vefa

benim çevremin bihaber olduğu mevzu

sokak köpeğinde bile bulunan ama insanlarda pek rastlanmayandir. özellikle bu devirde.

istanbul'da bir semtin adı.

bazıları için istanbul'da bir semt ismidir.

dizlerimde derman kandilimde yağ bitti.

bir kadin ismi

başka bir anlamı yok ben çün...

istanbul'da bir semt adı. ne? fazlasını mı bekleyecektiniz...

şu anda bölgesel amatör lig'de oynamakta olan, ama zamanında 1nci lig şampiyonluğunu averajla cincon'a kaptırıp ikinci olan, 1908 yılında kurulmuş, yeşil beyaz formalı istanbul takımı.

1 mahalle adidir. hadi eyvallah.

ay aklıma bu şiir geldi paylaşıcam.

size hep goz onunde olan ama hicbirinizin goremedigi seyi soylemeye geldigim:

vefa varlikta ve dahi yoklukta, saglik ile hastalikta, kazada belada vefatta, en basarili sen olmusken ya da bir hayalin gerceklesmisken mutlulugunda, huzunluyken gozyasinda ve bunlarin hepsi bir arada orada olmaktir.

ben sana kusum aslinda, haberin yok
birakip gittigin yerde kotuluk cok
kime kizayim, nazim senden baska kime gecer
bir gun uzun uzun konusuruz son istanbul beyi
yol arkadasim-sezen aksu

bu aralar sadece ıstanbulda bir semt..

türk kökenli bir alman vatandaşı almanlarda ısmarlama kültürünün neden olmadığını açıklarken alman mentalitesinin derinliğinde ''iyilik'' hissinin karşılıksız ve beklentisiz olması gerektiğine dair düşünce yatar diyordu. örneğin pek çok türk'ün alman arkadaşlarıma kahvaltıda bir şeyler götürdüm veya filan gün bunu ısmarladım ama onlar bir kez daha etkinlik veya dışarıda yeme durumu olduğunda ellerini ceplerine atmadılar dediğini duymuşuzdur. işte sebebi nobranca da olsa almanların onu iyilik olarak kabul etmeleri ama buna karşılık verme ihtiyacı hissetmemeleridir. doğru mu tartışılır ancak oğluna kızına yapılan takı merasiminin videosunu izleyip, kim ne taktıysa, o kişinin düğünü olduğunda bire bir aynı değerde takı takan türklerin zihniyetinin tam tersi bir yerde olduğu açık.

bizlerde vefa bir aldı verdi hesabıdır. don corleone'nin kendisine borçlandırmak için yaptığı stratejik iyiliklerin karşılığının beklenmesi türklerdeki vefa anlayışının temelini oluşturur. biz, genelde bize ileride faydası olacak kişilere iyilikte bulunuruz. bunun dışındakiler, toplumda görünmezler, mazlumlar, itilmişlere yapılan yardımlar ise ancak zekat, sadaka, infak kategorisine girer.

hem zihinsel özürlü hem de konuşamayan bir gencin acılar içerisinde kıvranması ve bağırmasına rağmen doktorların bir şey bulamadığına dair bir haber okumuştum. sonunda problemin çürümüş dişlerinde olduğu açığa çıkmış ama ailesinin bunu yaptıracak durumu yokmuş. kim bilir kaç hafta devlet hastanesinden randevu bekledikten sonra bu cevabı aldılar. türkiye gazetesi'nde yazan bu haber üzerine ben çocuğun diş masraflarını elimden geldiğince karşılamak için ilgili haber birimine telefon açtım. zira türkiye gazetesi kapalı devre bir yapıdır ve neredeyse okuyucularını bile tanırlar. inanın bir kaç kez oradan oraya aktarılmama rağmen, ciddi olduğuma karşımdakileri inandıramadığım gibi bir tanesi şaka yaptığımı ve gazeteden olduğunu tahmin ettiğim birinin adını söyleyerek, numarayı kesmem gerektiğini söyledi. çok dindar personel bana inanmamıştı.

vefa, sizin toplumda görünmez ve saydam olduğunuzda kimseden alamayacağınız ve beklemeye hakkınızın olmadığı bir davranış biçimidir. hesabınız tapi ise yani borcunuz ile alacağınız yoksa, ne kapınız çalınır ne de kimsenin kapısını çalma ihtiyacı hissetmezsiniz. yeter ki eksiye düşmeyin, vefa bir yana, kalan etinizi ve tüylerinizi de lime lime ederler. insanoğlu bu dünyadan alacaklıdır. hacısı da, dinsizi de çoğunlukla böyledir. hepimizin alacağı ise bir şinik topraktır.