said nursi

denizli mahkemesi müdafaatından
…

evet, biz bir cemiyetiz ve öyle bir cemiyetimiz var ki her asırda üç yüz elli milyon dâhil mensupları var. ve her gün beş defa namazla o mukaddes cemiyetin prensiplerine kemal-i hürmetle alâkalarını ve hizmetlerini gösteriyorlar. اِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ اِخْوَةٌ kudsî programıyla birbirinin yardımına dualarıyla ve manevî kazançlarıyla koşuyorlar. işte biz bu mukaddes ve muazzam cemiyetin efradındanız.

ve hususi vazifemiz de kur’an’ın imanî hakikatlerini tahkikî bir surette ehl-i imana bildirip onları ve kendimizi idam-ı ebedîden ve daimî, berzahî haps-i münferidden kurtarmaktır.

sair dünyevî ve siyasî ve entrikalı cemiyet ve komitelerle ve bizim medar-ı ittihamımız olan cemiyetçilik gibi asılsız ve manasız gizli cemiyetle hiçbir münasebetimiz yoktur ve tenezzül etmiyoruz.

…

dünyaya karışmak arzusu bizde bulunsaydı böyle sinek vızıltısı gibi değil, top güllesi gibi ses ve patlak verecekti.

divan-ı harb-i örfîde ve mustafa kemal’in hiddetine karşı divan-ı riyasette, şiddetli ve dokunaklı müdafaa eden bir adam, on sekiz sene zarfında kimseye sezdirmeden dünya entrikalarını çeviriyor diye onu ittiham eden, elbette bir garazla eder. bu meselede benim şahsımın veya bazı kardeşlerimin kusuruyla risale-i nur’a hücum edilmez. o, doğrudan doğruya kur’an’a bağlanmış ve kur’an dahi arş-ı a’zam ile bağlıdır. kimin haddi var, elini oraya uzatsın, o kuvvetli ipleri çözsün.

hem bu memlekete maddî ve manevî bereketi ve fevkalâde hizmeti, otuz üç âyât-ı kur’aniyenin işaratıyla ve imam-ı ali radıyallahu anhın üç keramat-ı gaybiyesiyle ve gavs-ı a’zam’ın kat’î ihbarıyla tahakkuk etmiş olan risale-i nur; bizim âdi ve şahsî kusurumuzdan mes’ul olmaz ve olamaz ve olmamalı. yoksa bu memlekete hem maddî hem manevî telafi edilmeyecek derecede zarar olacak. (hâşiye[1])

bazı zındıkların şeytanetiyle risale-i nur’a karşı çevrilen planlar ve hücumlar inşâallah bozulacaklar, onun şakirdleri başkalara kıyas edilmez, dağıttırılmaz, vazgeçirilmez, cenab-ı hakk’ın inayetiyle mağlup edilmezler. eğer maddî müdafaadan kur’an men’etmeseydi, bu milletin can damarı hükmünde umumun teveccühünü kazanan ve her tarafta bulunan o şakirdler, şeyh said ve menemen hâdiseleri gibi cüz’î ve neticesiz hâdiselerle bulaşmazlar. allah etmesin, eğer mecburiyet derecesinde onlara zulmedilse ve risale-i nur’a hücum edilse elbette hükûmeti iğfal eden zındıklar ve münafıklar bin derece pişman olacaklar.

elhasıl: madem biz ehl-i dünyanın dünyalarına ilişmiyoruz, onlar da bizim âhiretimize, imanî hizmetimize ilişmesinler.

mevkuf

said nursî

***

بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ

efendiler!

size kat’î haber veriyorum ki: buradaki zatların, bizimle ve risale-i nur’la münasebeti olmayan veya az bulunanlardan başka, istediğiniz kadar hakiki kardeşlerim ve hakikat yolunda hakikatli arkadaşlarım var. biz risale-i nur’un keşfiyat-ı kat’iyesiyle iki kere iki dört eder derecesinde sarsılmaz bir kanaatle bilmişiz ki ölüm bizim için sırr-ı kur’an ile idam-ı ebedîden terhis tezkeresine çevrilmiş. ve bize muhalif ve dalalette gidenler için o kat’î ölüm ya idam-ı ebedîdir (eğer âhirete kat’î imanı yoksa) veya ebedî ve karanlıklı haps-i münferiddir (eğer âhirete inansa ve sefahet ve dalalette gitmiş ise).

