sıra dayağı

ilköğretim zamanları, sınıfta bir öğrencinin işlediği kabahat yüzünden bütün sınıfın cezalandırılması. kurunun yanında yaşın da yandığı bu cezalandırma sistemi ya avuç içine cetvelle vurmak veya da tek ayak üzerinde durmak şeklinde olurdu.

sibel mehmete tokat arttı diye tüm sınıf dayak yemisti. s** siz sibel seni asla affetmiyicem

#3140906

ben yemedim ama parmakları yukarı bakacak şekilde birleştirtip vuran manyaklar vardı benim zamanımda.

edit:

askerde bi' sıra dayağı yemişliğim var. * *

ben de bir keresinde iki elime cetvel yemiştim sıra dayağında, sebebi neydi hatırlamıyorum. ingilizce hocamız vardı tam cadıydı, cetvelle çatır çutur döverdi herkesi. bu sıra dayağında kızlar da vardı, onlara da erkeklere vurduğu gibi vurmuştu, ağlatmıştı onları. millet acı içinde kıvranırken ben de suratına gülüyordum "al vur sanki acıtıcan" gibisinden, bir süre sızlatmıştı sadece.

sıra gecelerinin vazgeçilmezi...

sıra dayağı değil normal dayağı da hak ederdim ben ama o gün ne hikmetse çok uslu, ağır, efendi bir öğrenciydim.
benden kaçan yaramazlık cinleri sınıfa dağılmış olmalı, herkes uçmuştu. ben ve öğretmenin sevgilisi kız. yanlış anlamayın. öğretmenimiz emziren bir kadın öğretmendi. üç çocuğu vardı.
kızı sınıfın uçmayan başlamasından az önce, dersle ilgili olmayan bir konuda tahtaya kaldırmıştı. o sırada sınıf koptu ve sıra dayağı arkasından geldi.
sıra dayağında racon elleri uzatmak ve cetvelin elinize inmesini delikanlıca beklemektir. net'çe itibariyle bir cetvel ne kadar acıtabilir, değil mi?
afiyetle yedik dayağımızı, ben ööretmen elimize vururken kızı kesiyorum. öretmen kızı atladı.
örtmenim dedim. tahtadaki kızın adı ayşe olsun, ayşeye de vurmanız lazım. (bak sen pije) ayşe "ben bir şey yapmadım ki" dedi. ben de yapmamıştım ama dayağı yedim.
ilkokul beşinci sınıf öğrencisi bu kadar mantıklı ve ısrarcı olabilir mi? örtmen sonunda ayşe'nin ellerine de cetvelle vurdu. vurmadı, okşadı.
"bize vurduğunuz gibi örtmenim" dedim.
ben bir posta daha dayak yedim ama ayşe'ye de o dayağı yedirdim.

şimdi efenim şööle oluyoru.. hanzonun biri, sokakta zavallı karısını dövmeye başlıyor. kadıncaaz yere düşmesine, karşı koyacak durumda bile olmamasına karşın tekmelemeye devam ederkene sokak esnafı adamı durdururlar ve (bakın burası çok çok önemli) 'aralarında kararlaştırdıkları sırayla' bu hanzoyu dövmeye başlarlar. yorulan esnaf, saygı ile kenara geçip sırasını bekleyen esnafa verir. sıra düzeni asla ihlal edilmez ayıptır. hatta kadının ricaları bile nazikçe reddolunur. her esnaf (artık formuna bağlı olarak) iki ya da üçer tur, sıra görevini bi hakkın yerine getirdikten sonra, yeterince pembeleşmiş ve kulak memesi kıvamında komple yumuşatılmış koca, nazikçe kaldırıma alınıp ambulansla uğurlanır (öyle izmir marşıyla filan değil), esnaflarda işlerine dönüp, gönül rahatlığı içinde tezgahlarının başına geçerler. iş dünyası ve esnaf piyasasında bunun adı "sıra dayağı" olarak geçer. (urfanın sıra gecesi ile falan hiç ilgisi yoktur. esnaf ve halk arasında yaygın ve meşhurdur...
niye sözlüğe konu oldu ki..
(merak edenler için ekleyelim, esnaf bunu küçüklüğünde ilkokulda öğretmeninden, askerde bölük komutanından görüp yaşayarak öğrenir. esnaflığında hanzo eskitirken de, onu öğretmeni, komutanı vs olarak düşünüp konsantrasyon sağlar. geleneksel bir kültürel altyapı vardır yani.)

sira sira dovulme.

1 bu dover, 2 bu, 3 bu falan. manyak eder adami.

y kuşağından değilim ama benim de maalesef nasibini aldığım boktan bir ceza yöntemidir. öğretmenimiz koskocaman bir adamdı bi vurdu mu bir kaç metre öteye savrulabiliyorduk. savrulmayalım diye omzumuzdan tutuyordu nasıl fedakar nasıl düşünceli görüyor musunuz?
bizi sıra dayağına çekmesi cetvelle değil tokatla olurdu.

bir kişinin yaptığı hatanın cezasını diğer tüm insanların da ödemesi.
biz toplum olarak çok yeriz sıra dayağı da arsızlaşmışız artık.

"bunun hasını ilk okulda yaparlar hacım, yemeye doyamazsın."
...
tc nin "full force" demagoji müfretatının sac ayaklarından biridir sıra dayağı.
her türk çocuğu bir askerdir ve başarısız bir askerin hatasından tüm tabur sorumludur.
türk çocuğu evde babasından dayak yer.
okulda öğretmeninden,
akserde komutanından,
işinde ustasından.
türk çocuğuna layık eğitim sistemi ancak budur: sorma, itaat et.
eski tüfek hocalar da bunu döve döve kafasına sokar "asker"in.
bu onların iyiliği içindir.

zeki ama çalışmayan öğrenciye uygulanan ritüel.

ben bir keresinde din hocasından okkalı bir tokat yemiştim.ama hak ettiğimi hatırlıyorum çünkü ele avuca sığmaz şımarık bir çocuktum.