türkiye'de binaların çok çirkin olması

müteahhit olmak için herhangi bir eğitim düzeyine gerek olmamasından dolayıdır. minimum masrafla yapılmaya çalışılan binalar da ancak bu kadar oluyor.

"restore" kelimesinde beni nefret ettirmişlerdir. ellerini attıkları eserlerin içinden geçiyorlar resmen. ellerini atmasalar daha iyi olacaktır. biraz örnek bırakıyorum;

tarihin gözünden yaş getiren restorasyonlar

mimariden tutun, giyim-kuşama kadar her alanda kendini gösteren durumdur.

beni en çok geren ise binalardaki çirkinlik. salt barınma ihtiyacını karşılamak için yapılmışlar. binalarda estetik bir kaygının güdülmediği her cm²de görülebiliyor. peki evlerin içi? evlerin içi de aynı. okullar, hastaneler, parklar... parklar diyorum ya. güzel olması gerekmiyor mu parkların? türkiye'nin neresine giderseniz gidin okullar da aynı, hapishane gibi. cumhuriyetin ilk yıllarında yapılan binalara bakın bir de. o binalar güzel. ne oldu bize? estetikten neden kaçınır olduk? alaturka bir çirkinlik garabeti içinde boğuluyoruz.

estetiği çok elzem bir ayrıntı olarak görmeyebilirsiniz ama sanat, atatürk'ün de dediği gibi, toplumun hayat damarlarlarlarından biridir. sanatla fikir hürriyeti gelişir. sanatla insanlar dar kalıplı düşüncelerden sıyrılır. bu konu hakkında çok ama çok şey yazılabilir ama o yetkili kişi ben değilim.

genel anlamda modern mimarinin çok çirkin bir şey olması ve üstüne türkiyenin çarpık kentleşme sorunu gelince oluşan harika manzara.

sebebi aslında tc insanının çirkin yani kültürsüz, eğitimsiz ve estetik anlayışa sahip olmayan aç gözlü insanlardan oluşmasıdır. burada kimseyi suçlamak ya da insanımızı yermek gibi bir amacım yok yalnızca bir gerçeği dile getiriyorum. suçlanmaları da gerekmiyor çünkü insanlar daha temel ihtiyaç piramidinin ilk basamağını geçemiyorlar ki nerede kaldı estetik kaygı gütsünler. belki eğitimsizliği bu derece kabul etmeleri, aza kanaat etme kültürünü benimsiyor olmaları ve kolay yoldan köşeyi döneyimcilik iki yüzlülüğüne sahip insanlar olmaları eleştirilebilir.

sırf bu çirkinliğe katkım olmasın diye çok sevdiğim mesleğimi yapmıyorum. çünkü ya bir elin parmaklarını geçmeyecek sayıda tekelleşmiş mimarların egosu altında ezilecek ya da müteahhitlerin insani şartlarda yaşam için 1+0 daire tasarlanabilecek metrekareye 3+1 sıkıştırmaya zorlamasına dayanacaksınız. ortaya her hâlükârda bu çirkinlik çıkacaktır. bunda toplumsal olarak mimarlığı hiç anlamayışımızın da büyük etkisi var. tabii bir de ekonomik politikayı inşaat sektörüne dayalı kurgulama hatası, şehircilik anlayışımızın olmaması... anlayacağınız neresinden tutarsanız elinizde kalıyor.

son olarak eğer okuyan mimar/inşaat mühendisi öğrencimiz varsa onlara demek isterim ki özellikle
mimarlık bazen de yapı yapmamaktır, ülkemiz için çoğu zaman da denilebilir...

