yeni insanlarla tanışmaya korkmak

yeni insanlarla tanışmaya korkmuyorum, aksine seviyorum da bunu. ama iyi anlaşamadığımızı, kimyamızın uymadığını gördüğümüzde canımızın sıkılmasından korkuyorum. keşke herkes gitmesi gerektiği zaman gitmeyi bilse.

hiç korkmadım sadece herkesle tanışmamayı tercih ederim.

insan kaybetmekten yorulmuş kişilerin korkusudur. yeni biriyle tanışmak demek, onun gideceği güne de alışmayı gerektirir.

benim korkum kendi içimde kurduğum kurguyu bozmaları ihtimali. bir arkadaşım aramış ben de duymamışım. aradığını görünce sesli not attım kusura bakma yemek yapıyordum telefon içerideydi duymadım. müsaitsen konuşabiliriz dedim.

sonra aradım konuşmaya başladık ve derken yemekte ne yaptın diye başlayan bir sohbet sonrası bir baktım sürekli kendi hayatımı anlatıyorum.

karşı taraf bazı şeylere yorum yapmadığında belki de öyle değildir ama ilk aklıma gelen söylediğimden hoşlanmadığı oldu.

işte ben bunlara tekrar hiç girmek istemiyorum. kendi başıma çok iyiyim. ilişki demek sinir stres sahibi olmak demek.

gençken hormonların da etkisi ile aşık olup tuzladan beylikdüzü’ne de gidiyor insan sırf fazladan 1-2 saat el ele diz dize olalım , ben ona bakayım o bana baksın diye ama bir yaştan sonra o ruh kalmıyor.

onlar benden korkmalıdır diyerek bu korkuya durduk yere meydan okuyorum *

yeni insanda aslında "yeni" bir şeyin bulunmayacağına duyulan inançtan kaynaklanır. aynı acıların tekerrüründen korkarız. yine de bile bile lades deriz ve aynı terane devam eder. batı cephesinde yeni bir şey yok.

korkmak demeyelim de, istememek, tercih etmemek. doyduk insana, yeter. sigidin başımdan.

korkmuyorum da çok üşeniyorum.