yazarların normal sözlük’te yazma nedenleri
başlık "gulliver" tarafından 13.12.2020 19:00 tarihinde açılmıştır.
481.
başka bir sözlükte yazıyordum. yazıyordum dediğime bakmayın uzun zamanlar geçmesine rağmen inatla çaylaktım. bir arkadaş oradan mesaj attı ve kafa sölüğün haberini verdi. seviyeli, düzgün, keyifli bir platform tavsiye ederim buradan sıkılmışa benziyorsun dedi. çok doğruydu çok fazla sıkılmıştım. pılımı pırtımı toplayıp koşa koşa geldim. seviyeli bir dil ve daha seviyeli başlıklar mevcut pek çok memnunum şuan.
devamını gör...
482.
turuncu bildirimler birinin yazdığım şeyi okuması beğenmesi hoşuma gidiyor.hepimizin derdi birileri tarafından anlaşılmak değil mi?
devamını gör...
483.
ekşi sözlükteki yozlaşmışlık. biraz da burada deneyelim şansımızı.
devamını gör...
484.
kafamın içindeki sesleri oyalamak için doğan ihtiyaçtan. sonrası güzel seviyeli dönüşlerden. bir samimiyet bir ciddiyet hissi almamdan.
devamını gör...
485.
sözlük yeni, kolay yazar olunuyor dediler atladım.
devamını gör...
486.
kafa sozlükte kızlar teklif ediyormuş dediler, o sebeble geldim. yoksa gündem, tarih, politika, muzik, sanat, kitap umrumda bile değil. böylede boş adamım. moderasyonun yerinde olsam bir dakika tutmam beni bu mecrada.
devamını gör...
487.
yaşadığım habitatımda görüşlerim için o kadar yabancı hissediyorum ki kendimi belki diyorsun burada da yabancılaşmam
devamını gör...
488.
adlı başlığa herkesler yazmış, bende yazayım o zaman.
buraya birçok kişi gibi bende ekşisözlük'ten geldim ve evet orada çaylaktım*. gariptir çaylak olana kadarmış benim ekşi'de yazarlık isteğim. çaylak olduktan sonra yazar olmayı içten içe hiç istemedim, çünkü ortamı aşırı toksik ve sanki yazdığım en ufak bir şeyde acaba küfür yer miyim diye düşünüyordum. yine ekşi'de salak salak gezindiğim bir gün kafasözlük başlığını gördüm, dedim bir bakayım nasıl bir yermiş. dikkatimi çeken ilk şey sözlüğün tasarımı oldu* ama sonra biraz kurcalayınca buranın daha seviyeli olduğunu* gördüm ve kayıt oldum. velhasılı kelam buraya geçtim ve burada mutluyum. son birkaç zamandır da hiçbir şekilde ekşi'ye girmiyorum*.
burayı yosunsuz, temiz ve berrak bir deniz gibi görüyorum. hani böyle yüzersiniz ve ayağınıza bir şey değer ve ay bir şey değdi, ne ki bu? dersiniz ve ayağınıza değen sadece yosundur. işte burada o yosunlardan yok. sakin sakin yüzebiliyorsunuz.
buraya açıkçası başlık başlık tuttuğum bir günlükmüşçesine yazıyorum. bazen bir ilham geliyor giriyorum bir başlığa yazıyorum. bence bazı şeyler daha fazla ses getirmeli ve o şeylerin başlığına yazıyorum. bazen de bir şeye kızıp yazıyorum.
kısacası burası benim için bir günlük ve ben bu günlüğe yazıyorum.
buraya birçok kişi gibi bende ekşisözlük'ten geldim ve evet orada çaylaktım*. gariptir çaylak olana kadarmış benim ekşi'de yazarlık isteğim. çaylak olduktan sonra yazar olmayı içten içe hiç istemedim, çünkü ortamı aşırı toksik ve sanki yazdığım en ufak bir şeyde acaba küfür yer miyim diye düşünüyordum. yine ekşi'de salak salak gezindiğim bir gün kafasözlük başlığını gördüm, dedim bir bakayım nasıl bir yermiş. dikkatimi çeken ilk şey sözlüğün tasarımı oldu* ama sonra biraz kurcalayınca buranın daha seviyeli olduğunu* gördüm ve kayıt oldum. velhasılı kelam buraya geçtim ve burada mutluyum. son birkaç zamandır da hiçbir şekilde ekşi'ye girmiyorum*.
