unutkanlık

hatırlayamama kayıt bulamama durumudur. insanı rezil eder, kayıp eder, mahcup eder. hatta manipülatif tipler bundan yararlanır sizi parmağında oynatır. hatırlamıyorsun ya iddia eder aklınla oynar. b vitamini kompleksine tekrardan başladım. unutkanlık seviyem görselde gözüktüğü gibidir.

bugün çocuğu öyle uykusuna yatırıp mutfağa gittim su içmek için. baktım masanın üzerinde ekmek. ya ben bunları kapatmamış mıydım? reçel kasesi de boş. gittim hesap sormaya kocamın başına. sen reçeli yemişsin ekmeği de açıkta bırakmışsın, niye onu kaldırmıyorsun diyorum. ben reçel yemedim diyor. ya boş işte yemişsin diyorum. belki çocuk gitti yedi diyor. dedim o öyle ekmekle kaseyi sıyıramaz. sen yemişsin işte. yeme demiyorum da ekmeği niye kaldırmıyorsun falan filan. tamam ekmeği ben unutmuşum ama reçel falan yemedim diyor. yok yedin işte diyorum. yemedim ya diyor. aa doğru ben kalan reçeli saklama kabına koyup kaldırmıştım kusura bakma dedim.

adam artık sorguda işkence gören masum gibi evet ben yedim diyecekti sonunda. neyse ki hatırladım da çenemden kurtuldu. ahahaha.

ilginç bir şekilde koronavirüse yakalandıktan sonra insanlarda kalıcı olarak ortaya çıkabilen, insanı delirten durumlardan biri

bir lütuf.

mesela geçen gün unutmamak için oluşturduğum listeme "kargo yu al " diye 2 kere yazmışım .. fark ettiğimde acaba iki tane kargom mu var diye kendi kendimi sorguladım. *
10 yıl önceki arkadaşımı görsem hatırlarım ama ismi yok.. gerçi 10 yıl önceki balık fiyatlarıyla şimdiki aynı mı efendiler .. hep makarnanın suçu bunlar

bu aralara benim başımın belasıdır. 66 kere film izleyen birine " bir filmi iki kere izlemez misin ?" diye sordum hahshdhd.

hor görmeyin garibi.

bazen iyi olabiliyor. tam kafanı bir şeye takacakken ben neye kafamı takacaktım unuttum diyorsun ve hayat daha da güzelleşiyor.

beni korkutan bir şey. bir şey unuttuğumda acaba hastalıktan mı, bir sorunum mu var diye kendimi paranoyaya sokuyorum bazen.

bazen de amaan salla diyorum. garip bir ikileme sokuyor beni.

aslında çok sık yaşanmadığı ve en önemli şeyler için geçerli olmadığı takdirde bi nevi iyidir.çünkü insan unuttukça değil hatırladıkça kafayı yer.

bir insan telefon ile konuşurken telefonunu evin içinde arar mı?
bir insan 170 bölümden oluşan diziyi 5 kereden fazla izleyip ana karakterleri hatırlamaz mı?
bir insan yüzlerce kez arabayı park ettiği yeri unutur mu ?
bir insan her gün gördüğü ofis arkadaşlarının isimlerini unutur mu :(
en kötüsü ise unutkanlığı yüzünden yaşadığı maksimum düzeyde komediye sahip anıları unutur mu ... unutuyor;) unutkanlık yüzünden yaşadığım ve kendimin dahi oturup güldüğü muhteşem anıları hatırlayamıyorum.
öyle ki geçmiş benim için boş bir sayfadan ibaret . yaşadığım ilişkiler , çalıştığım işler , izlediğim diziler , okuduğum kitaplar bir zamanlar hayatıma etkide bulunmuş şeyler artık bende yoklar . bakmışım ama görmemişim , yaşamışım yaşarken ben yokmuşum gibi hissediyorum. herkes anılarını bir gurur madalyası gibi masaya yatırırken bende ortaya koyacak pek bir şey yok. yazarken kendime acıma gafletinde bulunurken bir yandanda seviniyorum çünkü bir insanın yıllarca unutamayacağı ağır bir durumu çok kısa sürede unutup simülasyonuma geri dönebiliyorum .

