabi ki fiziksel acı çekmek ve öte dünya ile ilgili bilinmezlik hepimiz için korkutucu ve ürkütücü gelir ve de geliyor ama ölüm alınan derslerin genel değerlendirmesini yaparak hazırlanma sürecine giriş bölgesidir, bu bağlamda ölüm - ölüm sonrası - doğuma hazırlanış ve de doğum esasında hep beraber toplu olarak incelenmesi gereken konulardır. bilgilendikçe ve de araştırdıkça insan ölmenin değil ilerlemeden yaşamanın daha vahim sonuçlara sahip olduğunu fark edebilir.

sonuç olarak sevgili sözlük , kapalı bilincimiz için gri görünüyor olsa da "her canlı ölümü tadacaktır.."

hikayenin sonu. güzel ama bitiyor.

bir daha ölemeyecek olmanız.

arkanda bırakacak birisi yoksa sorun değildir. hatta arkanda bırakacağın insan senin gibi ölümü düşünüyorsa birlikte bu dünyayı terk etmek çok anlamlıdır.

arkadan konuşanlara karşı kendini savunamamak.

her şeyin yarım kalması. kaç yaşında ölürsen öl hep yarım kalmış sayılırsın.
örneğin;

bi söz var. ölürse üzülmem dersin sonra askılıkta asılı hırkasını görürsün dağılırsın.

bir zamanlar varolmuş olmak.

sevdiğin insanlardan çook uzak olmak.

kıyametin kopmasını beklemek. cennete gidecekler cennet kapısını görerek, cehenneme gidecekler de cehennemin ateşini görüp hissederek kıyamet gününü bir bekleme odası gibi bir alanda bekliyorlar sanırım. beklemekten hiç hoşlanmayan biri olarak bence bu kıyametin kopmasını bekleme gibi bir durum varsa o biraz can sıkıcı. onun dışında öldükten sonra telefonumun kurcalanma ihtimali de çok canımı sıkıyor, o yüzden ara ara telefonda temizlikler yapmak elzem.

tecrübe edilememesidir; ölüm varken ben yokum, ölüm yokken ben varım. karşılaşmayacağız ki.

enkaz bırakır arkada. benim gibi...

geride kalanlara vereceğin acının acısıdır.

ölümün en kötü yanı kalanlar içindir.
pişmanlıklar, konuşulamayanlar, küslükler, kırgınlıklar.. "ulan keşke bana kırgın gitmeseydi, keşke birbirimizi anlamamak için bu kadar çabalamasaydık"
daha kötü ne olabilir ki

geride bırakılan insanlardır.

beni olabildiğince masum sanan ailemin her b*kumu öğrenecek olması. yok kendime acımıyorum ölmüş olacağım çünkü ama benim canım ailem... whatever.

acı çekmeye devam etmek hemde daha daha ve daha fazlasıyla bitecek sandığın ne varsa 10 katı acı verecek yaşamanın tadına bakmak lazım zaten diyar tarafta acı cekicez bari burda gülelim ...

yaşayacaklarının yarım kalması.

seni gerçekten sevenlerde bırakacağın acıdır diye düşünüyorum. çok sevdiğim birini kaybettim, ara ara mezarının başına da giderim ama toprağına dokunmak insanın ömründen ömür götürüyor. hani yanında olsa heyecanla soluksuz anlatacağın şeyleri üzeri kuru otlarla kaplanmış bir avuç toprağa anlatmak, anlatırken o otları yolmak, eline batan dikenlere aldırış etmemek... ne bileyim acıdır ya. geride kalanlara bırakılan en kötü miras ölümün en kötü yanı bu olsa gerek

öldükten sonra tırnakların ve sakalların uzamaya devam etmesi, haydi sakal neyse de tırnaklar üzücü.