burayı yosunsuz, temiz ve berrak bir deniz gibi görüyorum. hani böyle yüzersiniz ve ayağınıza bir şey değer ve ay bir şey değdi, ne ki bu? dersiniz ve ayağınıza değen sadece yosundur. işte burada o yosunlardan yok. sakin sakin yüzebiliyorsunuz.
buraya açıkçası başlık başlık tuttuğum bir günlükmüşçesine yazıyorum. bazen bir ilham geliyor giriyorum bir başlığa yazıyorum. bence bazı şeyler daha fazla ses getirmeli ve o şeylerin başlığına yazıyorum. bazen de bir şeye kızıp yazıyorum.
kısacası burası benim için bir günlük ve ben bu günlüğe yazıyorum.
devamını gör...
489.
kafa sözlük'te yazmak için neden ne olabilir?
kafa dağıtmak.
kafa dağıtmak.
devamını gör...
490.
kafamız var yazıyoruz.
devamını gör...
491.
okumak.
sırf bi şeyler okumak için gelip kendimi saçmalarken buluyorum hep.
sırf bi şeyler okumak için gelip kendimi saçmalarken buluyorum hep.
devamını gör...
492.
uykusuzluk ve işsizlikten ne yapacağımı bilmediğim için klavye delikanlısı kesilip ona buna kükrüyorum.
devamını gör...
493.
kafamın içinde bir şeyler, birileri var. dışarı çıkmayı bekleyen. anlatmamı, yazmamı bekleyen birileri var. sürekli beynimi işgal ediyorlar.
devamını gör...
494.
muadillerine göre az ama öz kişinin kullanımı sonucu, muadillerinde bilgi alışverişi esnasinda bikkinlik getiren hususlarla daha az karşılaşma
devamını gör...
495.
yazma isteği
devamını gör...
496.
kendime göre haklı birçok fikrim var ve bunları başkalarına sunup yorumlarını dinlemek istiyorum. eğer fikrim bir başkasına yanlış geliyorsa onunla münazara yapmak istiyorum, belki başka bir bakış açısı beni daha da geliştirecek. yazmayı çok seviyorum. burada olmayı ve burada yazmayı çok seviyorum. teşekkürler kafa sözlük
devamını gör...
497.
twitter'ı kapattım.
devamını gör...
498.
içimdeki sesi bastıramamak.
devamını gör...
499.
acılar...
mutsuz geçen çocukluğum...
kelimelere dökerek içimde katran karası olan hüzünlerimi, biraz olsun sulandırmış oluyorum...
yazmak, günden güne iyileşmeme yardımcı oluyor...
benimle aynı yollardan geçenlerle duygudaşlık yapmak...
anlaşılma ihtiyacımı gidermek...
bir derdi olan yazar...
dertsiz birinin yazdığını görmedim ben...
derdini anlatmanın en güzel yoludur yazmak...
zihni berraklaştırıp karar vermeyi kolaylaştırıyor...
hayata dair yol haritası çıkartmamı sağlıyor...
kelimeler, hep en iyi dostum oldu...
