sonbahar

usta bir ressamın birkaç fırça darbesiyle bir manzarayı değiştirmesi gibi, hayatımızdaki her şeyi birdenbire değiştiriveren bir mevsimdir, sonbahar. güz yağmurları birbiri ardınca düşerken bacalardan da dumanlar yükselmeye başlar. sokak lambalarının aydınlattığı yollar sonsuza uzanan nehirler gibi uzayıp kaybolur gecenin kollarında. yaz mevsiminin o coşku veren, hayat veren sıcaklığından, canlılığından, hareketliliğinden sonra bir kez daha bir ölüm sahnesinin içinde buluruz kendimizi. çok değil, daha birkaç hafta öncesinde bize meyvelerini sunan o yemyeşil o canlı ağaçlar, şimdi sararmış yapraklarıyla ruhumuza ölüm duygusunu fısıldar. her sonbahar gibi bu sonbahar da hayata bir ölüm sarılığı serper.

soğuk teşrin rüzgarlarından, iri taneli yağmurlardan, yerlerdeki sapsarı, kuru yapraklardan başka da sonbaharın habercileri vardır. pazaryerlerindeki tezgâhların üzerinde yaz meyvelerinin yerini, kırmızı kırmızı narlar, sapsarı ayvalar ve alıçlar, siyah taneli üzümler alır. uzun bir yaz tatilinden sonra tekrar okullarına dönmek için evlerinden çıkan çocuklar, bir süredir tenhalaşmış olan sokakları yeniden doldururlar. bir parktaki oturduğumuz bankın önüne düşen at kestaneleri bizi daldığımız hayallerden uyandırır. deniz de, yaz mevsimindeki gibi süt liman değildir, artık. dalga dalga sahile vuran hırçın deniz suları yüzümüze çarpar, bizi ıslatır.

güle güle sonbahar...

bugün yolcu ettiğimiz mevsim.
tren kış için kalkıyor.

bu gün son günüydü,
artık 7 renkten sekizinciye "beyaza" geçme vakti.

kuzey yarım kürede eylül, ekim ve kasım; güney yarım kürede ise, mart, nisan ve mayıs aylarına denk gelir.

gelsede yaz sıcakların kurtulsak dediğimiz iklim tipidir.

sonbahar diyince aklıma ilk olarak romantizm geliyor. dökülen yapraklarla dolu yolda sevdiğinle beraber, edilen hoş sohbetle yürümek..

en güzel , en sade mevsim .

tüm yaz aşklarının katili olan mevsim.

seviyorum merkez!

yine sonbahar
yine sonbahar




tozlu bi' plak döner aklımın caddelerinde
kaybolan sayfaların hayalden tümcelerinde
çift düzine sene zamanın kor ateşinde
mevsimler bana inat sonbahar her seferinde


ağır ağır geliyor sonbahar
yine sonbahar

tahminimce asıl sonbahar ekim ayında gelecek. senelerdir gözlemledim; hep öyle oldu.

başlangıcı eylül olan ,en güzel zamanları ekim kasım olduğu mevsim .ağaçların yapraklarını silkelemesine insanların düşüncelerini çevresinde olan insanları kısaca kendisine zarar veren herşeyi üzerinden atmaya hazırlık yapan ,yeni umutların başlangıçların mevsimi... hüzün ve huzurun bir olduğu en güzel mevsim

bomboş tüm bu sokaklar
sonbaharda kadınlar
evlerde oturuyorlar
nerde lan bu çıkınlar

sağ sola bakıyorum
twittera yazıyorum
instagramda arıyorum
delicesine

muazzam bir eser.

yazı bitirir, kışı getirir. sırf o yüzden bile sevilir.

güzeller güzeli mevsim. her tarafta sararmış yapraklar var, sararıp solan tek şeyin ben olmadığını haykırıyorlar bana. yapraklarıyla vedalaşan ağaçlar yeniden yeşilleneceklerinden emin bir şekilde, aynı dirayetle toprağa tutunuyorlar. havada buram buram yıpranmışlık kokuyor. yağmur yağsa da toprak kokusu karışsa havaya diye bekliyorum; içimdeki kirleri silip atar belki umuduyla.

ben bunları düşünürken farklı bir evrende ömür hanım'a sesleniyor şükrü erbaş; "ve güz geldi ömür hanım. dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul." sonra devam ediyor:

"hüznün bütün koşulları hazır. nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan. kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı…"

güzün bütün güzelliğine rağmen soruyorum ben de, şükrü erbaş kelimelerime tercüman oluyor:

yaşamak bir can sıkıntısı mıdır ömür hanım? bunca güzelliğe rağmen...

yaşayan ve ölen yapraklar…

değişimin mevsimi, çok güzelsin be dünya.

"ah, pazar günü bizimle birlikte olacaktın da, baştanbaşa kırmızı şarap rengindeki o kızıl üzüm bağını görecektin. uzaklaştığımızda, uzaktan baktığımızda yani, sarıya dönüştü.. güneşli gökyüzü yeşil, yağmur sonrası toprak morumsuydu.. batmakta olan güneşin yansıdığı birkaç yer ise ışıl ışıl sarı...
şimdilik hoşçakal... vincent"

vincent van gogh, "the red vineyard" 1888.

o da bitti gitti, gidiyor, gitmekte olan.


ne güzel söylemişti cemal süreyya ; "sonbahar sanattır diğerleri mevsim".