adres sorulunca bilmiyorum demek

düzgün sormayanlara bilsemde yanlış tarif etmisliğim çoktur. ah gençlik işte. şimdi sadece bilmiyorum diyorum olgunlaştım artık.

niyeyse bu adresler hep bilmediğim şehirlerde bilmediğim lokasyonlarda soruluyor. haliyle "kusura bakma kardeş/hanfendi ben de bilmiyorum" diye cevaplıyorum.

denilmişi var: faruk eczanesiiii? faruk kıraathanesi?

benim için oldukça kolay ifade edilen bir sözcük, cevap şekli. bilmeme halini çok da önemsemiyorum. bir yer, bir konu beni ilgilendirmiyorsa o şeyi öğrenme gereği de hissetmem.

(bkz: faruk eczanesi)

doğduğum büyüdüğüm mahallede bile sorulunca ben de ilk kez geliyorum buraya demişliğim var.

bilmiyorum neymiş.

bazısı gerçekten bilmez bazısı yardım etmek istemez

bir defasında tanıdığım birinin adresini ve onu nerede bulacağını soran tipler ile denk gelmiştim adamların tipi tavrı tekinsizdi ve o aradıkları arkadaşın bunlarla iyi bir mevzusu olma ihtimali yoktu siz hayırdır demek durumunda kalmıştım . ve o arkadaş için bu tekinsiz tiplerle kavga etmiştim. şimdi olsa yine aynı durum tereddüt etmem korumak için yine aynı şeyi yaparım. sonra bu beladan koruduğum arkadaş ile yabancılaştık o kaypak ve yalancı bir tipe bürününce 25 yıllık dostluğumu bitirdim

bilmiyorum ben karşının yayasıyım.

biliyorsam bilmiyorum demem. ama o an anlatmaya üşenmişimdir muhtemelen.

rastgele sağa dön sola dön düz git falan deme fikri
çık aklımdan

yabancısı olduğum bir yerdeysem doğal olarak vereceğim cevap.

bilmiyorum ve yok demeyi bilmiyoruz ki, lügatımızda bu iki kelime nötr durumda.
geçen yaşlı bi amca durdurdu beni.
yeğen buralı mısın? dedi.
neye sordun? dede.
bilmem neresi hangi yan da?
valla bilmiyom dede, manavgattan buraya yeni taşındım dedim.
halbu ki manavgata hiç gitmedim, dedenin sorduğu yeri sonradan hatırladım, hatırlamayıp tarif edemediğim için vicdan azabı duydum.