sonbahar

bu mevsime güz demek daha çok hoşuma gidiyor. en sevdiğim mevsimdir. bu mevsimde doğmam sebebiyle mi bilmiyorum, sonbahar daima çekici gelmiştir. sevdiğim yazarlar da genelde bu mevsimde doğmuştur.

sürekli hasta olma tehlikesi geçirdiğim iki bahardan soğuk olanıdır. romantikliği dillere destandır ancak bende işlemeyen bir destandır bu. bu yüzden pek de önemsemediğim zamanlardır. mevsimdir işte, diğerleri gibi..

mevsimlerin en güzelisinn

bu dünyanın en güzel nimetlerinden.

3 ay boyunca önce hafif hafif sonra cayır cayır yakan yaz mevsimi artık insana daha fazla nefes aldırmazken bir anda serin bir rüzgar çıkagelir hiçlikten ve sonbahar ben buradayım der.

hafif hafif yağan yağmurlar, rengarenk kurumuş yapraklar, gece yatarken üşüyüp yumuşacık battaniyeye sarılmak, hem rahat hem şık kıyafetler, havadaki o hüzün ve huzur hissi, eminönü kadıköy vapuruna binip sıcak bir çayla istanbul'u seyretmek... iyi ki varsın sonbahar, şimdiden hoş geldin.

yağmurla taçlandırıldığında mis gibi olur. eylül ile başlar kasım ile biter. keşke hiç bitmese… yakmaz kavurmaz fazlası ile üşütmez ilkbahar gibi saçma sapan bi neşesi de yoktur. vakurdur.

sweatshirt ve polar giyme mevsimidir.

kışın kapıda olduğunun habercisidir.

ekim ayıyla birlikte kendisini göstermeye başlayan mevsim.

en sevdiğim mevsim olur kendisi

bazı kronik rahatsızlıklarımı tetiklese de en sevdiğimdir. yaralarımı onardığım, bana ait olanları da genellikle aldığım ve de pek çok hobimin daha sıklıkla hayata geçtiği mevsimdir.

sonbahar içine döndürür insanı. bu bir bakıma kendine gelmek demektir, geçip giden hayatın muhasebesini yaparsınız.

dem bu demdir / mustafa kutlu

bağ bozumu mevsimi. hüzün, şarap ve aşk. üzümlü başlar, üzümle devam eder, üzümle sene boyu devam eder. böylesine salkım saçak olmasına rağmen ölümü temsil eder. toprağa uzanır ve kendini kara kışın boranına teslim eder, diriliş mevsimine, cemrelere değin uyur.

sonbahar mevsiminde yapraklar sararır ama sarının kırk tonu var.

bakış açımız çok fani. rabbani bir nazarla bakmayı mı bilmiyoruz ne.

bir sonbahar akşamı camlar hafif buglu şöminemde yanan odunların çıtırtısı elimde iki fincan çay ve karşımda bir sonbahar kadar güzel sen...

üstteki yazarın doğum günümde yazdığı tanımı üstüme alınarak teşekkür ediyorum. *
geldi yine güzelim sonbahar. sarı, turuncu ve kırmızı renkleri ağaçlara çok yakışmıyor mu ama!

halil sezai mevsimi.

hüznün mevsimi diyor şairler.bomboş bankların,kimsesiz parkların yahut yalnız sokak lambalarının mevsimi sonbahar.bütün yılın hüznünü biriktirmişim de sonbahar'a saklamışım gibi bir çelişki.ayrılığın bir mevsimi varsa bu hep sonbahar...

hep garip bir hüznün kollarında gelen ve hep hüznü çağrıştıran bir mevsimdir sonbahar. sonbahar hep hüzün müdür, pekala?
bu soruya “evet” dersek, sonbahara biraz haksızlık etmiş oluruz, gibi geliyor bana.

sonbahar, bir anlamda, yazın aldatıcı sarhoşluğundan hayata ve gerçeklere ayılmaktır, aslında. güneşli, sıcak ve uzun yaz günlerinin günlük yaşantılarımızda dağıttığı her şeye sonbaharın bir çeki düzen verişini sevmişimdir, hep.

sonbaharda aradığınız her şey yerli yerindedir ve ulaşmak istediğiniz herkes olmaları gereken yerdedir. sonbahar bir kanadıyla hüzün getirirken diğer kanadıyla da hareket getirir hayatımıza. insanlar yeniden şehirlere dönüp yazın bıraktıkları işlerine sarılırlar ve bir kez daha çalışmanın ve bir şeyler üretmenin keyfini yaşarlar. caddeler yeniden kalabalıklaşır; okullar gerçek sahipleriyle yeniden hayat bulur.

gelsin yazlar gitsin kışlar bitmedi mi yani şimdi bahar.

herkesin bir sonbaharı vardır; kiminin yaşamadan yaşlandığı kiminin yaşlanmadan yaşadığı…