yazarların baba mesleği

terzi.

anam da babamla nişanlandığında bırakmış dikişi. ben de küçükken* iğne iplik ile kendime oyuncaklar yapardım. dikiş kursuna gittim. bir şeyleri yapıyor olsam da, babam yapsın be. adam dereden tarlasına su getirmek için boru dikti.
adam bee.

yok. babamin meslegi yoktu. benim de yok.

işçiydi.her zaman gururla söylerim.

öğretmen. sıfır izinle milli eğitimi kurtardı.
babam sağolsun

(bkz: serbest meslek)

doktor, cerrah olanından.

bence her aileye bir doktor, bir avukat birde oto tamircisi lazım.

böylece hastaneler daha az kullanılmış olur, yasal işler için adliyelerde kalabalık yapılmaz ve otomobilin sıkıntısında tüm sanayi baştan dibe gezilmez.

bizim orda bir söz vardır, (bkz: babanı seçemezsin ama kayınpederini seçersin) diye.

demek o ki evlilik falan düşünenler, bunları da denkleme parametre olarak eklesinler.

öğretmendi. şimdi toprak işleriyle uğraşıyor.

mak. mühendisiydi efenim. çok eski mühendislerden. (memleket yönetmeye merak salmadan da mühendislik yaptı ömrünce.)

mimardı.

milletvekiliydi.

f-16 pilotu.

emekli bahriye subayı idi. annemle kavga etikleri zaman rahmetli babacığıma annem başçavuş derdide babam küplere binerdi.hey gidi günler hey.

elektirikçi.babamın mesleği sayesinde ev malzeme deposu gibiydi.ben de onun sayesinde kontrol kalemi kullanmayı, tesisat döşenirken yapılacak uygulamaları, malzemeyi, az çok arızaların neler olabileceğini öğrenirken çarpılmışlığımda yok değil. çarpılma sonucu kafamdan duman çıkmadı ama ses dalgalanır ya insanın öyle bir şey. şimdi emekli olsa da hala eski çalıştığı günler gelir aklıma; bilek gücüyle tesisat için murçla kanal kırdığı. murç dediysem şimdiki gibi değil elinize aldığınızda en az bir kilo gelen. tam anlamıyla emekmiş şimdi daha iyi anlıyor insan...

resim öğretmeni ama kendisi 15 yıldır emeklidir. yanlış hatırlamıyorsam 29* yıl boyunca öğretmenlik yaptı.

babam rahmetli profesyonel anketçi döverdi...para karşılığı...

komiser kendisi.

pompaji.

baba mesleği denince aklıma hep komik bir anım gelir.

bir gün ben, kardeşim ve babam izmir gaziemir metro alışveriş mağazasına gittik.kasaya geldik. kasiyer kız vardı. babam kıza baktı. ve bombayı patlattı. "sen pompacı hasan'ın kızı değil misin?" dedi. kız "evet abi" dedi. ben ve kardeşim arkamızı döndük. gülmemek için kendimizi sıkıyoruz. öyle böyle değil. kıpkırmızı olduk. o zamanlar ergeniz tabi. hormonlar bir acayip. her yol şehveti isteklere çıkıyor. bir de türkçe dört nala koşunca sonuç kaçınılmaz.

kızın babası su pompalarını tamir eden bir usta. sanayide lakabı "pompacı hasan" olur.

babamın mesleği pastacı ve aşçı. çekirdekten yetişme. eskiden pasta ustası tüm ürünleri yapıyordu. şimdi baklavacısı ayrı, unlu mamüller ayrı, yaş pastacısı ayrı, her bir şey ayrı ayrı usta oldu. çeşitler arttı. yeni yeni iş kolları oluştu. sektör muazzam büyüdü.