yazarların en toksik özelliği

bazen hickimseye hicbir sey anlatmadan beni anlamalarini istiyorum bekliyorum. sonra da zaten anlamazlar diye hic anlatmiyorum

bir şeye sinir olunca tartışmasını 3 yıl kesintisiz devam ettirme, uzatma, abartma istenci.

tam bir dram kraliçesiyim. başıma kötü bir şey gelsin hemen küçük emrah'a bağlıyorum.

kalbimi kiran birinin hayatina tum normalligiyle devam etmesi cok canimi sıkıyor. hayir efendim yas tutsun demiyorum. ama uzuldugunu hissetmek isterim ve nasil benim hayatim sekteye ugruyorsa onunkinde de bi degisiklik olsun isterim ama bu degisiklik icin kilimi bile kipirdatmam.

yapılan kötülüğü unutmamam.

insanların yüzlerini hatta seslerini unutsam bile hissettirdiklerini asla unutmam. bir şekilde onlara da bunu hissettiririm. sevmediğim insan sevmediğimi bir şekilde bilir. bildiririm. bilsinler. bilmeliler.

dıpı tıs.

bir insandan, işten ya da mekandan nefret ettiğimde orada zerre kadar olsa duramam. ansızın terk etme gibi pis bir huyum var. nefret edişimin nedenlerini de derin derin düşünürüm.

detaycı ve analizci bir birey olmam.

cıvık bir insanım yerine göre.

çok detay düşünürüm ve karşı tarafı boğarım

şüpheci olmak.

duygularımı aşırı uçlarda yaşıyorum ve çok affediciyim. bir de fazla düşünüyorum. bu üç özelliğimin hem iyi hem kötü yanları var. duygularımı aşırı uçlarda yaşamayı bayağı seviyorum aslında ama dışardan kötü görünüyor. sevince çok seviyorum. üzülünce çok üzülüyorum. hepsi gelir geçer ama farkındayım, çevrem benim için üzülsün istemiyorum mesela. hayatı böyle yaşamayı seviyorum çünkü her bir duygu bize yaşamamız için verilmiş diye düşünüyorum.
fazla affediciyim. evet bu bazen bana kötülüğü dokunan bir şey haline geliyor. affedince kendilerini bir şey sananlar olabiliyor. tekrar aynı hataları yapmaya zorlayabiliyorlar. ama affedecek olan ben değilim. affetmemek de benim lüksüm değil. intikam alacak kişi de ben değilim. her şeyin hesabını soracak olan bir yaratıcı var zaten. üstelik insanların değişebildiğine inanmıyorum, değişebildiğini biliyorum.
çok düşünüyorum. o da kendimi yalnızlaştırmayı sevmemden kaynaklı. yalnız kalmayı çok seviyorum. insan içinde olmayı ne kadar seviyorsam yalnız olmayı da o kadar seviyorum. ne zamanki insanlardan uzağım, düşüncelerimin en az beş tanesi aynı anda geliyor ve sürekli kendilerini geliştiriyorlar. aklıma yeni fikirler geliyor. unutmamaya çalışıyorum. kötü yönden, kendini tekrarlayan fikirlerim, benim elimden bir şey gelmediği durumlarda cevapsız kalan sorular oluyor, onlar beni yiyip bitiriyor. kendimi en çok düşünürken tüketiyorum. ama olsun, bir zarar ziyan yok. henüz.
seviyorum kendimi, öyle demeyelim.

çok konuşurum ama bunu epey değiştirdim ve iyi yoldayım sanırım. eskiden karşıdakini kolaylıkla "boğabilirdim". baydığımı zannetmiyorum zira ilgiyle dinlenirim ama iki taraf da güzel güzel konuşsun değil mi? doğrusu bu bence.

içince insanlarla dalga geçmek.

bu özelliğimden nefret ediyorum
belli ki komplekslerin yansıması, farkındayım da.

psikologa da bol bol anlatıyorum, çözülecek inş
ama şu içince herkese laf atıp, dalga geçme huyum rezalet bir olay
iticiliğin top tier bölümü olabilir.

çok hızlı öfkelenirim

büyük tartışmalara hiç kafayı takmazken, bazen küçük bir kelimeye ya da bir mimiğe kafayı fena takarım. sonra bu konuda karşı tarafı fena darlarım. öyle miydi böyle miydi diye. halbuki çok da önemli bir ayrıntı değildir ve karışıdaki kişi için bir anlamı bile yoktur. sonra ortam saçma bir hal alır.