yemek yapmaktan zevk alan insan

ben almam. ben yemekten zevk alıyorum.

yemek yapmak değil de bulaşık yıkamak beni rahatlatıyor.

bu konuyla ilgili kafam oldukça karışık. ben hep yemeği sevdim ve yemekten pek anlamazdım. kendimi mutfakta çalışırken bulduğumda da zorla devam ettiğim ağlaya ağlaya yemek pişirdiğim zamanlar dolayısıyla da nefret ettim. hırsla daha çok yedim bayağı kilo aldım doğrusu. çok çileli günlerdi gurbette şefim şefim diye dolanmak. lakin yıllardır tek başıma ayda yılda bir uğraşıp yapıp bir lokma yiyip attığım yemeklerin yanı sıra şu sıra gayet keyifle yapıyorum beyime. sanki bu anları bekliyormuşcasına sanki yılların acısını bütün mutfak hüsranlarımı, zorla çalıştığım günlere ya da yalnız başıma tencere yemekleriyle kalakaldığım günlere inat/ithafen güze güzel keyifle yapıp yiyoruz. sanıyorum ki binlerce kez teşekkür etmektense buraya yazmam daha anlamlı geldi bana. bir ara stalklarsa denk gelir okur da sevinir diye düşünmekteyim..
umarım her ne olursa olsun birilerine zorla yemek yaptırsanız da dışarıdan söyleyip dursanızda hayatınızın birdöneminde bunu yaşatacak kişi çıkıyor karşınıza buna eminim.

ben oluyorum aşçılık kariyeri düşünmüşlüğüm var hala düşünüyorum çünkü daha lisedeyim thanks.

ben, ben, ben. mutfakta olmaya bayılıyorum. pasta, börek, yemek hatta bulaşık hepsini seviyorum.

bünyesinde bulunmaktan keyif alacağım grup. şimdilik annemi kobay olarak kullanıyorum. ilerde sevdiğim adamı kobay olarak kullanırım. bu zamana kadar yaptığım yemeği yiyen kimseye bir şey olmamıştır. *

ben olurum özellikle değişik tarifler denemeyi çok severim (bkz: falafel). yemek yaptıktan sonra sofradakilerin tepkisi de en keyif veren kısım. *

öğrenci evinde az mı yemek yaptık be acayip zevk veriyordu.

yemeği yemeden doyuyorduk zaten.

yemek yapmak öyle güzel bir şey ki. terapiden farksız. istekle, arzuyla, aşkla yemeğini yapıyorsun. ( makarna değil ) o yemek ne kadar kötü olursa olsun ellerinle yaptığını bildiğin için o kadar güzel geliyor ki tadı o yemeği tekrar yapası geliyor insanın.

ben. tavuk parcalamaktan dahi fena 1 zevk aliyorum.

ay bu insanlardan biri de benim. yemek yapmayı hiç bilmiyordum. gerçekten yumurta bile kıramazdım. sonra bir evlendim iş başa düşünce yemek yapmaya başladım. mantılara el açması böreklere kadar her şeyi yapabiliyorum. elim de lezzetliymiş yemek yapmaya başlayınca öğrendim. kendim yemediğim yemekleri bile başkaları için büyük bir keyifle yapıyorum. ben mutfak insanıymışım haberim yokmuş. dünyanın tüm yemeklerini yapmaya uğraşırım ama salata yapmak bana eziyet gibi geliyor. salata yapmayı sevmem. salata dışında her yemeği severek ve uğraşarak yapmayı seviyorum. ay misafirler hep yemeğe gelsin hep kalabalık sofralar kurayım. en sevdiğim. ama maalesef yalnız yaşıyorum. bu çok hüzünlü bir hikaye..

hayatını yaşamayı ve yaşatmayı seven insandır. bi taraftan da ateşten gömlek gibidir. bu işten zevk aldıgını bıldıklerı ıcın o gömlegi giymek zorundasındır

hava sıcaklığına göre içinde bulunduğum insan grubu.
yazın sıcağında bırak yemek yapmayı, mutfağa adım atmak bile istemiyorum. bu yüzden de öğünleri aperatif, hafif şeylerle geçiştirmeye çalışıyorum.

yemek yapmak, görevi haline gelmemiş olan insandır. çünkü, herhangi bir eylemde görev duygusu, zorunluluk hissiyatı arttığı ölçüde, ondan zevk alma oranı, o ölçüde azalıyor. mesela; canı istediğinde yemek yapan, istemediğinde yemek yapmak zorunda olmayan bazı insanlar, "yemek yapmak, benim için bir çeşit terapi yöntemi." diyor. ama her gün ne yemek yapacağını düşünürken sinir olup yemek yapmak zorunda olan bir ev hanımı için ise yemek yapmak, özellikle de evdekiler yemek seçiyorsa, tam bir işkencedir..

bulaşık çıkmasa güzel aslında...

bi de şu soyma, doğrama işlemleri yok mu??
hepsi hazır şekilde önümüze gelse bence gayet de keyifli... yorucu olan kısmı işte bu ön hazırlık ve sonrasındaki bulaşık meselesi.

keyifsiz. evet.