yalnızlığı seven insan

yalnız bırakılmaktan korkan ama yalnızlıkta huzur bulan insandır. etrafındaki herkes yok olsun ister fakat onları yitirmekten de deli gibi korkar.

karanlığı, yalnızlığı ve kendimi seviyorum. müzik dahil…

yalnızlığı genel anlamda seven birisi olarak sürekli tepki alırım.
az biraz sosyalleş, insanlarla kaynaş gibi telkinlere maruz kalırım. ben herkesle anlaşamam işte kolay uymuyor. anlaştığım insan sayısı azdır. samimiyetsiz muhabbetlere gerek yok. içki mi içicem, tercihim tek içmektir. film mi izliycem tek izlerim.

ayak yapıyordur. net.

yalnızlığa çok alıştım neredeyse 8 sene olacak...

başka insanlardan çok kazık yemiş ama insanlara güvenmemesi gerektiğini öğrenmiş insandır. yalnızlık huzurdur.

kalabalıklardan baş ağrısıyla ayrılan insandır.

dealing with other people reminds me of why ı like to be alone.

sinemaya bile tek başına gider.

mis gibidir. kafamı güzelleştirdiğim zamanlar daha da seviyorum. insanlar gerçekten kafa açıyor. hayvanlar ve doğa varken neden insanlara zamanımı vereyim ki?

kaliteli yalnızlığı seven insandır, less is more'dur onun için.
kafa dengi tek tük arkadaşı olur dolu dolu anlamlı sohbetler edebileceği derdini anlatabileceği.

laf olsun diye karşı cinsle ilişki yaşamaz, dönüp de bakmaz bile bakmalara doyamayacağı kadar sevebileceği birisi değilse. dokunmaz tenine bir başkasının ona özel değilse duyguları,bedeni ve ruhu dokunduğu kişinin.

kendi kendine yeter her zaman, elinden her iş gelir ihtiyacı olmaz kimselere. korkutmaz böylelerini yalnız ölseler bile.

ama yine de yalnızlığı seviyor olmaları onların sosyal yeteneklerinin insan ilişlilerinin zayıf olduğu anlamına gelmez, kimse yanıma yanaşmasın demez, vakti değerlidir belki de böylelerinin. kolay kolay ısınmaz herkese değer verip saygı duymaz, aşamazsın etrafındaki duvarı öylece birden bire, o kapıyı açıverir sana sonra da güzel bir dostluk sunar.

kolay değil yalnızlıklar, güçlü karakterleri güçlü iradeleri ve büyük hedefleri vardır böylelerinin.

yalnız olmayan insandır.

hür yaşadım, hür yaşarım...

insan kendiyle eğlenmeyi öğrenince, temel gereksinimlerini karşılamayı bilince ve özgür ortamı olunca yalnızlığın da bağımlısı oluyor.

benimdir ama benimki sizde yok. bende tanrısal bir yalnızlık var yani gerçekten kimse yok.

alexander supertramp da çok seviyordu... çünkü hayal ediyor ve istiyordu..
hayalini gerçekleştirdi de aslında...
hatta çok da mutluydu ilk başlarda...
fakat şöyle bir şey yazdı bir gün, bir kağıda;
''mutluluk, paylaşınca güzel!''
buna benzer bir şey...

yalnızlığı seversin, evet...
ve inanın, kimse de benim kadar sevemez!
fakat şu da var ki hayatta; hayat, özledikçe güzel..
ve emin olun, yalnızlığı özlemek de güzel.
yalnızlığı keyifli hale getiren yegane şey, onu ne kadar özlediğinizdir!

bunu unutmayın...
hele belli bir yaştan sonra, anlatmak istiyor insan, deliler gibi hem de!
sevdiği, sevebileceği birilerini bulmak istiyor.. en azından ona ulaşmak..

yoksa, yalnızlık güzel.. inanın çok güzel.
fakat sadece, kıvamında olduğunda..
giderilmiş bir yalnızlık, en lezzetli yalnızlıktır...
en doğru zaman ve ortamda...

paylaşmanın verdiği o kutlu duyguyu yanılmışlıklarla kaybetmiş insan.
hep kendinden fedakarlık etmiştir ömrü boyunca. yanıldığında bile bir polyannacılık vardır üzerinde. kaybetmekten korkmazken bir anda bulur derin kuyunun dibinde kendisini. bir kutu kibrit vardır elinde. aslında kandırıyordur kendini. her ışık hüzmesinde gökyüzüne bakar bir umutla. yalnızlık rıhtımı olsa da o gemi hasret çeker okyanusa. dalgalar insanlardır, rüzgar ise yaşayacakları. bazen rıhtıma yanaşmak iyi olsa da ancak tamir için yanaşılır. yoksa rıhtımda yatan her gemi çürümeye mahkumdur. ya tayfalar, yolculuk etmedikçe bir bir çekilir gemiden. sonunda bir kaptan bir gemi kalır. yol alamayacak bir halde.
işte tamda bu durumda korkar insan yalnızlıktan.
o zaman özdemir asaf gelir dile:
yalnızlık, yaşamda bir an,
hep yeniden başlayan..
dışından anlaşılmaz.

kendini bile sineye çeken insandır. ne demiş şair; yalnızlık, müziğin bile seni dinlemesidir. yalnızlık insanı diğer insanlardan özel kılar. ki her insan da illaki yalnız kalmıştır. insan, yalnızken kendini farkeder ve yalnızken özelleşir.

evliliği bir mecburiyet değil tercih olarak görür.
onaylanmak için kalabalıklara gerek duymaz.

kendini herkesten iyi tanır.

kendiyle barışık olan insandır.

başkasına ihtiyaç duymayan, kendini seven ve kendiyle vakit geçirmeyi seven insandır