yazarların en ilginç kaybolma anıları

abimlerle arka bahçede oynarken anneme gitmek istemişim. götürmemişler. kendim gitmeye karar vermişim. yapmam gereken tek şey arka bahçeden ön bahçeye geçip binaya girmek. saatler sonra iki sokak ötede bulmuşlar beni. abim hala bulunmamın pişmanlığını yaşadığını söyler. canım abim.

küçüktüm bayağı, doğrusu hiç hatırlamıyorum, annem babam anlatıyor. annemler serada çalışıyormuş, ben de dışarıda oynuyormuşum ne oynuyorsam artık. bir an da annem çocuğa bakayım demiş ama yokum. annem komşulara sormuş, babam etrafa bakmış saklanmış mıyım diye ama yokum. nerdeyim dersiniz? evin yakınında otlarla dolu bir kesik varmış ben orda uyuyormuşum. babamlar başta telaştan hiç fark etmemişler sonra babamın bir anda gözüne çarpmışım. tak ordayım uyuyorum. bendeki keyfe bakar mısınız? köy yanıyor umrumda değil havaları. küçükmüşüm ama. annemlere göre kayboldum bana göreyse dinlenme molası. orda neden uyudum hiçbir fikrim yok. hep gülümseyerek anımsadığımız küçüklük anılarımdan biri.

arkadaş açtı navigasyonu bende arabayı kullanıyorum gidiyoruz iskenderun prime mall avm'ye. içeriye girdik arkadaşımı aradım biz geldik teknosanın önündeyiz diyorum , arkadaşım bende teknosanın önündeyim oğlum seni neden göremiyorum diyor. ortalama 5 dakikam allah allah nereye geldik lan ne biçim bi olay bu falan derken ..

navigasyonu açan arkadaşıma dönüyorum ve soruyorum ;

- navigasyona il vs yazmadan sadece gideceğimiz yeri mi yazdın ?
+ evet kanka prime mall yazdım da 2 tane mi varmış ?
- he canım evet 60 km arayla hemde.

olay gerçekten yaşandı.

tam kaybolma sayilmaz bir caddedeki kuruyemiş dükkanını onunden 5 kere gecmeme ragmen goremedim. git gel yaptigim mesafe ise 200 metre yok.

biz yolda kaybolduk. gece yarısı şehir dışından dönüyorduk ailemle, arabayı babam kullanıyor, navigasyonu açtık hiç bilmediğimiz bir yerden geçiyoruz yol ayrımında da güvenlik kabini duruyor. güvenlikçiye selam verdik geçtik derken navigasyon bizi döndürüp dolaştırıp aynı güvenlik kabinine getirdi, navigasyonu yanlış takip ettik diye düşünüp tekrar yola çıktık ikinciye de aynı yere geldik, bu kez adamın yanında durup biz yolu bulamadık dedik, tarif etti. teşekkür ettik ayrıldık sonra yine aynı yere geldik shgahgdg. ikişer dakika aralıklarla aynı yere dönüp duruyoruz. bizi gören güvenlikçi uzaktan gülümsüyor, bu salaklar bir türlü bulamadı yolu diye düşünüyor o sıra muhtemelen. ben utandığım için kafamı eğmeye çalışıyorum, annem arka koltukta gülmekten kopuyor babam da bir sinirlenip bir gülüyor garip bir ortam. neyse yine yanaştık adam bu kez tane tane anlattı diğer yolu kullanın dedi, o yoldan güzelce eve döndük. adam olmasa dönüp duracaktık sabaha kadar herhalde.

istanbul avrupa yakası zannımca taksim taraflarında bir yerlerde arkadaşlarımdan ayrıldıktan sonra başladım yürümeye. saat iş çıkışı saatleri. zannımca beşiktaş tarafına gitmek isterken nerelere gittiğimi hiç bilmiyorum. ayaklarım nereye ben oraya gidiyorum. önceden geldiğim yerlere çıkacağım kafamdaki plana göre. o kadar eminim ki navigasyona bile bakmıyorum. o gün nasıl yurda (anadolu yakasında) döndüm hiç bir fikrim yok. deseler 'nereye gittin götür bizi' yok mümkün değil götüremem.

