pandemi sürecinde değişen alışkanlıklar

sabahın köründe kalkmak.

alışkanlık haline gelmişti sırf işe gitmek için. baktım bu alışkanlık bana iyi gelmiyor, tüm gün sinir stres, bu yüzden alışkanlığı değiştirmedim, direkt bıraktım. inanır mısınız, rahatladım. tüm gün yatıyorum şimdi. oh mis.

hes kodu kullanımı, şehir meydanlarındaki bankların ve oturma alanlarının sökülmesi, uyarı yazıları, tüketimin artması, maske kullanımı, insanların gezme ve dışarıda yemek yeme gibi aktivitelere ilgisinin artması, insanlarda hep bir panik ve korku olması, sarılma ve tokalaşma gibi yakın temaslarda bulunmamak, ayakkabıları ve eve alınan gıdaları dezenfekte etmek, havlu gibi eşyaları ortak kullanmamak, ekmeği dışarıdan almak yerine evde yapmak, harcama ve tüketim alışkanlıklarının değişmesi, örneğin panik ve sokağa çıkma yasaklarının belirsizliğinden dolayı stokçuluğun artması, temizliğe edilen aşırı dikkat, normal sayılabilecek davranışların bile yanlış anlaşılması, örneğin normal bir şekilde "hastayım" dendiğinde bile "corona oldum" olarak anlaşılması..

o döneme kadar futbolla hiç ilgilenmeyen birisi olarak, futbol hastası olmak. takım tutmayı geç, hiç ilgimi bile çekmezdi.

şimdi ise hala futbol hastası ve koyu fanatik galatasaraylıyım :)

insanlığın “normali” yeniden tanımladığı, alışkanlıkların yer değiştirdiği dönemdir.

pandemi, sadece maskeyi değil, insanın kendini de takındığı bir dönemdi. evden çalışmaya “geçici” denmişti, ama sonra ofise dönmek yabancılaştı. kalabalıklar ürkütücü, sessizlik konforlu geldi. alışkanlıklar değişti; ama belki de en çok “alışkanlıkla yaşama” alışkanlığı değişti.

el yıkamak ritüel oldu, sarılmak lüks. dışarı çıkmak özgürlük değil, risk anlamına geldi. markete gitmek bile mini bir stratejiye dönüştü. “eve sipariş” kavramı ihtiyaçtan çıktı, yaşam biçimi oldu.

ama asıl değişim, insanların birbirine ve zamana bakışında yaşandı.
kısıtlamalar kalktı ama kimse eskisi gibi hızlı yürümüyor artık.
herkes biraz daha temkinli, biraz daha kendi içinde.
bir kısmımız kalabalıklara döndü, bir kısmımız hâlâ sessizliği seviyor.

pandemi geçti ama geride kalan şey şu oldu:
insanlık “sosyal varlık” olmanın yanında, “kendiyle baş başa kalabilen varlık” olmayı da öğrendi.
ve belki de ilk kez, dünya aynı anda durunca herkes şunu fark etti; zaman da bir virüsmüş, yayılmasın diye yavaşlamak gerekiyormuş.