önceleri sadece okurdum, hiç yazamazdım...
okuduğum yazılarda kendi duygularımı parça parça bulur,
"vay be dünya üzerinde benimle aynı şeyleri hisseden birileri varmış"
diyerek acımı az da olsa hafifletirdim...
sonra baktım ki içimdeki acılar beni dürtüyor, kelimeler teker teker dışarı çıkmak için beni dürtüyor...
akabinde, yazmaya başladım, yazdım, yazdım, durmaksızın yazdığım, gözyaşlarımın sicim gibi aktığı,
aşırı yağmurlu günlerde arabada giderken sileceklerin yağmur sularına yetişemediği gibi,
benim de gözyaşlarım o kadar çok aktı ki yazılarımın çoğu okunamaz hale geldi..
sırf gözyaşlarımdan oluşan günlüklerim oldu, o da yetmezmiş gibi annem o günlükleri bulup yaktı,
"hatırda kalmaz, satırda kalır, yazma" dedi, yazmamı engelledi...
onun yüzünden yıllarca yazmadım, küstüm kaleme kağıda... *
bir gün baktım ki içimdeki acı halen taze, ne yapsam geçmiyor...
annem kusura bakma ben yine yazmaya başladım...
açtığın yaralar ancak böyle kapanmaya başlıyor...
hep dersin ya "insanlara faydalı olalım", oluyorum işte...
yazarak faydalı oluyorum işte...
yazdığım yazıları/tercüme ettiğim makaleleri okuyup
"yüreğimde bir yerlere dokundunuz, çok teşekkürler" diyorlar...
hani hep "üzerinde ölü toprağı serpilmiş gibisin" dediğin o kızın,
artık o toprağı üzerinden atmaya başladı...
senin gibi olmamı hiç istemezdin,
ben yazarak kendim olma yolunu seçtim işte, daha ne olsun...
mutsuz geçen çocukluğum...
kelimelere dökerek içimde katran karası olan hüzünlerimi, biraz olsun sulandırmış oluyorum...
yazmak, günden güne iyileşmeme yardımcı oluyor...
benimle aynı yollardan geçenlerle duygudaşlık yapmak...
anlaşılma ihtiyacımı gidermek...
bir derdi olan yazar...
dertsiz birinin yazdığını görmedim ben...
derdini anlatmanın en güzel yoludur yazmak...
zihni berraklaştırıp karar vermeyi kolaylaştırıyor...
hayata dair yol haritası çıkartmamı sağlıyor...
kelimeler, hep en iyi dostum oldu...
önceleri sadece okurdum, hiç yazamazdım...
okuduğum yazılarda kendi duygularımı parça parça bulur,
"vay be dünya üzerinde benimle aynı şeyleri hisseden birileri varmış"
diyerek acımı az da olsa hafifletirdim...
sonra baktım ki içimdeki acılar beni dürtüyor, kelimeler teker teker dışarı çıkmak için beni dürtüyor...
akabinde, yazmaya başladım, yazdım, yazdım, durmaksızın yazdığım, gözyaşlarımın sicim gibi aktığı,
aşırı yağmurlu günlerde arabada giderken sileceklerin yağmur sularına yetişemediği gibi,
benim de gözyaşlarım o kadar çok aktı ki yazılarımın çoğu okunamaz hale geldi..
sırf gözyaşlarımdan oluşan günlüklerim oldu, o da yetmezmiş gibi annem o günlükleri bulup yaktı,
"hatırda kalmaz, satırda kalır, yazma" dedi, yazmamı engelledi...
onun yüzünden yıllarca yazmadım, küstüm kaleme kağıda... *
bir gün baktım ki içimdeki acı halen taze, ne yapsam geçmiyor...
annem kusura bakma ben yine yazmaya başladım...
açtığın yaralar ancak böyle kapanmaya başlıyor...
hep dersin ya "insanlara faydalı olalım", oluyorum işte...
yazarak faydalı oluyorum işte...
yazdığım yazıları/tercüme ettiğim makaleleri okuyup
"yüreğimde bir yerlere dokundunuz, çok teşekkürler" diyorlar...
hani hep "üzerinde ölü toprağı serpilmiş gibisin" dediğin o kızın,
artık o toprağı üzerinden atmaya başladı...
senin gibi olmamı hiç istemezdin,
ben yazarak kendim olma yolunu seçtim işte, daha ne olsun...
devamını gör...
500.
kafamdaki tilkiler başka türlü susmuyor da ondan.
devamını gör...