daha okula başlamamış bir çocukken bir iki kez kaybolmuştum. her seferinde de bulanlar karakola götürmüşlerdi. tabi çocuğum ya polisler de para, çikolata vs verip başımı okşamışlardı. bu durum hoşuma gittiği için evden uzaklaşıp yoldan geçen birisine "abi kayboydum beni kayakola götüyüymüsün" diyerek kendimi karakola atıyordum. sonra da sezercik gibi "paya vay mı? çikolata vay mı?" diyordum.

bu zamanda kaldı mı böyle iyi polisler bilmem ama babam bir daha karakola gidersen seni almayacağım diye tehdit etmişti. yazık adama çikolata sevdasına her seferinde işini bırakıp beni almaya geliyordu onca yoldan.

tek kaybolma anımı anlatayım bari. teras katında doğuyorum, birinci kata taşınıyoruz. bir yaşında misafir giderken bende emekleyerek teras katına çıkıyorum. her yerde beni ararlarken annem herkesi susturup bana sesleniyor bende taa yukardan ses veriyorum*. daha bir yaşındayım ama doğduğum evime ne kadar da bağlıyım *

16 yaşındayken bir gezi esnasında italya'da kolezyum'da kaybolmuştum yardım istediğim bütün insanlar geri çeviriyor, telefonumla arama yapamıyorum,sokaktan geçen insanlardan rica ediyorum onlar da yardımcı olmuyor en son gördüğüm bir polis arabasına gittim orada da polislerden biri aşırı kaba ve sinirli bir adamdı yolu tarif ederken sabırsızca bağırıp çağırıyordu ve korkutuyordu. o gün bugündür italyanlar'a soğuğum ve antipati duyuyorum.

bana isot derlerdi küçükken*. bir gün çarşıdaki isotları seyre dalıp iç çözümleme yaparken annemden uzak düştüm. aradım her tarfı ama yok. sonra çok tatlı bir abla buldu beni polise falan gittik öyle kavuştum bizimkilere

ilkokula bile gitmiyordum, istanbul'da yaşıyorduk o zaman. babamla markete gitmiştik, tuvalet kağıdı alacaktık sanırım. 2 farklı yol vardı ve babama bir yolu gösteriyordum ki bir baktım arkama babam yok. "baba" diye bağırarak onu arıyordum bir yandan da ağlıyordum sonra babam beni buldu. eve gelene kadar ağladım ve anneme "babam beni kaybetti" demiştim ahaha.

kaybolmadım ama şöyle bir şey yaşadım, ankaraya gittiğimde "ulan burası nasıl sivas" demiştim.

yıl 2002 ve ben istanbul'a üniversite okumaya gitmiş bir gencim. 18 yaşımı gecmemisim ama az biraz iri kıyım olduğum için 28 gösteriyorum. farketmez neden? çünkü akıl yaşta değil baştadır. işte ben o başımın dikine dikine koşuyorum o yıllar. neyse istanbulu bilenler bilir karakoy de 6 ya da 8 şimdi geçmiş zaman tam hatırlayamıyorum çıkışlı bir alt geçit var. ben rıhtım tarafından girdim, tünel çıkışına gideceğim oradan taksime gecicem falan.. neyse bu arada genetik kodlama hatası da olmuş olabilir zira 4 sene istanbulda okuyan canım ablam da aynı yerde kaybolmuş ve anlatmıştı bunu.

ben liman tarafından girdim ilk cikisim tramvay durağı oldu, indim geri nasıl olduysa tekrar aynı durağın tersi yönüne çıktım, geri indim geldiğim liman çıkışına ulaştım, o an dedim ki lan oğlum medeniyet sana fazla dal tramvay yoluna atla geç, o kadar cahilim ki kendimi azarladim sonra geri zekalı o g.t kalkar mı o demirlerden diye. neyse yine daldım bu sefer de tünel çıkışına değil de sahil tarafı yani balıkçıların bulunduğu taraftan çıktım bu arada yarım saat falan dolandım. esnafa bir sordum iki sordum adam tarif ediyor ama yok ben o tarifle yine donuyorum tramvay durağına. akbil aylık o zamanlar tramvayda aylık akbil geçmiyor geçse gidicem eminönüye ordan taksim otobüsü yapicam o derece çaresizim. 8. kez, çıktım tramvay durağına aradım ablamı dedim ki kardeşim seni çok iyi anlıyorum istanbulda bir alt geçitte kaybolmak bizim ailevi eksikligimiz olarak kayda geçti, diyor ki salak misin oğlum sağ tarafa doğru yolu takip et 3. çıkış tan çık. navigasyon gibi ablam varmış da haberim yokmuş, neyse dediğini yaptım ve neredeyim yine o balıkçıların olduğu sahil tarafı ve sonuç bir turist kafilesini kendi ülkemde istanbulun orta göbeğinde takip ederek tunele giden çıkışı buldum.

