ölüm gibi bir şey olup ölünmeyen durumlar

karantina

bekle diyip gitmesi.*

sizi mutsuz eden bir şeyi anlattığınız insanın bu duruma içten içe mutlu olduğunu farketmek.

harmanlık.

bahar candan röportajı izlemek. armağan çağlayan röportajlarını severek izlediğim için, bu bölümünü de izleyeyim dedim ama yarısına gelmeden, kalp krizi geçirmeme ramak kaldı. armağan çağlayan sonuna kadar nasıl dayandı acaba?

ölümü güzelce anlayan var mı kıyası böyle yapabilelim diye düşündürdü beni.

panik atak sırasında vuku bulan ama keşke aramaya devam etseydi, dedirten hadise.

hemen açıklıyorum: insan mesela bir yılan vs. görünce kendini savunsun diye olan bir mekanizma vardır. adrenalin, nöradrenalin... yanlış yazmış olabilirim ama sen anladıysan editlemeyeceğim ve iki nokta koyup imla yazmaktan kurtulacağım, neyse. işte bu mekanizma, insanlar bizi ölecek kadar sinirlendirince -illa bu nedenle olur demiyorum ama bu nedenle de olur- resmen kendi mizah anlayışıyla yapıştırır latifesini ve adeta ölen çaycı şakası yapan bir tivitçi, trollük yapan siteci gibi der ki: "bir şeyler oluyor ve sen bir şeyler yapmazsan öleceksin!" ve ekler "şaka yaptım zaa xd."

normalde bir ayı falan gördüğünüzde devreye girmesi gereken bu eleman, durduk yere ve bir şey yokken aniden bastırır ve siz şöyle dersiniz: "bir şeyler yapamıyorum; ortada olan hiçbir şey yok o zaman ben öleceğim."

yani bu durumda -o kısmınız bozulunca-ölüm gibi bir şey oluyor ve ölmüyorsunuz.

17 yaşında tanrının olmadığını farkedip kendini çölün ortasında tek başına kalkmış gibi hissetmek olabilir. dua etmek, elendi. gelecekten umut, elendi. iyiler kazanır, elendi. olsun, her şeyin bir sebebi vardır mantığı, elendi. yaşadıklarımı gören biri var, sonunda beni mağdur etmez beklentisi, elendi. *** gibi kaldın, geçmiş olsun.

sevdiğin insanı son görüşün olduğunu fark etmeden "görüşürüz" diyerek vedalaşmak

eski sevgilimin ayranı bitti zannedip yarı dolu bardağına benim boş bardağı koyup üzerine hızlıca vurmam. evet, ölüm gibi bir şeydi.

kurban etlerinden mutfağın bir köşesine bir miktar kan damlamis ve biz bunu günlerdir kokusundan arayıp bulmaya çalıştık. bulana kadar da canımız ciğerimiz soldu. bir hayvanin kanınin kokusu nasıl bu kadar iç kaldırabilir ki.
asla tarifi yok.

hayatına kendinizinkinden bile daha çok değer verdiğiniz birinin ölümüne şahit olup bir şey yapamamaktır.

evimizin yakınlarında afgan bir çocuk yaşıyor. çocuk evlere şenlik, tam bir fırlama. 5-6 yaşlarında ama ele avuca sığmıyor, herkes yaka silkmiş durumda. camlara taş atmalar mı dersiniz, arabaların dikiz aynalarına asılmak mı... her şey bunda.. türkçeyi iyi de anlamıyor, söylediklerimizin, uyarılarımızın yarısı havada kalıyor, çocuk boş boş suratımıza bakıyor. şirret de bir annesi var, çocuk ile ilgili sıkıntısını anlatan herkesle kavga ediyor.

neyse efenim, çocuklar kırmızı çizgimdir. asla kötü muamele sevmem, yapanı da kim olsa uyarırım. bu sebeple, bu çocuk da hafif dışlandığı için, daha özenli davranmaya gayret ediyorum. kızımdan da özellikle rica ettim, diğer arkadaşlarından ayırma, kendine bir şey aldığında ona da ikram et ya da oyuncaklarını paylaş vs diye. bir süre sonra diğer çocuklar kızıma 'biz onunla konuşmuyoruz, sen de konuşma' filan demişler. o da beni değil arkadaşlarını dinlemiş, bunun doğru olmadığını filan anlattım ama çocuk çocuktan öğreniyor işte.

bir gün kızım balkonda, çocuk aşağıdan seslendi, 'hadi dışarı gel oyun oynayalım' diye. kızım da 'gelmeyeceğim' dedi. ben de çaktırmadan dinliyorum bu arada. çocuk dedi ki 'o zaman ben size geleyim'.kızım da 'bizim evimize gelemezsin, annelerimizin arkadaş olması gerekiyor gelebilmen için' dedi. içimden dedim, aferin kızıma * çocuk da 'annelerimiz arkadaş olsun o zaman' dedi. kızım, 'benim annem senin annenle arkadaş olmaz' dedi. eyvah dedim, bu çocuğa biz neler aşıladık da ırkçı izlenimi verdik. sonra devam etti.

'çünkü benim annem yaşlı'

gülsem mi, ağlasam mı bilemedim. ölüm gibi bişey oldu hakikaten*

yaşamaktır arkadaşlar... teşekkürler.

geleceğim, bekle dedi, gitti...
ben beklemedim, o da gelmedi.
ölüm gibi bir şey oldu...
ama kimse ölmedi.

uzak yada yakın farketmeksizin birinin ölmesi.

wp gruplarına yanlış mesaj iletilmesi ve mal gibi kendinden silinmesi diyebilirim.

batından ameliyat olduktan sonraki ilk ayağa kalkış denemesi. acıdan böyle beyaz bir ışık gözlerimi kamaştırdı resmen, ışığa yürüdüm.

zam istemek için hayattaki tüm cesaretini toplayıp patron odasına gidip ıkına ıkına zam istedikten sonra patronun sana “ya işler de çok düşük biliyorsun” gibi zırvalaması.

yıkılmadım ama ayakta da değilim.

özdemir asaf'a göre kadının bekle deyip gittiği, bekle dediği adamın da beklemediği ve beklemediği hâlde kadının da gelmediğini fark ettiği durumdur.