yeterince hissetmemek

artık yeni bir kültür, uyuşukluk da denilebilir. ülkemizde ve dünyada olan bitene dair , işlenen onca vahşete, drama ve felaketlere karşı öfkelenme, kızma ya da kederlenme duygularımızı kaybettik. bu duygular kayıplara karıştı. tv 'de izlediğimiz tüm bunlara karşı çerez yiyen bir toplum var.

'daha kötüsü ne olabilir ki?' dediğimiz her an darbe üstüne darbe yaşadık. bu darbelerle beraber de insancıl duygularımız telafisi olamayacak şekilde öldü. *

yeni normalimiz artık hissizleşmek. bu da çağımızın yeni bir hastalığı olsa gerek *

ne güzel bir kelime "berzah". ölen bedendir, ruh değil.. sönen külllerdir, ateş değil .. gülümseyen gözlerdir, gamzeler değil.. sevilen yürektir, beden değil.. hissetmemek yeterince, kaybetmektir başka bir şey değil...

kaygı, stres ve heyecanın yoğun yaşanmasından da kaynaklanabilen durum. henüz gerçekleşmemiş ancak gerçekleşmesi muhtemel bir şey için öncesinde o kadar çok kaygılanırız ve stres altında oluruz ki; o şey gerçekleştiğinde beklediğimiz kadar kötü hissetmeyiz. çünkü öncesinde zaten o anın tüm stresini devamlı düşünerek/kaygılanarak tüketmiş oluruz. belki bu noktada kendimizi en kötüsüne hazırlayıp onunla karşılaşmamanın verdiği bir rahatlık da yaşıyor olabiliriz. örneğin; önemli bir sınava gireceğiz. sınav anına kadar çok yoğun stres yaşadığımızda aslında bir yandan da bununla baş etmeyi öğreniyoruz. ben bunu bir yıl boyunca yaşadım. sınav anında bir baktım gayet sakin ve kontrollüyüm.

şimdi böyle söyleyince kaygı bozukluğunu övüyormuşum gibi oldu ama insanı gerçekten çok yıpratan bir süreç. belki yalnızca son noktada işe yaradığını söyleyebilirim.

bir de işin pozitif duyguları yeterince hissedememe yanı var. aynı mantıkla; bir şey gerçekleşmeden önce ona yüklenen büyük anlamlar ve düşüne düşüne tüketilen heyecan/mutluluk da insanı aynı hissizliğe götürebilir.