üzüntüyü belli etmemek

en zor duygu kontrollerinden biri. sen belli etmemek istiyorsun da vücudun belli etmek istiyor. mesela öyle anlarda bedenim ve yatağım arasında müthiş bir çekim hissediyorum, kafamı yastığa gömüp ağlamamak için, olduğum yerde kalmak için büyük çaba harcıyorum. gözler zaten hemen doluyor, maksimum üçüncü göz kırpmada akacak yani o gözyaşı. sonra yüz ifadesini değiştirmemek için çaba harcarken "tamam oğlum ben giderim ekmek almaya" diyen anne gibi bir ifade takınıyorum. efendi efendi "üzdün ulan beni" desek daha iyi gibi.

derin bir iç çekip insanların konuştuğu konulara ilgi duymadan fakat ilgi duymadığını belli etmeden onaylarak sohbete iştigal etmektir

insanın boğazına bu esnada yumruk gibi bir şey oturuyor işte o çok berbat bir şey ya. bazen sevdiklerimiz üzülmesin diye kendimizin üzüntüsünü belli etmeyiz, bazen de etrafımızdaki yılanlara koz vermeyelim diye de yaparız bu işlemi. değişkenlik gösteren bir durum kanımca.

acıları yarıştırmanın doğru olmadığı gerçeği bir yana dursun, böylesi bir gerçekle karşılaşan hiç kimseyi anlayamazdım. kaderimde korkutucu bir gerçek saklıymış meğer ve bunu iliklerime kadar hissediyorum. artık sadece yaşamaya çalışıyorum, öylesine uzak ki içten bir gülüşün fikri bana, asla gülemeyeceğime eminim. ruh ikizim, ruhumun hükümdarı, hani her kadın güzeldir ama, benim için dünyadaki en güzel, en kusursuz, en bana yakın kadını kaybettim. zavallı bile olamayacak bedenim hariç herşeyimi de yanına alarak bu hayattan koptu.

şimdilerde artık sürekli ve hiç azalmayan acılarla doluyum. üzüntümü belli etmemek mi, olmuyor maalesef. yapamıyorum. evet akşam gün batımlarında kimsenin görmeyeceği, gözyaşlarımla kimseyi rahatsız etmeyeceğim yerlerde hıçkırarak, için için ya da tanımlayamadığım şekillerde ağlamak benim rutinim. ama insanların içindeyken maske takmayı zar zor öğrendim. eğer kalabalıklar içindeysem ve gülüşü geliyorsa aklıma, koyu camlı gözlüklerim iyi birer kalkan oluyor bana. gündüz gece demeden, ağlama özgürlüğümü veriyorlar. hiç çekinmeden ağlıyorum, ağlamak o'nu zihnimde kaplamama sebep oluyor ve sonucu daha fazla ağlamak oluyor.

şikayetçi miyim, asla. insanlar umurumda mı, hayır. ben geceleri çok seviyorum artık, rehabilite ediyorlar beni. bir hayalet gibiyim o kimsesiz düş sokaklarında, rahatlıkla ağlayabiliyor, kendimi daha çok acıyla terbiye edebiliyorum. üzüntüm sadece benim namahremim.

en nefret ettiğim huyum. üzüldüğümü saklayıp üzmemeye çalışıyorum. karşımdaki de beni o hareketleriyle üzmediğini ve sorun olmadığını sanıyor. kısır döngüye giriliyor.
bir zaman sonra bazı hareketlerden rahatsız olduğunuzu belirttiğinizde de bu sefer çok saçma geliyor. çünkü zamanında bir şey dememiştin şimdi ne alaka demeye getiriliyor.

