toplum içinde en rahatsız hissettiğiniz yer

sanırım ben kalabalık insanıyım ya. normal bir günümde etrafımda ne kadar insan varsa o kadar rahatımdır. ne kadar gürültülüyse o kadar keyifli. bense tek başıma olduğum yerlerde aşırı rahatsız hissediyorum kendimi. örneğin: tek başıma yemek yerken, alışveriş yaparken, herhangi bir yerde otururken vs.

asla asosyal biri olmamama rağmen toplumun genelinden rahatsız oluyorum. toplumla ilgili ultra, deluxe, premium rahatsız olduğum bir yer varsa o da tanımadığım biriyle asansörü kullanınca gidilecek kata kadar olan, 'acaba hakkımda ne düşünüyor', 'acaba bana bakıyor mu' vs. vs. diye minik anksiyete atakları geçirten tuhaf gerginliktir.

güvemde hissetmediğim, konfor alanımdan çıkmak zorumda bırakıldığım her yer.

otobüsler. 60'larını geçmiş insanlar sanki büyük bir ayıp yapmışım gibi yol boyu süzerler beni.

tek basina kafede oturmak

hertürlü mağaza çünkü çalışanlar tarafından taciz ediliyorsunuz

nasıl yazılmamış bu yahu (bkz: metrobüs). hepiniz mi yaylıyla gidiyorsunuz işe, okula? mesai çıkışı mecidiyeköy'den binip öpüşme mesafesinde milletle omuz omuza hiç mi bir yere gitmediniz? günlük 2 milyon insan metrobüs kullanıyor; aranızda kullananlar var biliyorum. kesin hoşunuza gidiyor o ortam, biliyordum. *

insan yoğunluğunun olduğu her noktada kendimi rahatsız ediyorum. yani öyle ki cennetin içinden geçen ırmakların kenarında bile kalabalık görsem huzursuz oluyorum hemen orayı terketme isteği hasıl oluyor.

ben galiba insan sevmiyorum.

mecburen geçilen kahvehane önleridir benim için. yüzüme bakanların arkamdan da bakıyor oluşu beni o kadar rahatsız ediyor ki; keşke geçerken görünmez olsam diyorum.

kalabalık yerler. bir de ben ayakta gezerken oturan bir topluluğa denk geldiysem sıkıntı oluyor. izleniyorum gibi hissediyorum. düğünler falan da kastırıyor. zor bu işler. atak gelince öyle..

tam ortada kalmak, herkesin sana bakması gözlerinin yuvalarından düşecekmiş gibi hissetmek bir anda gelen feci terleme duygusu, kısacası berbat bir durum.

devlet daireleri. işim düştüğünde çok gerilirim. hiç sevmem.

ilk defa bulunduğum her ortam.

toplum içinde olmak.

gelenek görenek adı altında merasimlerin yapıldığı mekanlar. düğün, akraba ziyareti, bayram kutlamaları.. hepsi olur.

insanların yanı. kim olduğu fark etmiyor.

toplum.

birbirini iyi tanıyan bir topluluğa ilk girişte, aralarındaki tek yabancı olduğumda rahatsız hissederim. bazen girişken olurum bazen canım çekmez köşe yastığı gibi dururum. yüz aşinalığı bile kazanıldığında geçer o his. bir de fizyolojik bir sorunum varsa her yerde kendimi rahatsız hissederim.

sessiz kalmamı gerektirecek her yer. ay ben gülerim.

-içkili ortamlar. içki içenden de hazzetmem.
-susmam gereken fakat yanlış bir bilginin konuşulduğu ortam. ''gardaş o öyle değil'' diye dalmazsam tabi.
-yanlış tanındığım ortamlar. iki bel altı şaka yaptık diye ehl-i sünnetliğimizden vazgeçecek değiliz*
-bayramlarda eş-dost ortamında siyasi meselelerde. çok sevdiğim amcam ''yav yiğenim bu adam daha napsın'' deyince 70 yaşındaki adama ''sus ulan çomar'' desem yakışık almaz. ''he amca'' deyip geçiyorum. ana tarafı da chpli mi? al sana iki ara bir dere.
-ortamda en bilgilinin ben olduğumu düşünüyorsam da bazen rahatsız hissediyorum. ortamın çomarı olmak daha keyifli oluyor. bilgili ve tevazu sahibi insanları çok takdir ederim. gavur olsa saygı duyarım.