zalim istanbul bana ilk hayat dersini verdi evet lan dedi ben büyüğüm!

doğma büyüme ankaralı arkadaşımla ankara da kaybolduk. babasını arayıp adres tarifi istedi ve evet adres tarifini babası karıştırdı bir daha kaybolduk.

kaybolmadım ama arkadaşın sayesinde hatay diye iskenderuna geldik.

dedim ki burası iskenderun.

yok kanka hataya geldik.

lan oğlum iskenderun burası diye ikna edene kadar yarım saat geçti çünkü yoldan geçen birisine sordu. adam küfür etmekle gülmek arasında ince bi çizgide gitti geldi hehehe.

seneler önce istanbula gezmeye gittik.
çocuklar küçük...
galleria yeni açılmış.
içinde buz pateni pisti bile var.

baba bizi galleria'ya götürsene dediler.

koskoca galleria'yı görüyorum.
yanına varamıyorum.
ona, buna sorup tekrar dolaşıyorum.
otomobilimle, galleria'nın etrafında dönüp duruyorum.

taksicinin birinin yanında durdum.
bizi galleria'ya götür, seni takip edeceğim dedim.

meğer alçacık, küçücük bir köprünün altından geçip giriliyormuş.
koskoca galleria'ya izbe bir köprünün altından geçip girmek beni dumur etmişti.

çocukken geleneksel olarak her sene gittiğimiz bir yerde piknik yapıyorduk.annemlerin peşinden gittim her yer yemyesil ağaçlar uzaklaştıkça bir şey görünmüyor ,oturduğumuz yerden de bayağı uzaklasmisiz tabii ben de börtü böcek, çiçek falan bakinirken masum masum etrafta dolanıyordum sonra bir baktim bizimkilerden kimse yok,kaybolmusum.
yemyeşil düz ova gibi bir yer sadece ağaçlar ,dağlar görünüyor uzaktan etrafta kimse de yok ben de aldım başımı dümdüz yürüdüm sonu nereye çıkarsa diye.ilk o zaman yön diye bir kavramla tanışmış gibiydim.
o gün bugündür de yön duygum yok zaten ve berbat bir durum,sebebini hep o kaybolusuma bağlarım.ilginç değil ama yön duygumun olmayışı eleştirildiğinde hep bunu anlatirim.bence haklıyım:)

yön algısı zayıf bir insan olarak her türlüsüne sahip olduğum anılar.

üniversitede 1. sınıfın ilk günü dersler bitmiş ve eve dönmek üzere, kampüsün hiçbir kapısına yakın olmayan fakültemizden çıkmıştım. geldiğim yolu unutmuştum* ve takdir edersiniz ki çıkışı bulamıyordum. nihayet akıl ettim ki "en yoğun güzergahı takip edersem çıkış kapısına ulaşırım."

takibimin sonu karşımda yemekhane yazan bir bina görmemle sonuçlandı. öğle yemeği saatiymiş..

normalde inanılmaz iyi yön hakimiyetim vardır ve hayatımda bu olay dışında kayıp olma vakam yok. yeni taşındığımız mahallede bir markete girdim 8-9 sene önce. dalgınlığıma gelmiş giriş ve çıkış kapılarının ayrı ayrı yerlerde olduğunu anlamamışım . sadece yan sokağa çıkıp "burası benim geldiğim yer değil" diyip kafayı yemiştim. 5 dakika içinde evi buldum çok şükür. gece vaktiydi bir de...

rahmetli babaannemle pazara gitmiştik 6 yaşlarında bi ara babannem gözden kayboldu aradım pazarda baya bulamadım sonra gidip evin balkonuna oturdum beklemeye başladım babannem pazarı ayağa kaldırmış babamı falan çağırmışlar hep birlikte aramışlar beni sonra evin balkonunda otururken bulmuşlardı bunu söylediğimi ben hatırlamıyorum ama onlar söyler arsız arsız bide onlara kızmışım sıkıldım nerdesiniz siz diye