otobüsle seyahat

şu anda yapmış olduğum şeydir.

yolun açık olsun denir seyahat edenlere.

eskiden çok keyifli olan şimdi ise bitmek bilmeyen ulaşım şeklidir . yaşlandım mı ne.

çok ama çok uzun zaman sonra birkaç hafta önce gerçekleştirdiğim eylem. eskiden de keyif almaz sıkılırdım yine çok fena sıkıldım. o kadar sıkılıyorum ki bitmeye yakın -ki bu genelde 4-5 saatten sonra oluyor- kalkıp otobüsün içinde yürümeye başlıyorum. süre uzadıkça yürüme sürem sıklaşıyor. asla cam kenarından koltuk almazdım, köşeye sıkıştırılmış hissine tahammülüm yok. neyseki tekli koltuklar çıktı da “kimse gelmezse ne güzel olur, yanıma kim oturacak, çocuklu mu..” gibi buraya yazmaya üşendiğim bir sürü içsel sorgudan da kurtardı bizi.

uzun yıllardır yaklaşık otobüsle 9 saatlik mesafeyi gidip geliyorum. gidiş-dönüş güzergahımdaki ara duraklardan birinde inen bir sevgilim vardı. o iner ben devam ederdim yola. uzun ilişki insanıyım ben, bu net bilgi. ama ondan da sıkılıyorum bir süre sonra. 4 yılın sonunda herkes yoluna gider, bu da net bilgi * konuyu dağıttım neyse işte o uzun yolu yapıyordum başlığın konusu olan. bitti ilişki, ayrıldık. ayrıldım demekten hoşlanmıyorum beraberken bizsek ayrılırken de biziz. kafa böyle çalışıyor. evlenmek istemiyorum, hiç istemedim. onunla değil kimse ile istemiyorum. zaten iki nedenim var ayrılıklarda ya geçmek bilmeyen kıskançlık ya da evlilik teklifi. severim ama düğüne dair ritüelleri o ayrı bir entarinin konusu. uzadıkça uzadı mevzu, bu nasıl entari *

sevgilimin indiği otogara geldi otobüs. bi anıyı hatırladım unuttuğum. ayrılmıştık. ben, ilişkiyi yürütmek için gerekli fedakarlığı yaparım içinde iken. ama bir kez çemberin dışına çıktım mı dönmüyorum. hiçbir sevgilime de tekrar dönmedim -bak şimdi sinirleneceğim. bak bu yanlış, terazin doğru tartmıyor derken aklın neredeydi! ben konuşurken sen beni duymuyorsun sonra susunca kuş gibi çırpınıyorsun gitme diye! sinirlendim diye de yanlış anlaşılmasın. bu kimseye kestiğim bi ceza filan değil bu davranış şekli duygum bitiyor. bilmiyorum nasıl oluyor ama bitiyor işte- yine dağıldı konu. durumumuz yoktu okuyamadım entarisine doğru yol alıyor * ona da dönmedim. yine tatillerden birinde onun daha önce beraberken indiği duraktan otobüsüm hareket etti. henüz garajı bile çıkamadık sanırım. host geldi yanıma. elinde kocaman çiçek buketi kucak dolusu ama. o bana bakıyor ben ona. önce adımı söyledi teyit etmek için evet diyince bunlar sizin falanca bey size vermemi istedi, dedi. ben de en ufak bir şaşırma ifadesi yok. en azından onu buketle karşımda ilk görüşümdeki anlık şaşkınlık, hayırdır bakışı da gitti çoktan. “istemiyorum, çöpe atın.” dedim ve okuduğum kitabıma geri döndüm. host birkaç saniye duraksadıktan sonra uzaklaştı yanımdan. sadece hatırladığım tek şey ön koltuklardan dönüp bize bakan kafalar.. yanımdaki kişi bile toparlanmışken benim gayet rahat bir şekilde kitap okumaya devam edişim nedeniyle kafamı kaldırmadan dahi belli belirsiz hissedebildiğim o bakışlar..

bir yerden bir yere gitmek işte tanımı.. otobüs sadece gitme şeklini seçtiğiniz araç. bazen koparır bazen birleştirir..

konuyu da gündemime bağlayalım da bir entari de topluca aradan çıkartalım her şeyi. “insan gitmek istediği yere aittir. ben senin yanına gitmek istemedim.” (nokta)

sınavlar için geçen sene kullandım ankara'ya gitmek için uzun aradan sonra, anadolu firması kaliteli ve konforlu. otobüsünlerin markasına göre bu kadar farklılık göstereceğini bilmiyordum çok rahattı sevdiğim yolculuk şeklidir.

eğer doğulu iseniz belalı bir şeydir. istanbul'dan hınıs 24 saat sürmüştü**, imanım gevremişti hakikaten.

otobüse çözüm bulmaları gerekiyor çünkü özellikle uzun yolda ayaklar tamamen uyuşuyor. imkanı olan kullanmıyor zaten.

akıllara kek,çay,kola fanta vb gibi şeyleri getirir.

bazen bir mutluluk, bazen de hüzün barındırır yolculuklar..
varış noktasında bazen seni bekleyeni bilir, bazen de bilmezsin..
bilmediğin ne çok şey var hayatla ilgili.
bu gittiğin yol yol mu?
yoksa yolun sonu çıkmaz sokak mı?
gitmeden, varmadan bilemezsin yolun sonunu.
git ve gör. sev ve bırakma. tutun ama asılma!

şehirler arası otobüs sözkonusu olduğunda bazen çok havasızdır,koltuk arkası tvler vardır kolonya vb gibi kokular vardır otobüsün içinde ki bu da mide bulantısına sebep olur.

zırt pırt bir yerlerde durmuyorsa ve gece yapılıyorsa güzel bir kafa seyahati de sağlar. dinlenme tesisinde, soğuğu ayrıca ekstra bir tat verir.

sevdiğimiz aktiviteler

3-4 saat üstü çekilmez
sabah 6-7 gibi mola verdiğinde tesisteki o soğuk morgdan beter

şehir içindekini bazen seviyorum.
şehir dışındakini çok özlüyorum, seneler oldu ama biliyorum ki bindikten 15 dk sonra off diyerek dizimi ovalayacağım.

ülke olarak yolculuk standardımız 1.70 insan üzerine kurulu.
uzunlar için çile.