yaş ilerledikçe fark edilen şeyler

baba ve annenin neden kızdığını, neden eleştirdiği...

insanların menfaati söz konusu olduğunda yapmayacağı şeyin olmadığını farkettim.

bütün dostlukların arkadaşlıkların ilişkilerin yalan olduğunu herkesin menfaatine göre hareket ettiğini anladım. sen bin verirken onun hiçbir şekilde sana adım atmadığını onu da kestiğinde seninle işi kalmadığını anlıyorsun. hep senin iteklemenle gitmiş meğer bütün ilişkiler. daha önce de söyledim söylemeye devam edicem. kendinizden ödün vermeyin hiç kimseye hem de

insan yaş aldıkça sahip olduklarından vazgeçmeyi öğreniyor. en azla yetinmeyi öğretiyor hayat. maddi manevi her şeyin en azı.
sevilmeden yaşamak üzmüyor 20'den sonra.

hiç bir şey değistiremeyecek olmam. bundan sonra onlar beni değiştirmesin yeter.

yaşım ilerledigi icin mi bilemiyorum ama son donemlerde gittikce daha artan bi farkindalikla durmadan esyalara hizmet ettigimiz fikrindeyim. ne kadar az esya o kadar huzur bence. aynisi insanlar icinde gecerli az insan cok huzur.

çaresi olmayan sorunların hayatın içindeki sorunları nasıl da hiç ettiği

sonra dediğin herşey için keşke dediğin...

ne için mücadele ediyoruz, yoruluyoruz, üzülüyoruz? sorularını düşünüp daha muallim bir hayat tarzı seçmek.
hayatta olduğumuz sürece bu hayatı lanet ederek yaşarsak mezardakilerin bize küfrettiğini düşünmek. sağlığımız el verdikçe şu iki günlük dünyaya inat kendimizi mutlu eden bir şeyler yapmayı öğrenmek.

kendimiz, sevgi, iyilik, fedakarlık gibi masum bulunan her şeyin varlığının sebebinin de menfaat olması... öyle ya da böyle, dünyaya gelişimiz bile menfaatti. ebeveynler "dünyaya bir insan getirelim, ondan hiçbir şey beklemeyelim fakat varımızı yoğumuzu önüne serelim. hiçbir ideolojiyi ya da yaşam tarzını dayatmayalım, ne istiyorsa o olsun. ölene kadar da poposundan ayrılmayalım ve dünyevî ne varsa bırakıp kendimizi ona adayalııığğmmm aağğğğhhhhğğğ" demiyor. tabii bunu söylerken de menfaatin salt kötü bir kavram olduğunu savunmadığımı belirtmek isterim. insan ilkelliğinde doğal seçilimle silinip gitmememiz içindir diye düşünüyorum ki iyi-kötü anlamında zannımca genelde nötr bir kavramdır. puşt değilseniz yani...

yaşlandıkça görebildiklerimiz.
ben bazı şeyleri hala fark edemiyorum.
(bkz: kocam neden sinirli)

eskisi gibi koşamadığımızı fark etmek, eksisi kadar kavgacı olmamak ve hoş görü bayrağını sonuna kadar açmak da sayılabilir.

ruhunun enerjinin ve hatta dış görünüşünün bile yaşlanması bunu günden güne fark ediyorum

acı eşiğiniz yükseliyor. hani derler ya hayatta keskin bıçak olmak için çok çekiç yemek lazım diye, öyle birşey işte. kesildikçe keskinleşiyor insan.

zamanın su gibi akıp gittiği ve yaşanan her anın geçici olduğu.

hayatın katlanılmaz olması
giderek daha fazla tahammülsüz/umutsuz olmaya başlamak

yüzdeki canlılığın yavaş yavaş kaybolması gibi etraftaki insan canlılığının da yavaş yavaş kaybolması. insanları kesip atarsınız kendinizden ve insanlar kesip atar sizi kendilerinden. çünkü bu kadar kalabalığı kaldıracak derecede canlı değilsinizdir artık.
daha ilk gençliklerinde olan güzel kadınlar yanınızdan geçer ama artık sadece yanınızdan geçer, bunu hak ettiğinizi bilirsiniz.
arzularınız daha uzun aralıklarla askıda kalır.
daha huysuz ve çekilmez olursunuz tıpkı diğer yaş aldıkça bunun farkına varan insanlar gibi.
maskaralık da cabası, gençlerin gözünde.

bir insan için iyi veya kötü hayatını şekillendiren olgunun aile olması.

insanların bencilliği

lakin ali bazı şeyler bir kere olmalı. bir kere yaşamalı, bir kere bitmeli. o laflar bir kere çıkmalı dudaklardan. o veda bir kere edilmeli, o sevda bir kere büyümeli yürekte, o günah bir kere işlenmeli.