zaman tüneli

olmadı be dayı.

fenerbahçe sadece. tek sinirlendiğim kırmızı çizgimdir.

bu gece dertlerin gecesi, hüzünlerin, pişmanlıkların, yalnızlığın gecesi.
selam olsun dertlilere...

sokak köpeğinde bile bulunan ama insanlarda pek rastlanmayandir. özellikle bu devirde.

ilk önce sol bacağınızı havaya kaldırıp sağ elinizle göbeğini kaşırken partnerinizin sol üst köpek dişine masaj yaptıktan sonra bir süre aynı anda nefesinizi tutarak boştaki elinizle birbirinizin kulaklarına asılıp burun deliklerinizden karşılıklı hava alış verişinde bulunmanız gerek. yoksa kabul olmaz o öpücük. anlamsızlaşır ve ziyan olur. bunlar mühim detaylar, bilmelisiniz.

güve kelebeği aslında kelebek değildir. kelebek olduğunu düşünen bir böcektir. böcek familyasına aittir. güve böceklerine selamlar!!

şarkı.

insanoğlunun temel arayışı, fırlatılmış olduğu dünyada karşılaştığı kaosa düzen getirmektir. yeryüzü ve vanlılarla barış içinde yaşama isteği..

"iyi arkadaşlar, iyi kitaplar ve başını yastığa koyunca uyuyabilen bir vicdan..işte ideal hayat!"

(bkz: insan, kendinde olmayanı arar)

bekarsanız 35 yaşından sonra evlat edinebiliyorsunuz

bir dönem kesin kararlı olduğum, ancak yavaş yavaş şüphe duymaya başladığım konu. hâlâ aklımın bir köşesinde, gizli saklı bir kuytuda, bir ihtimal kutusunda duruyor. fakat yapabileceğime olan inancımı giderek yitiriyorum. çünkü devletten daha iyi bir maddi bakım sağlayabileceğimden artık emin değilim. o çocuklar devlette kalıp okudukları takdirde direkt olarak devlet kadrolarında görev alıyorlar. benim ise böyle bir imkanım olmayacak o çocuk için. bunca dayıların işler çevirdiği bir ülkede, hiçbir suçu olmayan bir çocuğun hakkını elinden alamam. evet, ona her gün bıkmadan kitap okuyabilir, bir gülüşü için şekilden şekile girebilirim. iyi bir insan olması için elimden gelen her şeyi yapabilir, onun varlığının dünyayı daha da yaşanabilir bir yer yaptığını anlatabilirim. ailesi olabilirim. fakat halihazırda devletin bizzat okutup yetiştirdiği bir insan olan ben, aynı devlet için bu kadar kıymetsizken, benden azıcık da olsa daha fazla şansı olabilecek bir çocuğun şansını elinden alamam. evet, hayatı boyunca hep bir noktadan eksik kalacak ve o noktayı ben doldurabilirim. fakat ben bunu yaptığımda ona sunulan belirli haklardan mahrum kalmasına da sebep olamam.

çok üzücü. üzerine benim için fazlasıyla kırıcı bir durum.

sosyal medyanın dayattığı hayatı yaşamak zorunda değilsiniz. insan olduğunuzu düşünün ve bir kalbiniz olduğunun farkına varın.
yoksa çok kişinin canını acıtırsınız.

herkes neden bu kadar materyalize örnekler vermiş ? insanlara güvenmeyin bla bla bla.

benim vereceğim yegane tavsiyeler şunlardır,
idolojinize, dininize tersmis vs. hayatı yaşayın ve ölmeden önce her şeyi tecrübe edin.

ve sevmeyi bilin. sevmek kafeden kafeye gezmek değil, iki bira içip sevişmek de değil. geçmiş tecrübelerinizden yola çıkıp hayatınıza aldığınız yeni insana ona göre muamele yapmayı bırakın. değer verdiğinizi en içten şekilde gösterin. gurur yapıp ilişkinizi bombok etmek yerine karşınızdaki bunu anlamazsa o kaybetti dersiniz en fazla.

hayatı her anlamda dolu yaşayın. hislerinizi, aşkınızı, tutkunuzu en uçlarda yaşayın işte. anın kıymetini bilin. konsere gittiğinizde mutlu olduğunu herkese kanıtlamak için kameraya çekenlerden değil o anın keyfine varanlardan olun.

son olarak kendinize kendinizi tanımak için zaman ayırın. o çok sevdiğiniz beraber her altı yediğiniz arkadaşlarınız bir gün evlenip hayatınızdan çıkacak. hayatın akışı budur ve onlar gittiğinde geriye hiç kalmış olmamak için kendinize yogunlasin. hobi, mesleki gelişim vs ne olursa olsun.

sevdiğim birçok sanatçıyla tanışma hatta iş yapma şerefine nâil oldum. ilgim olan mûsîkî ile uğraşıyorum ve eğitimini almaya hak kazandım. aynı zihin yapısına sahip olduğum insanlar ile tanışmayı başardım ve zaman zaman birlikte vakit geçirip haftalık stresimi azaltıyorum.

