yazarların hayatlarının en güzel dönemi

hiçbir dönemden bir şikayetim yok ama en iyisi üniversite ikinci sınıfa denk gelen zamandı. acayip eğlenceli ve keşif doluydu. mühendis olarak ilk tecrübeler, aşık olmak, deli gibi sarhoş olmalar, trene atlayıp hiç bilmediğin yerlere gitmek…o dönem kendimi yenilmez hissediyordum…**

hepsi. çünkü bütün dönemler bana ait.

0-11 yaş arası.

ergenlikten sonra her şey değişti.

çocukluğumda köyde cırcır böceklerinin*sesi eşliğinde öğle uykusuna yattığımız zamanlar ve başıma bir şey gelmeyecekse 2023.*

2006-2008. bir daha ne ben ne de diğer hiçbir şey eskisi gibi olmadı.

0-6 yas arasi

6-10 yas arasi anksiyetem basladi, eh istelik 1 donemdi.

çok eskide kaldı ve artık unutulmaya yüz tutmaya başladı. oysa ki içinde yaşarken o insanların hiç ölmeyeceğini, her şeyin aynı kalacağını ve hep öyle süreceğini sanıyordum. bunun rahatlığı ile o zamanları özleyeceğimi o günlerde hiç düşünmemiştim. her şey önemli idi, güzeldi, içi doluydu ve manalıydı. etrafımdaki insanlar o günlerde hayatın boşluğundan, amaçsızlığından söz ederken ben ise en büyük zenginliğimin farkına varmadan yaşıyor gidiyordum. bunu ancak her şeyi kaybedince, hayatım bambaşka bir hal alınca idrak ettim ve bir anlamda kaybolmuş bir dünyada mahsur kaldım.

o günlerin unutulacağını ve kimilerinin gözünde bir gün değersiz olacağını da asla tahmin etmezdim. benim için hep ama hep değerli oldu ve o günlere dair bir nesne, bir müzik bir koku, bir manzara veya bir duygu bile birçok şeyi hatırlamama neden oldu. hiçbir şey beni o günler gibi büyülemedi ve sürekli bir etkiye sahip olmadı. hep mutsuz bir insan oldum, aradım, merak ettim ama bir süre sonra bana hiçbir şeyin iyi gelmediğini anlayınca bunlara da bir son verdim.

sırf bugün bile o günlere ait bir şey gördüğümde o günlerde ne kadar mutlu olduğumu tekrar anladım. mesela onu tekrardan sosyalleşirken görünce. tıpkı o günlerde olduğu gibi.

hep bi çaba, koşturmaca falan ile geçti her dönem salak saçma.

hayatımın kışındayım galiba. kötü günler gitti daha kötü günler kapıda.

4 yas ila 10 yas arasi prime donemim. cok can yakiyodum. evet.

2000 lerin başlarını hiç unutmam en güzel zamanlarımdı.

2000-2005 arası dönem. askerlik yeni bitmiş. civa gibiyim. tatil beldesinde restoran sahibi amcam "gel dükkanın başında dur" demiş. daldan dala konuyorum. hayatımın en güzel dönemidir.
1 yıl sonra da çoluk çocuğa karışıp saltanatım sona ermişti.

gece dağlarda gezdiğim hava aydınlanmaya yakın bir mağara bulup uyuduğum dönem.
o dönemden kalma mucidi olduğum şu söz bana o dönemleri hatırlatır; hayat kısa hevaller uçuyor.

umulur ki, henüz yaşamamış olduğum bölümlerdedir.

boşandıktan sonra başlayan ve hala devam eden kısım.