yazarların normal sözlük'e gelme sebepleri

hepimiz asosyaliz. konuşacak kimsemiz yok.

böyle ortamlar varmış, onun için...

ekşi'de 5 sene bekletmeleri. iyi ki de bekletmişler. ben pişman değilim, iyi ki gelmişim.
amacıma gelirsem de konuşamadıklarımı yazmaktı. gerçi bir ömür bitmez bu ama yine de yazdıkça sanki birisi dinliyormuş ve anlıyormuş hissi yaratıyor.

can sıkıntısı. gelirken de kitap vereceğiz de demişlerdi ben onu unuttum bile. keyifli ya şöyle kötü böyle kötü diyenlere bakmayın. ben seviyorum butik kafe havası var. hayatımda hiçbir yerin müdavimi olmadım o hissiyatı yaratıyor. evladım bana bir çay. her zamanki gibi tavşan kanı olsun.

bir sene geçti... koca bir sene. neler yazdık neler.
hayatımın aşkını bulabileceğime inandırıldım önce. meğer hayatımın en büyük hayal kırıklığı olacakmış. çok ögretici oldu ama; kankacılara, favcılara inanmamam gerektiğini öğrendim. kendi kankacılıkları için sol frame'i çekip aldılar ellerimin altından. hiç başlamamış olmayı dilerdim normal sözlüğe... mod/editör olana kadar acıyla, nefretle yazacağım...
* *

güzel kızlar var
valla bende yalan yok
şu ana kadar bi tane görebildim ama olsun
var yani inanıyorum ben

ben dünya sözlük'te yazarken zannediyorum dünya sözlük'ten ayrılan yazarlar bu sözlüğü(önceki adıyla kafa sözlük) kurmuş. hatta dünya'nın admini derviche moderne sallıyordu benim fikirlerimi çaldılar falan diye, bu sözlüğü kuranlara. ben taa o zamanlardan, yani ilk kurulduğu günden beri bilirim burayı, o zaman da bi hesap almıştım zannediyorum ama unuttum şifreyi falan. bu ikinci hesabım.

bu da benim anım hüsnü.....

kafam aşırı iyiydi, ertesi sabah mailde fark ettim geldiğimi valla.

hatırlamıyorum ki ben burayı nasıl buldum. gerçekten hiçbir fikrim yok.
4 yıl oldu sanırsam. geldim ve kaldım. iyidir bizim mahalle ya. her telden insan var bu güzel. it kopuk takımı barındırılmıyor bu güzel. eş-dost da edindik e buda güzel.
daha ne olsun muhterem?
ben memnunum şahsen. sözlük devam ettikçe kalırım gibi geliyor.

yaklaşık dört yıl önce kafa boşaltmak ve sanal günlüğüm niyetine kullanmak için gelmiştim.
bir süre sonra günlük olarak kullanamayacağımı, burada yazarken istediğim kadar şeffaf olamayacağımı fark ettim.
sonra da alışkanlık oldu işte bir şekilde.
kafam bozukken de burada saçmalıyorum, mutluyken de buraya gelip mutluluğumdan bahsediyorum, mutsuzken de yine buraya gelip 40 paragraf yazı döşüyorum.

normal hayatımda bahsedemeyeceğim her şeyden burada bahsedebiliyor olma kolaylığım var.
her duygumu istediğim gibi paylaşabiliyorum mesela, acaba karşımdaki insanı yoruyor muyum diye düşünmüyorum.

bir de normal hayatımda asosyal diyemesem de insanlarla iletişimde sorun yaşayan birisiyim, özellikle yüzyüze iletişimde.
insanlarla paylaşamayacağım , paylaşmak istediğim ama zor gelen her şeyi buraya kusuyorum resmen.

bu alışkanlığın iyi geldiği noktalar kadar kötü geldiği zamanlar da oluyor tabii ama o kısma girmeme gerek yok.

ilk geldiğimde sakin böyle kimsenin birinin tavuğuna kış demediği bir yer gibi gördüm. hepsi memur emeklisi gibi kendi halinde takılıyordu, ben de tam tersi suriye'nin batısına benzeyen bir mecradan geldiğim için dedim atları buraya bağlayalım yerimizi bulduk.

takıldık ettik dostlarımız ve dost sandıklarımız oldu sonra olaylar olaylar. gerisini anlatmak lüzumsuz yeni bir yüz yeni bir kimlik ile tekrar buradayız.

günlük niyetine kullanmak en temel sebebi bu.

içimi dökecek çok az imkan buluyorum,burası benim için duygularımı aktardığım,düşüncelerimi dile getirebildiğim bir yer.

sözlüklerden seke seke buraya geldim. ekşi, itü sözlük günleri, ulu’ya şöyle bi’ bakıp bu nasıl ortam anasını diyerek kaçış saniyeleri, ardından instela, muhteşem kutup sözlük zamanları, tekrar instela, ve son durak burası.

kafa dağıtmam lazım,
dinleyip bayıldığım şarkıyı türküyü paylaşmam lazım,
etrafımdaki insanlara anlatmak istemeyeceğim şeyleri yazacağım bir yer lazım,
politik meselelerde atıp tutabileceğim bir yer lazım,
kararında bir yazar sayısıyla sol frame’i gerektiği gibi akıtabilen bir yer lazım.

ayakta kalan tek sözlük burası dostlar. gidecek başka yer kalmadı.

yok ki. öylesine geldik.

ekşi'de aktif yazıyorum ama burada beni tutan şey kesinlikle radyo yayınları, çünkü yaş oldu 41,artık öyle kendimi ifade etme arzularım kalmadı, belki yorgunluk dersiniz, belki doygunluk ama bu böyle.

bundan sonra sadece birilerine bir şeyler anlatmaktan çok, kendi hayatıma son şeklini vermeye çalışıyorum, pek başka bir şansım da kalmadı zaten, beden oldu öküz, kalp kaldı öksüz, hayaller gerçekleşmek için zorluyor beynimi, kalmadı uykular, memnun olmuşumdu tanıştığımıza...

gitmiştim geri gelmem için bir sebep bulmuştum ki aynı sebep tekrar girmem için bir sebep olacak gibi gözüküyor.