yaş saymanın bırakıldığı yaş

20li yaşlara gelene kadar gününe kadar hesap kitap yapardım ama sonrası koptu bende. kaça bastım, gelecek doğum günümde kaç olcam hiç bilmiyorum.

7. ondan sonra matematik hesabıyla bulmaya başladım.

ölüme yakın hissedilen yaştır.

daha o kadar yaşamadım.

18. evet, 2021 benim için bir milattı

20.
(erkek tarafından) askere gidince artık yaşla maşla işin olmadığından bırakırsın saymayı.

sonra 30'da tekrar başlarsın.
her yıl "ulan zaman ne çabuk geçiyor" dersin.
her yıl zaman daha da çabuk geçer.

sormayı bıraktıkları zaman, saymayı da bırakırım.

ben 27'de bıraktım. evet. o yıl tam da doğum günümde, günümü kutlayan arkadaşıma, 27 oldum yaa böyle bomboş koskocaman bir yirmi yedi, dedim. gecenin bir vakti ansızın bir uyandım ki evet, artık 27'ydim. dünyanın en bedbaht, en acımasız ve en ölüme yakın yaşı bu yaştır. eminim..
açıp bi hendrix dinledim. amy winehouse okudum. ve buhranımı katladım. o yaşa kadar da, o yaşın ne demek olduğunu hiç bilemezdim. hayatımın en berbat yılıydı. en berbat. 2019-2020-2021 falan hikaye. o yıl benim hayatımda yaşadığım en iğrenç yıldı diyebilirim. yaşadığım net bir şey yok, ama bir sürü şey vardı.
o yaş sonrası da yaşımı saymayı bıraktım. artık saymıyorum. çevrem de hala hep yaşın 19 demiyor mu? sinir oluyorum. yapmayın böyle şeyler.. çok yaşında her zamanki çocuğum yine evet. ama o kadar da değil be kardeşim. o kadar da değil.

25'den sonrasını saymayacağım.

32'den sonrası dile dolanıyor, söyleyemiyorsun. hatta sorulsa bir durup düşünüyorsun, kaç yaşındaydım ben ya diye.

pandemide bıraktım. hala 2021 yılındayız sanıyorum.

doktor beni ters çevirip popomu tokatladığı gün bıraktım yaş saymayı.

2019dan sonra ne yas ne de yil hepsini biraktim. bazen unutup sordugum oluyo hangi yilda oldugumuzu ya da dogum yilimdan baslayip sayiyorum kac yasinda oldugumu

ben böyle bir şeyin olması ihtimaline imkan vermezdim ancak geçen gün yaşım sorulduğunda olağanüstü bir aptallıkla 18 dedim...

hayır bu olmamalı.hiçbirimiz harika hayatlar yaşamıyoruz belki de olumsuz çok fazla şeye maruz kalıyoruz, dertler bir yandan üzerimize geliyor falan tabii. bakıldığında böyle şeyler yaşarken güzellikleri kaçırdığımız oluyor zaten kötü gidiyor bir de neden bunun üzerine mum dikip üflemeyelim. güzel olan az şey var neyi kutluyoruz ki üzülmek en büyük işimiz gibi resmen. ne kadar mutsuz da olsak yaşlı da olsak o mum bu pastaya dikilecek. her yaş sayılmalı ve kutlanmalı, ötesi yok bu konuda netim

s2keyim yaşımı.

30'a gelince bırakırım büyük ihtimalle. ilginç bir şekilde annem 45'inde bıraktı. kaç yaşında olduğu ne zaman sorulsa bilmeden direkt 45 diyor.

ilk kutlanılan, yalnız doğum gününün ertesidir.

bu sene bıraktım.

çünkü yaşlandığımı anladım.*

ben 25'ten sonra bıraktım.