paylaşım çılgınlığı

yaşamayı, kendin için yapmayı, andan tat almayı engelleyen saçmalıktır...

angutluktur.

kısa süre sonra iyice itici bir hale gelecek ve insanlar yavaş yavaş önce daha az paylaşmaya, sonra hiç paylaşmamaya başlayacak, nihayetinde ketumluk çılgınlığına dönüşecektir.

burada yazdıklarımız da bir paylaşımdır. görsel olmadıkları için çılgınlık değildir diyemeyiz. çılgınım, çılgınsın, çılgınız.

anlamsız hareket.

dışarı çıktığımda fotoğraf çekmekle zaman kaybetmeyi pek sevmiyorum. havanın, ortamın tadını çıkarmak dururken, evde aynaya baksam saatlerce görebileceğim suratın fotosuyla niye uğraşayım? o yüzden fotolarımın çoğu evde çekilmiştir. bir yere giderken ya da bir yerden geldiğimde full aksesuar çeker sonra giderim ya da soyunurum.

tabii ki kimse hiçbir yerde foto çekmesin anlamında da algılanmasın bu ama attığı her adımı çeken de ne bileyim... telefon eline o kadar da yapışık gezmenin bir mantığı yok.

dayım yapar bak bunu mesela. hani şunu anlarım; gittiğin her yeri çekersin, kendin için arşivlersin. arada bakarsın şu mekân da güzeldi falan diye. bu dayım her gittiği yerde kendisinin ya da eşiyle birlikte ikisinin fotosunu çekip whatsapp grubundan annemlere atıp hepsini delirtiyor *

düşünsenize bir akrabanızı böyle; kapının önünde bir poz, sokakta yürürken bir poz, gittiği yerde bir poz, dönüşte aynı yolda bir poz falan... hayır bir de bilmediğimiz adam değilsin. hani "her hâlimi görsün, belki beni beğenir" gibi bir kaygıyla bir kadına falan atmıyorsun bunları.

ay ne bileyim, çok saçma!

sadece insanlara göstermek için yapılan eylemlerin, insanlar ne der ne düşünür diyerek paylaşılan fotoğrafların cebinde ekmek alacak parası yok iken kredi çekip telefon alanların devri.

kişisel pr çalışmalarının arkasında derin dramalar, trajediler yatıyor. ne yapıcam ne edicem kaygısı, gelecek endişesi ile sarmalanmış zihinlerinin sorunlarını çözmek yerine pahalı arabalar ile storyler, mekanlarda partilerken videolar atarak hatta böyle yapmayanları ayıplayarak kendilerine yarattıkları hayali dünyanın esiri olmuş bir insanlık.

şov olsun ama nasıl olursa olsun diyerek yaşanan hayatlar.

nefret doluyum böyle tiplere, binanın dış cephesi çok şatafatlı ama içerisi çürük ha böyle tiplerin en güzel yanı şu 20'li yaşlarınızda böyle yaşayın 30'larınızı 20'li yaşlarda yaptığınız bu salaklığın ceremesini temizlemeye harcayarak geçirin ve 40'lı yaşlarınızda karşımızda el pençe durarak o takıldığınız güzel mekanlarda ki localarımızda takılan bizleri nefret ile izleyin.

çünkü siz şov peşinde koşarken sizin gibi olmayanlar gelecek inşa ediyor.

media bilinirliği bir ruhsal sorundur

mutsuzluk göstergesi

geçici bir dönem bu

düşünsene fotografmakinası telefona girmeseydi ne nasıl olurdu?

azalarak önemsizleşecektir. geçici hevesler bunlar