yazarların yakın gelecekteki hayali

bu ülkeden gitmek

kurabiye veya mantı.

onu istiyorum. tek derdim çabam isteğim bu. onun beni sevmesini ve sew olabilmeyi diliyorum. yeni yıldan da tek isteğim bu olur. aynı isteği doğum günümde de dileyeceğim ki dabıl etkili olsun. allahım lütfen. nolur. yalvarırım.

özel yapım bir viski içmek.

yazarların yakın gelecek ile ilgili hayalleri ya da yazarların yakın gelecekte gerçekleşmesini istediği hayalleri olarak düzeltilmesi gerektiği kanaatinde olduğum başlık.

ikinci kitap.

yılbaşı gecesi viski içmek

dükkanı büyütüp kaldırıma sandalye ile sehpa atmak, sokağa bir güzel kurulunca uzun kırmızı 2000 yakıp bir nefes ve kahveden söylenen bayat çaydan höpürdeterek bir yudum almak.

(bkz: küçük esnaf)

kendimi geliştirmek. çocuklarıma ileride benimle gurur duyacakları bir anne bırakmak.

bir hayalim olabilecek kadar normal bir dünyada yaşamak!?

dayı bulursam kaymakam olmak

üniversite yıllarımda ölümsüz bir anı ya da ölümsüz bir eser bırakmak olacak. ben gitsem bile eserim bu üniversite de bir iz bırakmalı

www.instagram.com/tv/CbFvYp...

budur. ama bilin bakalım ne eksik? tabiki kedi.*

çocuk gelir diye evde abur cubur bulunduran insan olmak istiyorum ben.

göbekli tonton, saçı hep taralı, yüzü hep tıraşlı, salopetli, renkli renkli.

misafir gelir belki çocuklu, belki komşunun evladı geçer evin önünden, al bakiyım bu çikolatayı, eve gidince ye, hadi doğru eve derim, o güler ben gülerim, döner evime girerim.

bazan kapı önüne tabure atarım, çocuklar top oynayıp nefes nefese kalınca, gelin bakiyım buraya, alın şu parayı, hadi çitos alın kendinize, lakin eşit alıp yiyin derim.

hep bu tarz isteklerim var, çocuklar benim bam telim.

kuzey avrupa’da game developer olmak.

para, düzgün mesai, bahçeli ev teras da olur.

new york'a taşınmak

bazı şeylerin belirli olması. çok yoruldum savaşmaktan.

akşam eve gitmek.

#1345505
6 ay sonra aynı yerde aynı yıldızların altındayım. hava o zamankinden daha serin, o zamankinden daha sisli. ileride, ona yolları aydınlatacak aynı sokak lambaları yanıyor. ne garip… hiçbir şey değişmemiş gibi ama aslında o kadar çok şey değişmiş ki! çok iyi hatırlıyorum o günü. köye geldik yine böyle. önce dağların taşların hikayesini, anıları, sürgünleri konuştuk, anlattık. sonra ben dağa taşa vurdum kendimi. kırmızı bir kalemle tabii* yine bugünkü gibi ocak kızartması yapmıştık. akşam yine (bkz: tanju okan) dileyerek uyuttum bizimkini. o sırada konuşuyoruz öyle. yine saçma sapan şeylere gülüp saçma sapan anlarda tartışıyoruz. klasik. sonra ben üç şarkıdan en hoşuma gideni seçtim. şu an ezberimde olan cümleler ve sözcükler geldi ardından. o zamana kadar bana söylenen hiç bir şey bu kadar hoşuma gitmiş miydi hatırlamıyorum. daha güzelleri yazılıp söylenmiştir, yine o söylemiştir belki de. bilmiyorum. ama o yazının içimde yarattıklarını ve alıp götürdüklerini o zaman da şimdi de sözcüklere dökme ihtiyacı duymadım. sanırım içimde büyük iz bırakan şeyler hakkında bir şey söylemek konusunda noksanım. bu hep böyle oldu, böyle de olacak gibi.

6 ay geçmiş, ettiğim duaların hiçbiri tutmadı. aksine yüzümü kara çıkarmak istercesine daha da uzaklaştım sanki onlardan. ama uslanır mıyım ben? ne zaman akıllandım ki? şimdi yine aynı merdivenlere oturmuş, aynı yerde, aynı şarkıyı dinliyorum. şarkı bende gizli, hep de öyle kalacak. dualarım aynı, şarkı hala çok güzel. ve ben hala bekliyorum.