yaş ilerledikçe fark edilen şeyler

40’ı geçtiysen yaşadığın kadar yaşama ihtimalinin düşük olduğunu.

annenin babanın ve diğer büyük yakınlarının teker teker sana veda etmesinin kaçınılmazlığını.

bünyeye göre saçların dökülmesini ve beyazlamasini.

daha fazla şeyi takıntı yaptığını, her şeyi kendine dert ettiğini.

sağlık problemlerinin arttığını .

çalışmaktan bıktığını.

ailen için endişelerinin arttığını, geleceğe dair kaygılarının arttığını.

evladının gelecekteki hayatı için endişelerinin olduğunu.

gibi daha birçok şey vardır.

gerçekten herşeyde bir çıkar ilişkisi aranıldığını fark ediyorsun bir süre sonra. en saf gördüğümüz şeylerde bile.

hayat boş, geçmiş ve gelecek bir illüzyon. şimdiyi en iyi şekilde değerlendir, şimdiden başka bir gerçek yok, zamanı yakalamayı öğren.

büyüdüğüm ve aslında çoğumuzun büyüdüğü çevre dolayısıyla insanların hareketlerinin ne kadar yanlış olduğundan falan bahseden dururdum hep, aile içinde tabii. ancak bir noktada durdum ve dedim ki abi sana ne insanların ne yaptığından. tek doğru senin doğrun olamaz. sonra saygı duymanın ne kadar kolay ve rahatlatıcı bir şey olduğunu keşfettim. tabii ben bunlar olurken 14-15 yaşında falandım. ancak koca koca yaşlarına rağmen ne yazık ki hala insanların işine burnunu sokmamayı öğrenememiş binlerce insan var. duymazdan gelerek onlara da saygı duyuyorum ne yapayım.

ailenizin sevdiklerinizin yaşlandığı ve insanların o çocukluğunuzdaki gibi hep yaşamadığı , ölümlü oldukları.

ölümün bu hayattaki en başta gelen gerçek olduğu duygusunun bütün benliğini kaplaması, aslında hep içte olan lakin zamanla daha iyi fark edilen şey.
en başta gelen gerçek olmasının nedeni karşıtı olan doğumun meydana gelebilmesi için en az iki etkene ihtiyacı olduğu halde (kadın - erkek) ölümün böyle bir ihtiyacının olmaması.
insanın ardında kalanların daha güzel bir tanımla gidenlerin artmasıyla daha bir önem kazanıyor insan hayatında ölüm. üzerine çok şey yazılıp anlatılabilir ki anlatılmıştır da lakin insanın hiç aklından çıkmayanı sevdiklerinin etrafında kol geziyor olması.
kendininkinden vaz geçmesi birde belki de yaş ilerledikçe fark edilen yegane şey. ya da kendim için öyle diyelim tatlıya bağlansın konu. ne kadar tatlıysa tabi.

ölümsüz değilmişim.

hep okuduğumuz şu özgürlük, demokrasi, eşitlik benzeri kavramların aslında hiç birine sahip olmadığımız. hayatımızı, yaşamımızı belli ücret karşılığında emek ile satan köleleriz, hayat berbat.

yaşın ilerlediği

senin, senden başka sırtını yaslayacağın kimsen yok. bu hayatta en çok kendine değer vermen, en çok kendini sevmen gerek. kendine, başarabileceklerine o kadar inanmalısın ki düştüğünde kimseye ihtiyacın olmadan bir başına kalkabilmelisin. hiçbir zaman seni kurtaracak bir kahramanın gelmesini bekleme, sen kendi kendinin kahramanı ol. çünkü başka çaren yok.

neye maruz kalıyorsan ona dönüşüyorsun. çok ekmek yediysen aptallaşmış, çok kitap okuduysan depresifleşmiş olabilirsin.

bazı saçmalıkları görmekten sıkılmanız.

ölüm anında izleyebileceğim hoş sahneler yaratmak
o son andaki buruk tebessümüm ve
yok oluş...

yanındaki herkesin gelip geçici olduğu dünyada aslında yalnız başımıza olduğumuz

gerçek sandığın dostlukların aslında gerçek olmadığı sadece üstünün tozlu olduğu için gerçeğin görülmediğı durumu..

sorumlulukların ne kadar gerekli olduğu. ailenin önemi, ve hiç ayrılmayacağın, seni yarı yolda bırakmayacak sandığın insanların seni yolun başında bıraktıkları andır.

aslında insanların çok sahte olması ve çıkarları için her türlü yalana başvurması.

çoğu insana ,çoğu şeye fazla anlam yüklemiş olmak . oysa ki hayat gerçekten çok kısa ...kim kaldı ki bu yalan dünyada.

hayatın hiiiç güzel olmadığı tabii ki .

bunca zamandır bu bencil müptezelleri memnun etmekle neden uğraşıyorum yahu ben!? siye! dağılın lan, toynağını söktüklerim!
edit: hayatınızın bir anında öyle ya da böyle bu mertebeye ulaşacaksınız. kaçamazsınız.