tüm bunlar benim için gamsız bir hayatın anahtarı değil, hatta gamıma gam katan yönleri de oldu ama en azından mutluluğu yakalayabileceğim noktalara sahip oldum. bir insan daha ne ister ki.

son darbe tek kurşunla bitiririm acımı...

hayattaki umursama seviyem.

buradakiler yılan anası ve malum yılan çocuğu olunca anlaşamadık büyüdükten sonra.
okul hayatım boyunca doğru düzgün arkadaşım olmadı. ya yüzeysel ya da yarım yamalak.
insan sevmediğim için çok seçiciyim. hani madem arkadaşım olacak değecek biri olsun.
ilk arkadaşım 8. sınıfta oldu. sonra lise üçte kuzenimle birlikte olduğumuz sınıfa düştü. sonra sınıf değişti ikisi aynı ben farklı sınıfta düşünce pabucum dama atıldı. ve ikisini sildim.
ikinci arkadaşım daha tam değildi ama kalsaydı iyi bir arkadaşım olacağından eminim çünkü gayet karakter sahibi biriydi. okulda dönen şeylerle bunu belli etti. bu yüzden ona saygı duymaya başlamıştım. duruşunu bilmediğim insanla muhatap olmam. bildiren de omurgasız gibi duruyorsa yine muhatap olmam. sınıftaki kızlar çöp, erkeklerden sadece 1'i düzgün öbürü öyle bir izlenim veriyor ama daha tam göremedik.
tam arkadaş olamadan dönem bitti. benim yabancı ortamda değer verdiğim birine bile kendim gibi olmam bir dönemden fazla sürüyormuş bunu keşfetmiştim.
o yarım olanla 12'ye başlarken arkadaştan çok düşman gibiydik. sürekli benle uğraşıyor, dayak yiyip oturuyordu ama akıllanmıyor. bir ara öğle arasında evine gitmedi kaldı. ve manyak şişeden bana su sıçrattı. "akıllı ol. telefona gelirse dayak yiyeceksin." dedim o gülüyor, tekrar şu sıçrattı ben bir sinirlendim. kalktığım gibi sınıftan kaçtı. "geri gelmeyecek misin gerizekalı?! o zaman gör sen."
ben şişemin kapağını açmışım ona tam boşaltacağım. sınıfın kapısından arada içeri bakıyor. ben ise oturmuş izlenimi verdim bir süre sonra kapı eşiğinde durdum bu salak bakınacağı sırada suyun yarısını üzerine döktüm. sese gelen fizik hocamızı görmedim hâlâ sınıfın içindeyim ve karşımda koridorun duvarı var. hoca ters taraftan geliyor ben hocayı kendi sanıp hocaya dökmem mi? allah'tan adam sakin, iyi huylu ve beni bilen biriydi. ben kıpkırmızı oldum o hayvan bana gülüyordu hoca da "asra ne yaptın ya, ne oldu sana?" deyip gömleğini silkeliyordu. kafasıyla gövdesine geldi. "özür dilerim. arkanızdaki sinsi kıkırdayan ilk beni ıslattı ve bu savaşa dönüştü. sizi o sandım, çok üzgünüm. peçete getireyim mi?"
ama utançtan öleceğim, sesimin titrememesine özen gösteriyorum. rezillikten ağlayasım gelmişti.
hocaya bütün paketi verdim. bir şey demeden gitti. wc'ye gidip çeşmeden tekrar şişemi doldurdum, onu korkudan kaçırıp. o yüzden ne yaptığımı görmedi. sınıftan girer girmez tüm suyu döktüm. "fizikçiye rezil oldum. adamın dersinde yüzüne nasıl bakacağım bilmiyorum. bir de orada hayvan gibi anıra anıra gülüyordun allah'ın cezası!"
"o halin o kadar komikti ki, domates olmuştun. senin bu kadar utanacağını düşünmemiştim. görmesi zevkliydi. su umrumda değil." deyip kahkahalarla gülerken boş şişeyle kafasına indirip "suyu nereden doldurduğumu sormadın, klozete daldırdım. şimdi kokmuyor ama derse doğru görürsün sen."
deyince üstünü koklamaya başladı. "bunu yapmış olamazsın. titizsin sen." deyince "damarıma basılınca ne kadar pislikleşebileceğimi bilmiyorsun. ama öğrenecek gibisin. ve bence git biraz dışarıda gez, açık havada koku yoğunluğunu götürür." diyordum burnumu kapatmışken. inandı ve çıktı...
hep olay, hep rezillik. en son mezuniyette bana açıldı. hepte belli etmiş ama anlamamışım. nereden anlayayım, sınıf arkadaşı arkadaşlık için değil mi?.. arkadaş gördüğüm kişiyle olmaz.
dost ve arkadaş edinmek bana haram gibi gelmeye başlamıştı...

başka bir evrende en güzel halinle ...