özendigim insan türüdür içten yanmalılar.
hemen belli ederim maalesef
üzen için de zor zamanlardır evet .*

üzüntü kendini bir şekilde belli ediyor. çay bardağını tutuşundan bile belli olur insanın üzüntüsü. belli etmemek neye yarar hem?

bazen buna çabalamasan bile böyle yapmak, davranmak zorunda kalırsın. babanın hastalığı boyunca "güçlüyüz biz, ayakta kalacağız, dik duracağız!" diye öğütler veren abinin vefat haberini aldığı anda 3 yaşında çocuk gibi ağlamaya başlamasıyla, diğer yanında annenin feryat etmesiyle sıra sana gelmeyebilir üzülmek, ağlamak için. yoksa güçlü olduğundan ya da üzülmediğinden, üzüldüğünü belli edemediğinden, ağlamayı beceremediğinden değildir bazı anlarda put gibi durman.

okulda yaptığım haraketlerden biri de bir kitab alıp sanki ona duygulanmış gibi yapıp sessiz sessiz ağlamak

benim asla yapamadığım şeydir. ne hissediyorsam anında yüzüme yansır. beni azıcık tanıyıp da o an ne hissettiğimi anlamayan olmadı şu ana kadar. sırf bu yüzden sevmediğim insanlar beni çok suratsız sanardı ergenliğim boyunca..

vücutta ve başta yaralar çıkmasına sebep olur.
tecrübe edilmiştir.
dışarıya belli edilmez ama vücudu kandıramazsın.

bazen kuyrugu dik tutma cabasina girersin de belli etmek istemezsin. bazen uzuntunun karsindakinin zerre kadar umrunda olmayacagini bilirsin de es gecersin. bazen de gozunde cok kiymetlidir; uzse de belli ederek uzulmesini istemezsin, kirdigi noktadan kiyasin gelmez. bir de tabi uzuntunun nedeni cok yorabilir zihni, ruhu. sorunun uzerine ekstra durarak tekrar tekrar uzuntunu yasamak isine gelmez, meseleyi halinin altina tepesin gelir...

halden anlayana halini acmak iyidir rahatlatir, soruna cozum yollari acar. ama aksi durumda "bosver" felsefesi en karli secenektir. hem enerjiden/ zamandan tasarruftur; luzumsuz diyaloglardan alikoyar.
hem de kayda degmeyecekler icin huznu bunyede barindirmaya gerek yoktur, yersizdir, sacmadir.

secici olunuz efendim, uyanik olunuz. ugruna seveceginiz, sayacaginiz, uzuleceginiz, deger biceceginiz insani iyi seciniz. bu da benden abla nasihati...

pek fazla savunmadığım bi durum. gerçekten içine attıkça insanın vücudundan başka hasarlar açıyor sadece ruhsal olmakla kalmıyor bedenen de yıpratıyor. üzüntü de mutlulukta paylaştıkça güzel

boğazında ki tatsız tıkanmanın vermiş olduğu nefezsizlik,beni kurtarın diye bakış attığında aynı zamanda gülümsemek... ve "ne oldu?" sorusunu duymak isteyip,aynı zamanda "bir şey yok" demek,ve yalnız kaldığını anladığın an kederle dökülen sessiz göz yaşları ...

anlatmak zor geliyor sormalarını da istemiyorsundur

seni gözlerinden tanıyan insanların yanında zor işmiş bunu yapmak.

bazen üzüntünü meze yapmak istemezsin
bazen de çözümün orada olmadığını bilirsin
her hâliyle ne gerek var şimdi diye kendini susturur ve üzüntünü belli etmeden devam etmeyi seçersin
burada trajik bir durum da yok aslında, bu bir seçim sadece

aylar önce 9 eylul tarihinde yüzüme bir darbe aldım ve doktora gittiğimde içeride 4 kırık var dediler, oysa dışarıdan yine cillop gibi duruyor bakınca ama bu 4 kırığın iyileşmesi 2 yılı bulacak.

iste üzüntüyü belli etmemek böyle bir şey!
dışarıda her şey çok güzel ama içerisi kırıklarla dolu.

#1992525 böyle bir tanımım vardi.
kanser olmamak için üzülmeyin bence siz, size lazımsınız ve sizi çok seven insanlar var bir çay tabağında fasulyenin sarıldığı pamuk gibi sizi saracak.

ignore, do not make a sound, do not respond. silence destroys everyone.

kapalı ortamda güneş gözlüğü takma sebebidir.