sokak pilavcısı

el arabasıyla istanbul'u gezerek pilav satan kişi.

(bkz: süleyman çakır)

istanbul'da şişli ve çevresinde yaygın olan iş.

süper hijyendirler

geçimini pilav satarak kazanmıyordur.

lezzeti kirliliğinden gelmekte ya da biz gerçekten salağız.

bana mı iyisi denk gelir, bunların gizli bir sırrı var da o yüzden mi öyledir çözemedim gitti. ancak kesin olan şu ki, farkında olmadığımız bir 'pilav modu'muz var ve bu adamlar kimseye açıklamadıkları o subliminal komutla bizi "pilav on" moduna alıp, en olmadık yer ve zamanda elimize pilav kasesini veriyorlar. bunu şuradan anlıyorum: o an orada elinde pilav kasesiyle tıkınan ve birbirine hayretle bakan çoğunluğun yaş, cinsiyet, sınıf, statü vb hiçbir ortak yönü yok, pilavcıyı görene kadar da asla bir pilav odaklı düşünceleri yoktu. etraf restoran dolu. daha da önemlisi, her biri ikinci kaseyi istemeye utanıyor, kanıtlayamam ama yemin edebilirim. bu mod ve trans hali kaseyi bitirip bir an önce olay yerinden uzaklaşana değin de sürecek..
bi ara kafaya koymuştum, iki kase isteyip birini paket yaptırarak, ciddi bir laboratuarda bilimsel bir tahlile sokup, gizemi aydınlatayım, insanlığı kurtarayım diye.. gel gör ki, her ikisinde de yolda vazgeçip "amaan bi sonrakini götürürüm, soğumadan bunu da yiyeyim gitsin.." diyerek nefsime yenilip, amacıma ulaşamadım. sanırım bu konuda da deneyimliler, paket yaptıranların modunu kapatmıyorlar..! yoksa nasıl olabilir ki.. limuzinsi aracı durdurup, şoförüyle, elindeki kaseden plastik kaşıkla pilav tıkınan kürklü divalar, madonnalar gördüm. sokağın çöpçüsüyle, kovaladığı işportacıyla, sırt sırta pilav kaşıklayan zabıta ekibi de mi şaşırtmıyor sizi. tüm bu insanlık, pilavı beş dakika önce mi tanıdı. dünyaya meteor çarpacak da, o sıra yaşayabileceği son haz ve düş pilav mı.
bu gizem çözülmeli artık..!

hayatın herhangi bir zamanında karşınıza çıkabilir. her duruma inanılmaz uyum sağlar. en mutlu ve en üzgün anlarınızda ya da hayatınızın en kritik anını verirken kendinizi bir seyyar pilavcının taburesinde otururken bulmanız oldukça olasıdır. hayatın içinde, ölüm kadar gerçek bir unsurdur seyyar pilavcılar. porsiyonları ya sabit, ya bir ve bir buçuk olur. gösterişli isim ve sunumlardan uzak, sadece pilav.

bir de anı iliştireyim. vejetaryen biriyle hafif alkollü bir gecenin sonlarında yürüyordum. yokuş aşağı sallanırken acıktığımızı fark edip ne yesek diye konuşmaya başladık ve bingo! her zamanki yerinde, her zamanki mütevazı duruşuyla bizi bekliyordu köşede; etrafı ahşap çerçeveyle kaplı, dikdörtgen prizma cam ve içindeki lezzet. camın iç yüzündeki led ışığın aydınlattığı, birkaç harfi eksik "p l a v c h s a n" yazısının çekiminden alıkoyamıyordum kendimi.

"pilav yiyelim, iyidir burası. tavuksuz yersin." dedim. otururken konuştuğum kadarıyla, bazı çirkef veganlar gibi "ceset yiyosonoz rörörö" muhabbeti yapacak biri değildi. öyle olsa, gece sonunda pilav kaşıklama raddesine asla gelmezdim.

"bulyon koyuyorlar, yiyemem" dedi. önüne gittiğimizde sordum.

"abi hayırlı işler. bulyon koyuyor musun sen pilava?"
"arada koyuyom, çok az."

çok az aradığımız cevap değildi o an. miktarından ziyade varlığı ya da yokluğu önemliydi. ya birdi, ya sıfır. geri kalan tüm sayılar, bir tabak pilavdaki pirinç tanesi sayısı kadar anlamsızdı. kaş göz etmeye çalıştım, anlamamakta ısrarcıydı.

"hangi aralarda mesela?"
"tavuk suyu az geldiğinde."

güldük. yüzümde buruk bir gülümsemeyle hayırlı işler diledim ve çorbacıya doğru ilerledik. yapacağın işi seveyim pilavcı abi. soruyorsak meraktan değil belli ki, koymuyorum de geç işte be adam...