yazarların mutsuzken yaptıkları

içimden hiç bir şey yapmak gelmez.

daha mutsuz olmak için hayatı sorgulamaya sıfırdan başlamak.

yastığa sarılıp konu üzerine detaylıca düşünmek.

fazla uyumak. beynim uyanik kalip ayni seyleri tekrar tekrar dusunmekten kaciyor. ne kadar uykumu almis olursam olayim, o dusuncelerden kacmak icin beynim uykuya kaciyor.

çok şen şakrak şarkılar dinler icabında dans ederım. romanların düğünlerini izler hayattan keyif almalarına hayranlıkla “ne şanslılar bea” diye iç çekerim. özellikle motivasyon yükseltecek absürd komedi filmleri arar bulurum. bazen durum vahimse çocuklarıma sıkı sıkı sarılır biraz öyle kalırım havam değişir düşüncelerim susar. tavsiye ederim.

yatakta sıkkın sıkkın yuvarlanmak

yorgunluktan uyuyana kadar ağlamak

genelde intihar ederim.

hiçbir şey. bomboş durup duvarları izliyorum. sanırım onlar da beni izliyor, üstelik kırpmıyorlar gözlerini hiç. arka planda çalan şarkıya istinaden soruyorum. "uyursam geçer mi?"

oyun havasi dinler ağlarım

ağlarım.*. sigara içerim. tekrar ağlarım.

çatlayana hatta o an için bir daha şeker, çikolata gibi sözcükleri duymak istemeyecek kadar çikolata yemek olabilir ya da tüm algıları kapatıp battaniyeyi kafaya kadar çekip öylece yemeden, içmeden, hiçbir şey yapmadan yatmak olabilir. ikisi de yeniden hayata dönüş olduğu sürece makul eylemler bence.

her türlü iletişimi kesip odamda bütün gün otururum. hiçbir şey yapmam, kimseyle konuşmam. konuşmam konusunda ısrar eden olursa tekme tokat dalabilirim.
geçtiği zaman hiçbir şey olmamış gibi davranmaya devam ederim ama neden olduğunu kimseye yine de söylemem.

mutsuzken ruhum daralmaya başlar ve ben yürüyüşe çıkarım. kulaklıklarımı takar ayaklarım beni eve getirene kadar yürürüm. iyi geliyor mu bilmiyorum ama bir süre hayattan koparmaya yetiyor.

alışveriş yaparım.kendime bu kart senin sonuna kadar harca der motive ederim.tabi sonrası bol taksitli aylar.

duş almak. koştur koştur hem de. bazen dışarıdan bakınca komik. mesela düşünün sabah zaten duş almışsınız, sonra bir şey oluyor, modunuz düşüyor ve çok sıkışmışsınız da tuvalete gidiyormuşsunuz gibi koştur koştur tekrar duşa giriyorsunuz. su faturasını da göz ardı etmeyerek* cüzi miktarda ağlayıp o akan suyla birlikte kafanızdaki her cümlenin de aktığını hayal edip öyle çıkıyorsunuz. bunu bir annem fark etmişti. ne zaman duş sürem yarım saati geçse ve gözlerim şiş çıksam uzun uzun suratıma bakar soru sormazdı. zaten kafamda halletmiş olduğumu umardı herhalde bilmiyorum. şimdilerde annemin istese de yüzüme uzun uzun bakamayacağı bir yerlerdeyim; kedim sağolsun on dakika sonra duşakabini tırmalamaya başlıyor. alarm sesine uyanır gibi çıkıyorum hızlıca.

internet kullanımım artar.

ağlamak

çok temiz bulaşık yıkarım . sinir öfke çıkar gider.

mutsuzluğumun derecesine göre yaptıklarım da değişiyor.anlık beni rahatsız eden durumlarda kendimi yatıştırmak için şarkı mırıldanırım, temizlik yaparım, gözümü kapamak suretiyle yalancı bir uyku çekerim.içimi yaktıysa o mutsuzluk hıçkırarak sesli bir şekilde ağlarım.gözyaşlarım tüm yüzümü kaplayıp artık akmayıncaya kadar devam eder o ağlamak.sonrada aynada gözümün yeşiline bakarım.ah yine çok güzelim deyip kapanışı yaparım.