yalnızlığı seven insan

yalnızlık bağımlısı olabilir belki çok alışır, kendini böyle özgür hissederse.
o kadar bağımlısı oldum ki... kurtulabilmem artık imkansız...

içe dönük insanların da dahil olduğu grup.

o, kendiyle kalmaktan keyif alır. aynı zamanda bu onun için bir ihtiyaçtır. insanlarla iletişim problemi yaşamaz, sıcakkanlı, empati sahibi ve etrafınca çokça sevilen kimselerdir ancak iletişiminin de kendince bir kotası vardır.

bu kota aşıldığında, içe dönük kişi yorulur ve bir de insanların duygularına karşı hassasiyet sahibiyse bu yorgunluğu belli etmemek adına savaş verirken daha da fazla yorulur.
sonuç kaçınılmazdır. uzaklaşmak mecburidir çünkü bu hal içe dönük kişi için yemek içmek kadar büyük bir ihtiyaçtır.

asosyal insanlar için durum nasıldır bir yorum yapmak güç ancak eğer yalnızlıktan hoşlanmayıp bunu psikolojik etkenler nedeniyle yaşıyorsanız yardım almakta fayda vardır.
bana düşmez ancak ufak ufak, yapamam dediğiniz şeylere birazcık kendinizi maruz bırakmayı, yavaş yavaş alışmayı deneyebilirsiniz diye düşünüyorum.

netice itibarıyla su, sizin için soğuktur ve birden tüm vücudunuzun suya girmesi sizi şoka sokabilir. yavaş ve sakin bir şekilde yaklaşılırsa elbette bir gün mutlaka suya tamamen girilecektir.

tercihen yalnızlıksa saygı duyarım ama mecburen yalnızlığa gülerim*

yalnızlık tercih edebiliyorsan güzeldir. lakin maruz kaldığın birşey ise yaşayıp yaşayabileceğin en aşağılık duygudur.

yureginde kalabaliklar bulunur. evet.

ben insanlara guvenmiyorum ve insanlardan korkuyorum.
o yuzden yalnızlıgı seviyorum.
cok istisnadır birine dunyamı acmam.

çevreden zarar göreceğine, kendi kendine yetecek kadar yaşayan insan olabilir.

kendini mutlu etmek kolay çünkü. kendinle vakit geçirmek rahat. ama başkaları öyle değil. derdini açsan, bir gün seni oradan vurabilir.
senin paranı yemek için yanında olabilir, senin insanlarla olan samimiyetini bozmak için gelmiş olabilir. herkese kucak açmamak lazım. her gönüllü gelen iyi niyetle gelmiyor.

insanlarla bir arada olmak zor. kimse memnun da olmuyor. etmeye çalışan yazık oluyor. o yüzden kendi sorumluluğunu bilen insan tek kalmaya itiliyor.

sarıleydim,getme deyeydim...

yalnızlığı seviyorum ama bazen de tek başıma canım sıkılıyor.

ben yalnızlığı severim. ama bazen durup durup bu duruma hayıflanıyoruz işte.

yeri geldiğinde ben de yalnızlığı seven taraftayım zaman zaman birlikte olmayı zaman zaman da yalnızlığı fakat geçen gün bir arkadaşım yalnız olmayı sevdiğini hatta sevdiği insanlara bile çok vakit harcayınca kendini kötü hissettiğini o zamanı kendine harcamak istediğini söyledi açıkcası bu bana sağlıklı gelmedi sevdiklerinle çok vakit geçirdiğinde bunu kendinde yük hissetmemeli tabii ki kendine de zaman ayırmalı insan ama her zaman yalnızlık hoş bir durum değil sosyallik de olmalı insanların hayatında diye düşünüyorum

kime sorsan seviyorum der ama bu daha çok o kişinin yaşam tarzıyla ve düşünceleriyle ayırt edilebilir.

tercihen yalnızlığı seçen kişi, bu durumu gerçekten seviyordur ve hiçbir arayışı yoktur. öte yandan, istemediği halde yalnız kalmak zorunda olan biri ise sürekli bir arayış içindedir ama istediğini bir türlü bulamaz. ilki kendi başınalığından gayet memnunken, diğeri aradığını bulamadığı için yalnızlığı kabullenmek zorunda kalır ve yiğitliğe bok sürmesin diye de yalnızlığı seviyormuş gibi görünebilir.

sağlıklı düşünce yapısına sahip olan insandır.

tercihi sonucu bir ilişkisinin olmayışına mı yalnızlık diyordur, yoksa gerçek anlamıyla yalnızlığın paslı tadını almış mıdır hiç?

önce buna açıklık getirmesi gerekiyor sevdiğini iddia edenin.

gündelik, çoktan paylaşımlı yalnızlıklarınız ancak birkaç duman şarkısına meze olur nitelikteyse, zorlamanın alemi yok.

bir süre sonra yalnızlıkta onu sevmeye başlar. büyük ve sessiz bir ilişkinin başlangıcı olur bu...

seviyorum sevmesine de, kendim ile kavga etmesem daha iyi olur bence.

halil cibran yalnızlığı sevmenin nedenini çok iyi anlatmış, çok da güzel anlatmış.

"yalnızlığı istedim. çünkü nezaketi zayıflığın bir parçası, hoşgörüyü ödleklik, yücelmeyi böbürlenme fırsatı kabul eden kalabalığın terbiyesizliğinden usandım."

kafam ses götürmüyor

bir süredir benim.

yalnızlıktan nefret eden, hatta korkan biriydim. şimdi ise yalnız kalmak için ekstra çaba sarf ediyorum. mesela 2 gündür yoğun çalışıyorum, sürekli ayaktayım ve çok yoruluyorum ama sırf yalnız kalmak için, akşam yemeğinden sonra 1-2 saat yürüyüşe çıkıyorum. yorgun olmam umurumda bile değil. takıyorum kulaklığı, rüzgara bırakıyorum kendimi. mükemmel bir rahatlama şeysi, tavsiye ederim.

2-3 haftalığına yazlığa kafa dinlemeye gitmek istiyorum ama ailem tek başıma olacak olmamdan geriliyor. kim napsın beni ana?

o kadar sevdim ki ayrılamıyorum.