sanat toplum içindir

sanat ifade biçimlerinden oluşur. eğer ifade etmek istediğiniz toplumculuksa, içinize bu dert, dava olduysa elbette sanatınıza yansır. bu açıdan bakıldığında, sanat binlerce şey için olabileceği gibi, toplum için de olabilir.

bach saray sanatçısı, sanatçı değil mi? beethoven, da vinci zenginlere spariş eserler üretmişler, o eserler sanat değil mi. hadi len! bugün avruğa birliğinden fon alıp sözde solcu film çektiğinde sanatı egemenlere değil topluma mı yapmış oluyorsun?

sanatı burjuvazi üretir ve tüketir. kendini iyi hissetmek istediğinde "halk için yaptık" falan der. oysa alan veren bellidir.

zırvalamayı bırakın! sanat, insanların gerçekliğin o korkutucu belirsizliğininin kaygısından kaçmak adına icat ettiği bir oyalanma biçimi, bir tür yaratıcılık ve cesaret işidir.
evvela kaygı, yaratıcılıkla ilgili bir şey. kaygı durumunda bundan kaçmamız mümkündür. tabi bu yapıcı bir çözüm değil. üstesinden gelmek için birkaç hap veya kokain de alabilirsiniz. ama bunlardan hiçbiri, sizi yaratıcı etkinliğe götürmez. kaygı şu anlama gelir: sanki dünya kapınızı çalıyordur ve bir şeyler yaratmak, bir şeyler yapmak zorundasınızdır. dolayısıyla kendi özünü bulabilmiş insanlar için kaygı, yaratıcılık ve cesareti teşvik eden bir şeydir.
benliğimizin ve görevlerimizin bilincindeyiz. öleceğimizi de biliyoruz. öleceğimizin farkında olan yegane canlılarız. bundan dolayı da normal kaygı ortaya çıkıyor. bunu hissetmekten kendimizi alıkoyamadığımızda kendimizi yeni fikirlere veriyoruz; kitaplar yazıyoruz, resimler yapıyoruz, beste yapıyoruz, kendimiz gibi insanlarla iletişim kuruyoruz.
diğer bir deyişle insanın kişiliğinin yaratıcı değişimi, öleceğimizi bilmemizden kaynaklanıyor. hayvanlar ve bitkilerin bundan haberleri yok. öleceğimizi bilmek bizleri normal olarak kaygılandırıyor ve diyor ki; "hayatta olduğun yılları en iyi şekilde değerlendir."
özgürlük de kaygıyı doğuran şeylerden biri. eğer özgürlüğünüz olmasaydı, kaygınız da olmazdı. bu yüzden filmlerde gösterilen kölelerin yüzlerinde hiçbir ifade olmadığını görürsünüz. özgürlükleri yoktur. ancak özgürlüğü olan insanlar tetiktedir, uyanıktır. yapacağımız şeyin bir etkisi olduğunu biliriz.
neşe; yeteneklerimizi, aklımızı ve tüm varlığımızı yüce amaçlara ulaşma yolunda kullanmaktan aldığımız hazzı ifade eder. mesela müzisyenler... mozart ve beethoven gibi beste yapan insanlar... dikkate değer ölçüde kaygıya sahip olan insanlardı. çünkü notaların güzel bir biçimde bir araya geldiğini duyduklarında bu güzelliği seviyor ve neşe hissini yaşıyorlardı. işte bu, yaratıcılıkla uyumlu bir histir. bu yüzden "yaratma cesareti" diyoruz. yaratıcılık, doğuştan gelen bir şey değil. bu, sizin cesaretinizle bir araya gelmeli.
modern kültür, kaygılarla başa çıkmak adına dikkatimizi başka yöne çekiyor ve bayağı zevkleri öne sürüyor. zengin olarak kaygıdan kaçmaya çalışıyorlar. 21. yüzyılda 250 bin dolara sahip olarak bunu yapmaya çalışıyorlar. bunların hiçbiri onları neşeye, bahsettiğim yaratıcılığa götürmüyor.
dünyalara da sahip olsanız; iç dünyanızda zevk, neşe, cesaret ve yaratıcılık namına bir şey yoksa bir hiçsiniz.

bence bu tartışmanın bir sonucu yok. kaçırdığınız taraf ise şurası, sanatçı sanatının aracılığıyla kendisinin anlaşılmasını önemsiyor mu önemsemiyor mu? eğer anlaşılmayı önemsiyorsa sanatı toplum içindir.

bir de anlaşılmayı önemsemeyen dışavurumcu sanatçılar var. bu ekspresyonist sanatçıların çoğu toplum tarafından anlaşılmayı sanatlarının gayesi haline getirmemiştir. hatta bu sanatçılar arasında eserleriyle ölümünden sonra tanıştığımız bir çok yazar ve ressam var. bunlardan biri de adını ve eserlerini çok iyi bildiğimiz ressam vincent van gogh'dur. van gogh'un bu kadar ünlü bir ressam olması, ölümünden sonra erkek kardeşinin eşinin eline geçen tablolarının etrafa yayılması sayesinde olmuştur.

