ağlanılan en ilginç yer

küvette

marmaray. allahtan maske takıyoruz..

ilginç mi bilmem ama otobüste ağlamıştım herkes bana bakıyordu.

hatırlamıyorum. ama genelde hep ağlarım yerin pek önemi olmuyor.

ben meyhanede ağlamıştım ama ilginç olan kısım bu değildi. arkadaşım ben ağlarken lavaboya gitmişti ve döndüğünde ben sevinçler içinde ankara havası oynuyordum.

uykumda. az önce

okulda.

o kadar çok ki bu başlığı ne zaman görsem bir tanım giriyorum resmen. 2-3 gün önce gün içinde sürekli elimden bir şeyler düşüp kırıldı diye kendime kızıp salata yaparken ağladım.

ofiste proje çizerken hüngür hüngür ağlamış, ona rağmen çizmeye devam etmiştim. ağlama sebebim ise bir proje için sunumdan bir gün önce çizimin hatalı olduğunu farketmemizdi. aslında benim alakam olmayan projede, saha keşfine giden arkadaş sahadaki ile alakası bile olmayan bir çizim yapmıştı, bunu bir gün kala kendisi izinliyken sunum dosyalarına çıktı alırken farkettik ve zaten sunum yüzünden gergin olan yöneticim bana patladı git nasıl düzeltiyorsan düzelt diye. kullanmayı bilmediğim bir programda hayatımda hiç görmediğim bir sistemin fotoğraflarına bakarak çizmeye çalışırken bir yandan zırıl zırıl ağlamıştım.
arkadaş gelince senin yapacağın işin içine tüküreyim ben diyemedim keşke deseydim, fazlasıyla hakettiği sonradan ortaya çıktı çünkü.

bilmediğim bir şehirde adres ararken insanların yanlış yönlendirmesi sonucu kaybolmuştum.minibüs beni bir dağ yoluna bırakıp çekti gitti. adres meğer eski adresmiş. yerinde yeller esiyor. hiç araba falan da geçmiyor ki öğreneyim.zaten çok zor günler geçiriyordum. bardağı taşıran son damla oldu. o gün ağlaya ağlaya 14 kilometre yol yürüdüm. insanlar dönüp dönüp bakmıştı ama o kadar kötü durumdayım ki umrumda olmadı.

denizin içinde. bir de yağmur yağıyordu. şaka gibi değil mi?? ama gerçek. tıpkı bu yaşamın tamamen bir aldatmaca olması kadar hem de.

sinirden ağlamak sayılırsa yarım saat kadar önce balkonda çamaşır asarken üst kattakinin balkonunu yıkamaya başlaması yüzünden bir makine çamaşır sırılsıklam oldu. kapısına çıktım, kapıyı açmadı. sinirimden kapı önünde ağladım.

minibüste giderken zırıl zırıl ağlamıştım ayakta duracak yer kalmamış, kapıdan insanlar sarkmaya başlamış, utanmasa şöför kafanızın üstü boş diyerek yeni müşteri alacak nefes almayı bırakmış fotosenteze başlamışız üstüne birde ben ağlıyorum ayakta... herkes ağlayan birini arıyor ama kalabalıkta görünmüyor.

mis gibi çayımı içip keyif yaptığım bir kafede herkesin ortasında baya baya hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. insan kestiremiyor nerde kırılacağını.

çok değil daha bugün yemek masasında ağladım.

rüyam.

daha bugün d&r'da bir adam eşine "işe yaramaz" diye bağırdığı için sinirden gözüm doldu. sayılır mı?

yoğun bakımdayım, tedavi hazırlıyorum ve ağlamam geliyor. sorumlum bir hava al gel dedi ama gidesim yok, tamam o zaman gel cvp aç dedi. hem cvp açıyorum, hem ağlıyorum. olsun.

tuvalete gidip ağlarım genelde. en yalnız kalınan yer.

bir basketbol sahasının tribünlerinde ağlamıştım.