yazmak isteyip yazamamak

dünyanın en mutlu insanı olabilecekken huzursuz bir hayalet gibi gezinmenize yol açabilir.

gece belli bi saati geçince başıma gelen durumdur. artık uyku nasıl gözlerime vuruyosa, hiç doğru dürüst yazamıyorum, harfler hep karışıyo. bu da farklı bi bakış açısı ama sonuçta yazmak isteyip yazamamak…

blog yazıları yazmak istediğimde yaşadığım durum. bir cümle veya bir kelime belirse devamı gelecek ama belirmiyor, tıkanıyor, kalıyorum..

en son osmanlı'dan bugüne feminizm diye bir yazı yazayım dedim kaynak kitapları aldım yazmaya başladım.

o anda lotr dizisinde zenci elf, sakalsız zenci cüce haberi geldi sjw sicmiklari dedim vazgeçtim.

benimki beni dava etmekle tehdit etti. ondan yazamıyom. sizin böyle sıkıntılarınız yoksa yazın bence. ölümlü dünya.

eğer bir kişiye yazmak isteyip çekiniyorsanız yazmamaya devam edin arkadaşlar , bilir kişi tavsiyesidir. bir kitap , hikeye , roman ya da blog yazmak istiyorsanız sakın çekinmeyin şimdiden başlayın , mutlaka bir okuyan olacaktır olmasa bile içinizi dökmüş olursunuz.

cok sey yazmak istiyorum ama yazamiyorum deyip aslinda o an yaziyor olmak da ilginc tabi.

tam aydınlanıcam bi gülme geliyo.

tam duyguların tesirindeyken bir anda içimde parıldayan ama fazla duygusallıktan yazıya dökemediğim düşünceleri bir araya getirebilseydim geriye dönüp kendimi daha doğru ölçüp biçme imkanı bulurdum. sanırım bundan sonrası da böyle devam edecek.

eğer başka bir insana yazmak söz konusuysa bu yaşıma kadar hep yazdım. artık ölsem yazmam. tam anlamıyla bir platoniklik söz konusu değilse yazsam mı yazmasam mı ikilimeni size yaşatacak kadar hayatınıza soktuğunuz hiç kimse gözünün önündeki durumu sezemeyecek kadar aptal değil. bu nedenle meseleyi iyi okuyup söyleyecek elzem ya da yeni bir durumunuz yoksa uzak durmak en iyisi.

ya pişman olursam diye de düşünmüyorum artık. bazı adımlar gözü kapalı ezbere gidip dönülebilecek bir yolu aşındıracağına hiç atılmamalı, naçizane.

açıkcası bir süredir içinde tam olarak bulunduğum durum. insanın kalbi insanı darlar arkadaşlar bu doğru.. ama kalp darlamaya başladığında , mantıkta devreye girip, devrelerinizi yakıyor..

“yazayım gitsin! “diyen taraf kalbiniz..

“ya redd edilirsen, onurlu ol yazma!” diyen taraf beyniniz..


açıkcası bu ucu cok açık bir denklem.. her şeyden önce alacağınız her tepkiye hazırlıklı olmanız gerekiyor.en kötüsünden, en iyisine.. çünkü karşınızdaki insandan her şey gelebilir( hele ayrılığınız 1 yıl ve üzeri olmuşsa)..

kötü bir cevapta bile onurunuzu koruyup, çekilmeyi bilmeniz gerekiyor.. yerinde ve naif..


ama beyninizi dinleyip yazmazsanızda hep aklınızda bir ihtimal olarak kalıyor.. ya resimleri ile avunuyorsunuz ya da yazmasını bekliyorsunuz ama o ihtimal içinizi yiyiyor..

açıkcası ben ne yapıyorum? genelde yazıyorum. kalbimi dinliyorum..çünkü bazen mantığın sistemi sevgide çalışmaz.. yazmamanız size sansınızı kaybettirebilir ya da dönüşü olan bir durumu sıfıra çekebilir diye deniyorum.. elimden geleni yapıyorum ve olmadığına inandığımda ya da kendimce “ yeter” dediğimde , gidiyorum.


en azından keşkeniz olmuyor.

aklınıza geldiğinde sunu diyorsunuz “ ben her şeyi denedim, ötesi artık gurursuzluktu”

senin yazamadığının kalçasına bir başkası dövme yapıyor haberin olsun.

mesajı yazar çat diye de yollarım o kadar düşünmeye gerek yok hayat zaten sıkıcı.

alacağım cevapla yüzleşmek istemediğim için yazmıyorum. nasıl bir cevap alacağımı aşağı yukarı tahmin ediyorum çünkü ve ben buna hazır değilim.

bazen olan. çok sık olan.
sebebini buldum. çözüm yok.
çok yoğun düşündüğüm ve çok yoğun haykırmak istediğim zamanlarda yazamıyorum. bir kelime bile çıkmıyor. birkaç gün üst üste bu durumu yaşamak da yoruyor. fıtı fıtı yazmanın mutlulukla bir ilgisi var kesin.

böyle hissettiğim zaman kendime şunu sorarım; "yarın ölsem veya o ölse neyi söylemediğim için pişman olurum?"
çoğu zaman asıl söylemek istediğim şeyi söyleyemem ama onda biri bile olsa bir şey mutlaka söylerim...

gayet olağan bir durum. kimi şairler bir kelime için yıllarca beklemiş. bu hikaye(bkz: edebiyat dedikoduları)nda bahsedilmiştir. bazen insan olmamızın doğal bir sonucu olarak yazma istediğimiz kalmaz , üşeniriz ya da ilham yoktur işte... eğer aşk boyutundan bahsediliyorsa benim pek vakıf olabildiğim şeyler değil ancak şunu söylemek isterim: dürüst olmak kazandırır. hiçbirimiz mükemmel değiliz ve bence bu dünyadaki en gizemli şey de aşık olmak. akışına bırakmak lazım.

bugün ve hatta son iki haftadır olan. bakıyorum sözlük de pek bir sakin. herkes mi aynı dertten yanıyor.

(bkz: yazamadım)

bitmis birseyin arkasindansa bosa yazmayin artik

su ana kadar ise yarayani gormedim :))