üşenmek

maphuslarda çürütür bu meret!

uykum gelmiş kanepede uyuyacagim ve üstümde örtü yok üşüyorum,uykum acilir diye kalkmaya üşenip açıkta yatarım,çokta yattım öyle üşengecim yani.

bu başlığa yazmayan onlarca insan.

mükemmeliyetçilik kaynaklı, hareketsizlik hali.

şimdi anlatırdım da neyse ya

rahmetli marcel proust tembelliğini nasıl edebi bir dille bize kakalayıp dünyanın en iyi romanlarından birini yazmış gelin hep beraber bakalım.


"insan yeni bir memlekete adım attığı anda çalışmaya başlamaz, önce o memleketin koşullarına alışması gerekir. benim için de her gün, farklı bir memleketti."

syf. 2161. kayıp zamanın izinde.

her gün soluksuz olarak defalarca yaptığım eylemdir. deli gibi üşeniyorum... yani bir tanım girmeye bile üşeniyorum. çok fazla tanım girmek istiyorum ama yapamıyorum doktor bey.

açmak istediğim başlık ve girmek istediğim tanımlar varken, şu an içinde bulunduğum durum.

oblomov'dan bağımsız olarak; insanın konfor alanından çıkması ile alakası olduğunu düşündüğüm durum. bununla beraber kişiye kısa bir yol bulma ihtimali de yüksek olan durumdur. ayrıca üşenmesem birçok şeyi de yazdıracak durumdur.

bende çok farklı şekillerde tezahür eden eylem. ekmek almak için iki adım ötedeki markete gitmeye üşenip hamur yoğurdum. hamur mayalanınca ekmek pişireceğim. akşama da sırf ekmeğe ihtiyaç duymayayım diye börek açacağım.

bir kişiyle uzun uzun dertleşmem lazım ama üşeniyorum, bir kişiye bir konu hakkında detaylı açıklama yapmalıyım üşeniyorum, ayrılık sonrası birine söylemem gereken şeyler var üşeniyorum. kitap tanımı yazacam üşeniyorum(belki yazarım bunu az sonra)
hepsini yapacağım ama kendimi valla hazır hissetmiyorum. işin ironik kısmı hepside benden kaynaklı mevzular.

içinde bulunduğum durum, erinmek.

bir şeyler yapma hevesi kalmamak mı yoksa üşenmek mi bilmiyorum. tanımlarda bile taslaklara atıyorum kalıyor, çok fazla plan ve eylem var kafamda, kimilerine başladım da ama gözümde büyüyor hepsi.

yeni bir arkadaşım var. "bugün neler yaptın?" deyince 2-3 şey sayıp sonra falan filan diyor yani o derece bazen.
ben de "aman aman ne saydın ya, yoruldun tabi haklısın kısalt." diye uğraşıp şakalaşıyorum. bazı şeylerdeki üşengeçliği beni şaşırtırken bazı olaylarda atılgan ve azimli olması da şaşırtıyor.
yapılacak/yapılması gereken işlerden kaçmıyor mesela o yüzden ona "ya senin arkana bakmadan koşman gerekmez miydi, ne bu ben hallederim/yaparım lafları? kafanı vurdun mu doğruyu söyle." deyip gülüyorum mesela.
ve 1000 seviye diye bir olayımız oldu. binden geriye saymaya başladı. ve üşenmiyor, aklında da tutuyor. ve seviyeleri atlamak için çabalıyor.
ikizler de değil, başakta değil ama böyle bir denge(!) içinde.
en son seviye 1, çünkü genelden özele gidiyoruz.
1. 'ye 65 yaşında geleceğini söylemişti ben de "ya öyle mi, hemen bitiyor bunu 10.000 mi yapsak?" deyince baya gülmüş ve "aynen yapalım bir 300-400 yaşına gelince tamamlarım."demişti.
"hı hm iskeletlerimiz devam ederdi fena mı olurdu?"
"yok olmaz ama ilkten 1.000 dedin."
"o kadar yaşıyor olsaydık ve 10.000'i demiş olsaydım tamamlayacaktın yani?"
"yani."
"sabır taşında o kadar sabır yok, bu kadar sabra o kadar yıl taşları öğütüp yemekle gelmiş olamazsın değil mi?
"bilmem. güzel ve değerli olan şeyler için gocunmam ve sonuna kadar giderim."
"güzel ve değerli bir şeyden bahsettiğimi veya dediğimi sanmıyorum ama. ya sonun o engelleri aşan dinazor gibi olursa? ihanet olmaz ama mutsuz son olabilir demek istiyorum."
"bahsetmene gerek yok ben anladım. başları bile mutlu olan bir şeyin sonları bence daha mutlu edici olacak. ümitsizliğe neden olma. sen bana bırak."
"ihtimaller dahilinde olan şeylerde olumsuzlukları da göz önünde bulundurmak gerekiyor. bu ümitsizlik değil. ve ben uyarımı yaptım. en son karşıma geçip dediklerine ters laflar edip saçma sapan konuşursan senin ağzına ederim. bunu unutma. şimdi benden çıktı sen de..."

arkadaşım olacaksa bile insanları (cinsiyet fark etmez) süründüren bir yapım var. ve başta deneyeceğim tabi ki bu benim hakkım.
çünkü arkadaş olursak tam, onu deneme şansım olmaz. sebebi de bu güvensizlik ya da tereddüt hissi verir. arkadaş olduktan sonra bu hissi yaşatmak ağır bir durum bence. ve arkadaşlık kurallarımda ihlale yol açıyor. bu demektir ki o yapsa onu silerim. o yüzden benimde yapmamam lazım...

içinde bulunduğum durum...

yapmak istemek ama yapacak motivasyonu olmamak. harcayacağı enerjinin yaptığına değmeyecek olması belki de.