yani, çok şükür, diğer ülkelere gidemesek de en azından elimizin altında internet var, diğer ülkelerin sokaklarında gezebiliyoruz. arkadaş, yemin ediyorum, ben bu kadar çirkin binalar görmedim, aradım taradım kendimi avutmak için, vallahi yok billahi yok. görebileceğimi de düşünmüyorum. hani, en çirkin binaları seçiyoruz diye bir yarışma yapsalar dünyada, açık ara farkla birinciyiz. hiçbir kuşkum yok. sonra da bununla övünürüz, buna da kuşkum yok.
bu kadar birbirinden alakasız, hiçbir dokusu olmayan, ne çevreye uyuma ne de kullanışlılığa sahip yapılar bütünü görmedim. özellikle istanbul, tam bir rezalet abidesi. atatürk dirilse baştan kurdurur şehri. şöyle olmuş sanki, bir kurul toplanmış, demiş ki: "abi, ne yaparsak memleketin içine edebiliriz?" bunun üzerine kafa yorup sonuç olarak da bu binaları ortaya koymuşlar gibi.
bu durumun tabii ki birçok sebebi var. diğer tanım yazan arkadaşlar açıklamışlardır. sonuç olarak üzücü.

kısa bir bilgi: dünyanın en saçma binası yazınca google'a kahramanmaraş'da bir bina karşınıza çıkıyor.

çadır kültürünün hücrelerimize kodlanmış olmasındandır. fakirlik, göç, gecekondu, estetik anlayıştan bir hayli uzak olmak da eklenince başımızı sokalım yeter anlayışıyla yapılan evler kabul görmüş.sonraları karadenizli müteahhitler de üstüne tüy dikmiş.

başını sokacağın bir evin olsun diyenler yüzünden bu halde şuan. ulan evi buldun dışına da bi bak yanii içi fransa dışı nijerya olan evler var şuan trde

bence komple sehir planlamasinda sorun var.

temel sebebi müteahhitlerin çoğunun bu işi sevdiği için değil de tamamen ticaret olarak görmesi. nasıl olsa en kötü mecburiyetten insanlar ev alıcak düşüncesi var sanırım onlarda. hele ki ilçedeki evler gerçekten laf olsun diye yapılmış.

estetik anlayışı yokluğunun bariz göstergesi.

bir hafta kadar berlin'de kalıp döndüğümden beri iyice gözüme çarpmaya başlayan durumdur.

insanın ruhu daralıyor.

haklı bir söylem. ama bu noktada nedenleri yüzeysel değil derinlemesine düşünmek gerekir. özellikle sehir merkezlerinde yaşanan nüfus artışı en büyük etkendir. diğer bir önemli mesele ise bir yapıda yapılacak olan ve size o yapıyı estetik gösterecek olan elemanların en pahalı olan elemanlar olmasıdır. bir yapıyı tasarlarken bunun maliyeti ve getirisi düşünülmek zorunda ki para kazanıp yaşamaya devam edilebilsin. en büyük hayalim dünya da artık tüm gelişmiş ülkelerin yaptığı gibi ülkemizde de sıfıra yakın enerji tüketen yapılar yapabilmek. ama bir düşünün günümüz şartlarında hanginiz normal bir daireye 1k vermek yerine estetik ve doğaya saygılı bir yapıya 3k verirsiniz. bunlar ve daha bir çok sebeple aslında kuru kuruya eleştirmeden önce bir düşünmek gerekir.

etraf mezun mimar, tasarımcı kaynıyor ama affedersiniz evler bok gibi.

mimari sanatının geçmişte kaldığının kanıtıdır. hatta geçmişte kalmasına bile izin verilmemektedir. güzelim tarihi yapılar harap edilmektedir. iyi bir şey yapmayıp yapılanı da bozan zihniyetler. çok yazık

türkiye'de ne güzel ki,
dedirten laf.

mimarların yerini müteahhitler aldığı içindir. bütün şehirler ve bütün binalar bir birine benziyor zevksiz ve çirkin.güzel olanı da çirkinleştiremek için ellerinden geleni yapmışlar. tarihi binaları ya bim market ya da zincir kafelerden birine verip içine etmişler. çok iç acıtıcı bir durum.

ülkemizde mimar yada mimari değil laz müteahit olmasından kaynaklanmaktadır.

maraş şaheseri