acaba dünyada bu meseleden daha büyük daha ehemmiyetli bir mesele-i insaniye var mı ki bu, ona âlet olsun? sizden soruyorum! madem yoktur ve olamaz, neden bizimle uğraşıyorsunuz? biz en ağır cezanıza karşı kendimiz, âlem-i nura gitmek için bir terhis tezkeresini alıyoruz diye kemal-i metanetle bekliyoruz.

fakat bizi reddedip dalalet hesabına mahkûm edenleri, sizi bu mecliste gördüğümüz gibi idam-ı ebedî ile ve haps-i münferidle mahkûm ve pek yakın bir zamanda o dehşetli cezayı çekeceklerini müşahede derecesinde biliyoruz belki görüyoruz; onlara insaniyet damarıyla cidden acıyoruz.

bu kat’î ve ehemmiyetli hakikati ispat etmeye ve en mütemerridleri dahi ilzam etmeye hazırım! değil vukufsuz, garazkâr, maneviyatta behresiz ehl-i vukufa karşı belki en büyük âlim ve feylesoflarınıza karşı gündüz gibi ispat etmezsem, her cezaya razıyım!

işte yalnız bir numune olarak iki cuma gününde mahpuslar için telif edilen ve risale-i nur’un umdelerini ve hülâsa ve esaslarını beyan ederek risale-i nur’un bir müdafaanamesi hükmüne geçen meyve risalesi’ni ibraz ediyorum ve ankara makamatına vermek için yeni harflerle yazdırmaya müşkülatlar içinde gizli çalışıyoruz. işte onu okuyunuz, tam dikkat ediniz, eğer kalbiniz (nefsinize karışmam) beni tasdik etmezse bana şimdiki tecrid-i mutlak içinde her hakaret ve işkenceyi de yapsanız, sükût edeceğim!

elhasıl: ya risale-i nur’u tam serbest bırakınız veyahut bu kuvvetli ve zedelenmez hakikati elinizden gelirse kırınız! ben şimdiye kadar sizi ve dünyanızı düşünmüyordum ve düşünmeyecektim fakat mecbur ettiniz; belki de sizi ikaz etmek lâzım idi ki kader-i ilahî bizi bu yola sevk etti. biz de مَنْ اٰمَنَ بِالْقَدَرِ اَمِنَ مِنَ الْكَدَرِ düstur-u kudsîyi kendimize rehber edip her bir sıkıntılarınızı sabır ile karşılayacağız diye azmettik.

mevkuf

said nursî

mühim bir suale hakikatli bir cevaptır
büyük memurlardan birkaç zat benden sordular ki: “mustafa kemal sana üç yüz lira maaş verip kürdistan’a ve vilayat-ı şarkiyeye, şeyh sünûsî yerine vaiz-i umumî yapmak teklifini neden kabul etmedin? eğer kabul etseydin ihtilal yüzünden kesilen yüz bin adamın hayatlarını kurtarmaya sebep olurdun!” dediler.

ben de onlara cevaben dedim ki: yirmişer otuzar senelik hayat-ı dünyeviyeyi o adamlar için kurtarmadığıma bedel, yüz binler vatandaşa, her birisine milyonlar sene uhrevî hayatı kazandırmaya vesile olan risale-i nur, o zayiatın yerine binler derece iş görmüş.

eğer o teklifi ben kabul etseydim, hiçbir şeye âlet olamayan ve tabi olmayan ve sırr-ı ihlası taşıyan risale-i nur meydana gelmezdi. hattâ ben, hapiste muhterem kardeşlerime demiştim: eğer ankara’ya gönderilen risale-i nur’un şiddetli tokatları için beni idama mahkûm eden zatlar, risale-i nur ile imanlarını kurtarıp idam-ı ebedîden necat bulsalar siz şahit olunuz, ben onları da ruh u canımla helâl ederim!