yaş ilerledikçe fark edilen şeyler

herşeyin dramatize, dramatize edilmiyorsa romantize edilmesinden gerçekten sıkılmadınız mı?

ben artık kimseye bağıramıyorum mesela, başım ağrıyor sonrasında çünkü. yada sinirleneniyorum artık, bedenimde yorgunluk yapıyor. yaş muhalefetinden mecburen pamuk gibi biri oldum.
30-40 yıla kadar da gaz çıkartmaya çalışırken altıma kaçırabileceğimi fark edecek olabilirim

yaş tribine giren ve üzerine de "sen neden benden daha genç gösteriyorsun" diyen kadınlardan uzak durmak.

- bazen geceleri ....

tahammül limitinin artması. sanırım en büyük artılardan birisi budur. fevri hareketleri ortadan kaldırıp, daha doğru düşünmeyi, daha doğru karar vermeyi de beraberinde getiriyor.

yaş ilerlemeden dostoyevski okumakta belki biraz da bu yüzden yarar var. düşünsenize, hayatı anlamaya çalışırken bir ömür geçiyor. ancak siz zaten binlerce yıl önce hayatı anlamak için bir ömür tüketenlerden hayat dersleri alıyorsunuz yazdıklarını okuyarak. nietzsche, bukowski, sadık hidayet ve daha bir sürü yazar, filozof... yaptıkları hataları öğreniyorsunuz ve bazı insanlar kendi yaptığı hatalardan bile ders çıkaramaz haldeyken siz bir başkasının hatalarından ders çıkarmayı öğreniyorsunuz! yaş ilerledikçe fark edilenlerden çok, yaş ilerlemeden fark edilenler önemlidir fikrimce. ve o yaş, siz bir şeyi fark etmeye başladığınız zamandan itibaren ilerlemeye başlar.

kralını tanımam. offf süper girdim konuya.

bayılıyorum kendime. bir insan, kendini ne kadar son limitte sevebilirse o kadar seviyorum.

dünyaya bin defa gelsem, bin defa yine kendim olmak isterdim.

hemen makas aldım yanaklarımdan.

öğüt vermek gereksiz. hayatın en yaşanması gereken duyguları tecrübe adı altında gençlere anlatılınca kendini akıllı bulanlar öğütleri dinliyor ve o duyguları yaşamıyor. sadece öğreniyor. hayat duygu yaşamak değil mi zaten? sevgiyi de öfkeyi de pişmanlığı da. pişman olmaman için bir sürü öğüt verirler. ol ya. pişman ol. ne olabilir ki en fazla? yaşanmalı bu hayat. özellikle de acı şeyler. bu günlere rağmen yaşadığını görünce güzel günler daha da değer kazaniyor.

yaş ilerledikçe daha duygusal oluyorsun.çevreden gelen sesler daha da çoğalıyor.kulakları sağlı solu tıkamak gerekli.

normal olarak bazı eylemlere karşı tahammül sınırın azalıyor.

mesela bu ortamda kendini övmeye çalışan insan görünce aşırı çaresiz bir eylemmiş gibi geliyor bana, ehe ben buradayım, bakın bana iç sesiyle konuşuyormuş gibi. zaten x konusunda seni övmek isterse insanlar bunu yapabilir yani bunu çiğ bir şekilde kendi kendine yapmak ve sonrasında büyük bir sessizliğin kaplaması aşırı felaket bi' şey yani.

böyle şeylere takıldıkça insanın gözüne daha çok takılıyor

atıyorum sözlüğün yakışıklı erkekleri diye bi' başlık
böyle altında yazıyorlar ya, buyrun benim, geldim ben gibi cümleler

aynı o hesap
bi de bu "ben buradayımlar" cevap bulamayınca
kesin bir agresyonu oluyor bunun, insan psikolojisi çok değişik vallahi, yanarlı dönerli
bir yerde patlıyor.

insanlar değişmez.

koşulsuz sadece anne baba sever.

birine 99 gün iyilik yap 1 gün kötülük yap nankör olursun. tam tersini yap özünde iyiymiş derler.

gerçek arkadaşlıklar liseden ibaretmis.

sürekli alttan alıp içinde biriktiren insanlara dikkat edilmeli, eğer vazgeçmeye niyetlenirlerse bunun daha geri dönüşü olmaz. sabır sınarken aklınızda olsun.

kafada nostaljik şeylerin fazla dönmesi ve bunların tesirinin bünyede kuvvetli hissedilmesi.

mesela, john wick parabellum'da 'guns, lots of guns' repliğini duyunca aklımın ışık hızıyla matrix'e gitmesi...
matrix'te aynı repliğin kullanıldığı yerin aklıma gelmesi.
mest olmak, bitmek, ahh çekmek, göz dolması ve bir sürü şey...

zamanın daha hızlı akması. şimdi, 1 yaşındayken hayatımız sadece 1 yıldan ibaret olduğundan, zaman acayip yavaş geçer. fakat 30 yaşına gelen birisi için zaman artık 30 kat daha hızlanmıştır. zira zaman 1/30 oranında akar. yaz bunu güzel bilgi bu.

herkesin kendini kıstırdığı sevgiye ihtiyacı olmasına rağmen söylemediği kendine birçok şeyi layık görmediği…

yaş ilerledikçe fark edebildiklerimiz varsa bu gece şükredelim.
herkesin başarabildiği bir şey değil.

.
bu alıntı güzel bir cevap vermiş.

benimde eklemek istediklerim var.



insanlara daha az güveniyorsun , tahammül eşiği düşüyor.sonucunda üzüleceğini bilsende değersiz hissettiğin hiç bir yerde kalmak istemiyorsun.
mutluluğa bakış açısı değişiyor asıl mutluluğun kendi içinde yaşam tarzında hayata bakış açında olduğunu anlıyorsun .
özgürce yaşayabiliyorsan mutlusun.

yaşadığın gerçeklik cebindeki para kadardır.

insan sadece hatalarıyla hatırlanır.
kaç gündür düşünüyorum enver paşa sadece sarıkamış'ta 90.000 askerin ölümüne yol açmasıyla hatırlanıyor. nefret ediliyor.

hayatı boyunca yaptığı hiçbir iyiliği kimse hatırlamıyor.
yaptığın tek bir hata, bütün iyiliklerini siler.

fark edilmemenin çok daha iyi olması..
tadı kaçıyor hayatın..

burun kılları beyaz renk olabiliyormuş.

isteyen yolunu bulur, istemeyen bahane.