sıra dayağı yemiş efsane nesil

içinde bulunduğum nadide nesil.
yıl 1992 felandı, öğretmen bir gün bir sıra dayağına çekti, o kadar hoşuma gitmişti ki hep sıra dayağı yiyesim geliyordu.

hemde alasını yediğim nesildir.

başlığı okurken parmak uçlarımda cetveli hissettim, beybii.

avuç içlerinde patlayan ahşap cetvelin acısını çaresizce avuçlarını üfleyerek azaltmaya çalışmış nesil.

biraz sonra tokadı yada 90 lık cetveli kafana kulağına yiyeceğini bilmenin o tatlı gerilimi allah için unutulamaz. fellow arkadaşların önünde teker teker bağırır ağlar her şey slow motion da olup arka planda keman eşlik ederken öğretmenin her adım yaklaşması bana verdiği adrenalin o dayağa bağımlı etmişti. evet çok seviyordum.

neslimdir. selam o güzel insanlara. bizim ögretmen sağolsun kafamıza kapı calar gibi pata küte vurarak icra ediyordu sanatını. bir de avuca cetvel vurma seanslari tabi.

öğrenci üstünde travmalar yaratan olaydır. 5. sınıfta matematik sorusunu bilemedik diye (bilen 3 öğrenci hariç)tüm sınıfa tokadı basan öğretmenimin bir de çok düşünceliymiş gibi "tokat atacağım yanağını sen seç" demesi üzerine gözlerim dolu dolu sol yanağımı gösterip vurmasını beklemiştim.

cetvelle güzelce eller kızartılırdı.

sıra dayağı taktik 1.
en sona yakın ol. hoca yorulabilir, cetvel kırılabilir ,her an müdür çağırabilir ve hoca geri geldiğinde sakinleşeceğinden tamam geçin yerinize diyebilir. bu taktikleri bilen nesildir.

tipimden sebep genelde pas geçişmişliğim de fazladır.

kızılcık sopası ile yerdik, anca beraber kanca beraber dönemleri...

sınıftaki birkaç kişi yüzünden tüm sınıfa cetvelle sıra dayağı atılır, sıra bana ve diğer çalışkan öğrencilere geldiğinde ise cetvel ele hafifçe değdirilirdi sadece.

öğretmen sınıftan sopa isterdi sonra o sopayı getirenlerin elinde denemeyi yaptıktan sonra bütün sınıfa dönerdi. çok fazla nasreddin hocanın etkisinde kalmışlardır. testi kırılmadan dovelim
edit:
eğer size çok kizdiysa öğretmen parmaklarını birbirine deydirmenizi isterdi tuzluk yap derdi ve parmak ucuna vururdu. pis bir acısı vardı bilen bilir

darbe gibidir. özgürlüğe gelir, güç uygulanır, korkutur.

klasik olarak biri b*k yer ve müdür yardımcısının sınıfa gelip, hesap sormasıyla macera başlar. duruma göre suçu işleyen kişi cıvık bir tipse, direkt ispiyonlanır dayak yemesi gülerek seyredilir ama değilse sınıfça dayak yenirdi.

bir gün meslek lisesinde okuyoruz(!). sınıfımızın penceresi dışarıya doğru açıldığından, kaçmak isteyen tipler gelip camdan atlıyorlardı. böyle 20-30 kişi düşünün sırayla camdan atlıyorlar. tabi yükseklik 1 metre falan olduğu için korkulacak bir durum yok ama sınıfın içinden bakınca durum biraz komik duruyor.
bu kaçan şahıslar tabi kaçarken sağa sola takılabiliyor yada pencere kenarlarındaki siyah pimapen lastiklerini koparabiliyorlardı. bu kaçış durumunun olmaması için müdür yardımcısı gelip bize ''müsade etmeyin yoksa sizi döverim'' diyordu. ama hesaba katmadığı bir şey vardı ki biz o kadar kişi durdurmak istesek, bu sefer onlardan dayak yiyeceğiz.
gel zaman, git zaman pimapenin lastiği kopmuş, kaçanlar artınca müdür yardımcısı teşrif etti. klasik bize hesap sormaya başladı ve cevap alamayınca o lastiği alıp hepimize girişti. malum meslek lisesinde ortam zaten çalkalanmış kola gibi, her an patlamaya hazır olduğu için biz alışıktık. müdür yardımcısı yorulunca gitti, bizde en çok dayak yiyen arkadaşlarla dalga geçip güldük.

(bkz: kafasına sıkılmış efsane nesil)

ulan şu kadar yıl sonra bile içim kıyıldı be. dayak neyse de ( hep yediğimiz şeydi sonuçta) o dayaak sırasının sana gelmesini beklemek yok mu .. of ki ne of..

dördüncü sınıftayken din hocası subhanekeyi ezberlemeyenlerin kafasına mdf'den yapılmış satranç tahtasıyla vurmuştu. o zamanlar anlayamamıştım ama din ödevi yüzünden satranç tahtasıyla dayak yemek baya ironik bir şeymiş :)
(bkz: kısa film gibi hayatlar)

birkaç kişi yüzünden uslu uslu oturanlar da dayak yiyordu kurunun yanında yaş da yanar misali. koskoca cetvelle vuruyordu hem de. anılarım depreşti. başlığı görünce acısını tekrar hissettim.

iki grup vardı. ilk grup; bir an önce vursun da geçsin, bitsin diye düşünürdü. diğer grup ise sonlarda olursa, öğretmenin oraya gelinceye dek yorulacağını ve savsaklamaya başlayacağını düşünüp daha hafif atlatacağını sanırdı.