yazarların en ünlü etkileşimi

tarkan'nın numarası var arada bir arar sorarım halini hatırını..sözlükteki ilk trollüğüm olsun bu da.denemedim demem en azından.yanlız tarkan iyi adamdır onu da söyleyeyim. (bkz: abartma sanatı)

bir kongrede arkadasimin "kimsenin oturmasina izin verme" diye tembihleyerek emanet ettigi yan koltuguma oturmak icin izin isteyen 2012 nobel kimya odulunun sahibi brian kobilka'ya o koltugun dolu oldugunu ama bir yanindakine oturabilecegini soyledim. gercekten oyle yapti. yine ayni oturumda bir defa da esyalarina goz kulak olmami rica etti.

kongre badisi olduk resmen yahu.

eski bir dışişleri bakanı'nın boşanma davasına baktım. karısıyla bir şekilde anlaştılar ve sonuç olarak davadan feragat ettik. adliye'ye korumalarıyla gelişini, hakimlerin/savcıların selam vermek için yolumuzu kesmelerini ve yaşadığımız süreçteki tüm iğrençlikleri unutamıyorum.

geçen sene köyün imamıyla sohbet etmiştik.

eski bursa b. b. başkanı recep altepe bizim ortaokula spor salonunun açılışı için gelmişti.

ertesi sene bizim okul ilkokul oldu. o salon da çöpe gitti. ilk okul veletleri yetişemeyecek tabii basket potasına onu geçtim topu bile kaldıramazlar lan.

o günkü değeri 30.000 euro 90.000 tl idi. püüüğğ böyle işe.

twitterda yaptığım bir paylaşım 25-30 k arasında bir beğeni almıştı. tek yaptığım yurt dışına taşındığımı söylemekti, sağolsun instagrama düşünce tüm sülalem beni takip etmeye başlamıştı...

5 yaş civarı tolga abi ile tanışma şansına nail olmuştum. başınıza belki de bedeninizden bile büyük bir hugo kafası takıp milleti kovalamaktan ibaret, körebe uyarlaması bir oyunu oynatmak üzere kreşe gelmişti. çember oluşturuldu, içimden "lütfen beni seçmesin" diye defalarca tekrarladım ama herif duymuşçasına ilk atışta beni çağırdı. koca hugo kafasını kafama taktı ve müziğin yükselmesiyle beraber "süren başladı!" dedi. milletin koşuşturmasını ve gülücüklerini duyarken ağlamaya başladım. süre bitene kadar kimse, hugo'nun koca kafasından ve müzikten durumumu fark etmedi. kıpırdamamamı önemsememişti, herhalde oyunu anlamadığımı düşündü. kafamdan "kafa" çıktığında gerçekle yüzleşti. adam nazikçe "ağlama, sadece bir oyun" ve benzeri teselli cümleleri sarf etse de hayranı olduğum birinin karşısında ağladığım için kendimi epey salak hissediyordum ve gözlerim ağlamaktan şişerek hugo kafasındaki gözlerin boyutuna erişmişti. çocukken oldukça duygusal ve salak biriydim. sanırım şimdilerde sadece salak biriyim.

benim için türkiye'deki en başarılı karikatüristlerden biri olan umut sarıkaya, biraz önce instagram'da bana takip isteği gönderdi.

9. kolordu komutanıyla tanışmış, el sıkışmıştım.

vay arkadaş herkes bir ünlünün kıyısından köşesinden geçmiş. benimse ünlü harflerden başka hiçbir şeyle etkileşimim yok.

antalya yat limanına doğru giderken kulaklıkla zeynebim çalıyordu, şanışerle annesi de balık yemek üzere bir mekana giriyorlardı. uzattım kulaklığı. foto çekilip dağıldık.

ınstagram canlı yayında jared leto soru cevap yapıyordu harika bir şapka takmıştı bende şapkanı bana verir misin diye sordum gülerek şapkanın abisinin olduğunu kendinin olsa vereceğini söyledi.

can gox'un dönercisine gidip can gox ile fotoğraf çekilmem.

çocukken tamer karadağlı ile fotoğraf çektirmemdir. ne hikmetse yıllar sonra geçen sene kendisine tekrar rastladım, göz ucuyla fotoğraf çektirmek için an kolluyordum ki kaşla göz arasında kaybolmuş. halbuki daha babababababa diyecektik...

nejat yavaşoğulları konserde rozet dağıtırken birkaç saniye elimi tutmuştu. sayılır mı?

jean christophe grange ile fotoğrafım var. bana adımı beğendiğini söylemişti. en ünlü etkileşimim budur.

hayko cepkin ile ayaküstü kısa bir sohbet etmişliğimiz var hayvan dostlarımız üzerine.

(bkz: yok ki)

sinan akyüz blog hesabımda yaptığım kitap incelemesini beğenmişti.

z nation oyunlarından russell hodgkinson yazdığıma cevap verip takip etmişti twitter'dan.