sanat, anlayan içindir.

sanat bence toplum için değil sanatçının bizzat kendisi içindir. bir sanat eseri her hangi bir şey hakkında sanatçının kendi iç dünyasından çıkardığı görüş, fikir, tasavvur ve daha neler varsa onları içerir, özgündür. sanatın kaygısı yoktur, olmamalıdır, sanatçının iç dökümüdür bu sebeple sanat bence yalnızca sanatçının kendini ruhsal olarak tatmin etmesi üzerinedir başkasının beğenmesini gerçek bir sanatçı çokta umursamaz, toplumsal fayda sağlamak zorunda değildir eğer öyle bir zorunluluk hissediyorsa kendisi bir sanatçıdan ziyade bir zanaatkardır.

toplumun sanattan anlamadığı yerde sanatçı ölsün mü?
sanat öncelikle sanatçının kendisi içindir, kendisinin içine sinmediği bir sanat ürününü toplumun önüne koymaz ki...

sizi sanata iten, yalnız bırakan insanlar için neden kendinizi paralayasınız?

sanat kişi içindir ama toplumu da kişiler oluşturur. işte kilit nokta burası...

üretilmiş bir eseri artık insanlara arz etmeye karar verdikten sonra geçerli olduğunu düşündüren önerme.

yani sanat aslında üretim aşamasındayken sanat, sonra da toplum içindir.

sadece bir eser üretirken bu ikisinin de kaygısını/hedefini taşımamak gerekir. kişi ne kadar kendisi olursa, ortaya çıkan da o kadar saf/berrak olur.

yoksa öbür türlü ortaya sanat değil, zanaat çıkar.

yaptığın sanattan para kazanacaksan kendi kendine anlaşılmaz bir şeyler yazmanın ne faydası olacaktır ki? eğer durum buysa toplumun duygularına da hitap etmen gerekir, ancak kendi fikirlerini hiçe saymak değildir bu. sanatçı topluma ayna tutar demiyor muyuz? bu yüzden sanat toplum içindir evet
ancak içini dökmek, kendini yazarak duygularından uzaklaştırmak istiyorsan kurallara ona buna uymak zorunda değilsin istediğini yazarsın ve başkalarının beğenisi senin için önemli olmaz. bu durumda da sanat sanat içindir.

günümüzde insanlar sanat adı altında
tüm ahlaksızlıkları sergilemektedir .
sanat toplum içindir kesinlikle katılıyorum .
ama günümüzde sanat toplumumuzun ahlaki değerlerini çiğniyor .
gerçekten sanata hizmet eden , topluma faydası olan tüm sanatçılarımızı saygı ile anıyorum .

değildir.

yaz kuran kurslarının da bu bağlamda olduğu görüştür.

yapılan sanatta yani işte kaygı yer alır. kısa zamanda çok şey yapman beklenir. istediğin şekilde sanat ya da eğitim yapamazsın. tamamen velinin isteği doğrultusunda hızlı ve güzel iş çıkarman beklenir.

duyguularııım darmadağıııın..
anlayamazsınız..
o motorun köpükleri
hem de nöö.*

hayır sanat şahsi ve muhteremdir.

bence sanat sanat içindir, refaha kavuşabilen ve refah içinde yaşayan toplumlar sanat ve felsefeyle uğraşır çünkü vakti de, sanatı da inşa edebilecek ortamı oluşturmak için her şey hazırdır. oysa ki fakir bi aileye bi picasso tablosu mu yoksa bi akşam yemeği mi deseniz akşam yemeğini seçer çünkü tablo izlemek onlara bir şey kazandırmaz bu gözle bakarlar. gelişmekte olan ülkelerdd aday adayı olduğumuz için sanat pekte toplum için olamıyor bizim toplumumuzda daha önemli dertlerimiz var çünkü ancak sanat toplum için olacak olursa da sadece belli başlı topluluklar için olabilir ülkemizde.

bu tartışma anlamsız. sanatın kimin için yapıldığı onu üreten sanatçının amacına ve onunla ilgilenen sanat severlerin yorumlayışına göre değişir. bazen sanatçılar bir eserinde toplumsal bir amaçla üretirken başka bir eserinde halkı umursamadan tamamen sanatın kendi standartlarını dikkate alarak eser üretebilirler. her iki yöntemin de sanatın gelişmesinde katkısı olmuştur.

ekmek olmuş 5 lira daha bizim enteller burada kalmış.

sanatçının kendisi içindir. modigliani izledikten sonra böyle olduğuna karar verdim.

toplum için yapılırsa yerinde sayar hatta geriler.

sabah beşte şiir yazarken toplum nerdedir?

sanattan anlamayan toplumlar için de geçerli mi?