bi keresinde yorgunluk, isteksizlik, unutkanlık vs. için randevu aldım. doktora gittim şikayetlerimi anlattım, tahlil istedi. sonraki gün, tahlil sonuçları için tekrar gittiğimde; hocam muayeneye geldiğim gün unutkan olduğumu söylemeyi unutmuşum sonradan hatırladım dedim.
gülümseyip, o kadar da önemli değilmiş dedi ve beni böyle tedavi etti. bunu hiç unutmam mesela.

şu aralar destan yazıyorum kendisiyle. öyle böyle değil. kimilerinde b12 eksikliği, kimilerinde yoğun yaşam sebeptir. benim sebebim ise boşluk. her geçen gün kötülüyorum. az önce rezil oldum birine. tü allah akıl fikir versin bana.

bol bol maydanoz yenmesi gereken sorundur.

kısa vadede lanet, uzun vadede lütuftur.

çoğu zaman iş yoğunluğu nedeniyle yaşanan olay.

yapılması gereken 15 iş varsa ve bunların listesi zihninizdeyse, 15 işten birkaç tanesini unutmak kadar normal bir şey yok. zihin hangi birisiyle başa çıksın? üstelik ön planda başka olaylar akarken.

en doğru çözüm, iş listesini zihninizden çıkarıp kağıda dökmekte yatıyor gibi. saat saat yapılacak işler planlanırsa; hem kaygı oluşmaz, hem unutkanlık oluşmaz hem de işler rayında ilerler. günün sonunda kendinizi yıpratmadan başarıya ulaşmış olursunuz.

bazılarında hastalık, bazılarında ise gereksiz bilgiyi silmek anlamlarında da kullanılır.

sanırım psikolojik travma belirtisi...
özellikle deprem felaketinden sonra neredeyse herkesin yaşadığı durum.
her şeyi unutabiliyorum.
öyle araba anahtarını , cüzdanı sağda solda unutmaktan bahsetmiyorum. o zaten bokunu çıkarma düzeyine geliyor.

çamaşır makinesinin içine çamaşırları doldurup, yere yarım saat çömelip makine ile bakışıp, '' nasıl çalışıyordu nan bu koduğumun makinesi'' dediğim oldu...
yarım saat düğmeye basmayı akıl edemedim.

normalde neredeyse hiç yaşamadığım bir şeydi. ama depremden sonra hayatım ikiye ayrıldı gibi. ben sanki depremden sonra doğmuşum öncesi diye bir şeyim yokmuş sanki.
unutkanlıkla birlikte odaklanma olayında da sıkıntı yaşıyorum, basit şeyleri aklımda tutmakta da.
atıyorum telefon veya kimlik no' yu 1-2 okuyuşta aklımda tutarken şu an yarısını 3-4 okuyuşta belki tutabiliyorum.
kitap okurken konuşma sesleri, müzik sesi, iş sesleri vs. olsa dahi ben o dünya'nın içinde olur o sesleri duymazdım. şimdi bir sinek vızıldası o dünyadan anında kopuyorum. sonra biraz boşluk hissi oluyor "ya ben ne okuyordum?"diyorum ve bu çok canımı sıkmaya başladı. kitap okumak neredeyse benim için her şey sayılabilecek kıymette ve ben bu durumdan dolayı neredeyse nefret edecek hâle geldim. boşa okuyormuş gibi hissettiriyor çünkü. ve bazı normal yazı dilinde bile bazı cümlelere birkaç dk takılı kalabiliyordum. "burada ne demeye çalışmış ya?" gibi.
berbat ortamla daha berbat bir ruh haline girdim bu yüzden...

kişinin olayları, durumları veya kişileri hatırlamaması durumudur

.