ağlanılan en ilginç yer

otobüs...
16 yaşında ilk kez yatılı okul için evden ayrılmıştım.

kaç kere ağladım ki liginç olanına bakayım.

sünnet olduktan sonra büyükçe bir leğen içine pipi bey'i suya yatırmıştık. *

canım acımıyordu lakin niye kestiler ki diye gözümden birkaç damla yaş süzüldüydü.

daha ilginç bir durumda ağlamadım.

otogarda eşimi askere uğurlarken hüngür hüngür ağlamıştım. 1 senelik evlisin, eşin askere gidiyor, koskoca şehirde yapayalnız hissediyorsun, kolay değildi.

anamın karnı hayır yani başka yer mi bulamadın şaşkın şey seni.

caddenin kenarında bimden çıkar çıkmaz ağlamaya başlamıştım. çok da saçma bi yer değil ama o an "neden burda, napiyorum şu an, burda ne işim var, noluyo yaa" gibi düşüne düşüne baya ağlamıştım...
o değil maske varken kaldırım kenarında ağlamak pek de sorun olmuyordu alışmıştım ben aglamami tutmamaya, maskeler gitti napcaz şimdi kalcaz ortalıkta salya sümük...

ağlaman tek başına fazlasıyla sıra dışı bir durum zaten, insan için kendi yaşamının yine baş rolü kendisidir mutluluğu amaçlamalı ve bunun önündeki diğer tüm engelleri umursamamalı kelimenin tam anlamıyla sallamalı, sallamak benim hayat felsefemdir. her biriniz çok değerlisiniz hatta o kadar değerlisiniz ki diğer hiçbir şey sizi üzmeye değmez, tekrar ayağa kalkacak güç her zaman içinizde, zaten 1 defa yaşama şansımız var o halde bunu gerçekten yaşayarak değerlendirelim değil mi *
bu ilginç olay için bulunduğum en ilginç yer yangın merdiveni, herkesin bir afet esnasında kaçmak için kullandığı bu mekanı, kendi minik afetimden kaçmak için kullandım... umarım kimsenin başına böylesine bir minik afet gelmez, hayatınızın geri kalanında mutluluklar ve esenlikler dilerim *

ağaç tepesi.
ağaçlara tırmanmayı, oturup şarkı dinlemeyi ya da söylemeyi seviyorum. bir gün peki neden ağlamayayım ki diye düşündüm.

buzdolabı önü. ailemin yanından ilk defa üniversite için ayrıldığımda odanın her köşesinde ağlamıştım ama galiba en ilginci dolabı açıp ton balığı ve salataya bakarak ağlamıştım.

2008, kuruçeşme, björk konseri. tek başıma yere oturup, sahneye bile bakmayarak (bakamayarak) declare independence söylerken björk hüngür hüngür ağlamıştım. hayatımda yaşadığım en manik andı. hissettiklerimi şu an bile döksem dökerim cümlelere o anki coşkumla. ömrümün sonuna kadar unutamayacağımdan emin olduğum birkaç andan biridir.

aklıma bir alıntı geldi.

cemaat yurdu. üstüme makarna döküldü diye ağlamıştım ya da o bahaneydi. nereye düştüm ben diye ağlamıştım.

yaş 17.
yer atatürk havalimanı.
sebep: mecburi gurbet.
sonuç: ben ve ben gibiler affeder mi bilmem.

en son ne zaman ağladığımı hatırlamadığımdan mütevellit nerde ağladığımı da hatırlamıyorum.

15 ay askerliğin ilk gecesinde ağlamıştım. cehennem gibiydi ortalık.

otogar tuvaleti. içime içime atarak ağlamıştım.

yeni ergenlik dönemim. gece yarısı su içmeye kalktım. o zaman kafka hayranıyım filan. bir minik hamam böceğini ayağımla basıp öldürmüştüm karanlıkta görmeden. sonra hem bir hayvan öldürdüm hemde ya bir gregor samsa öldürmüşsem diye düşünüp ilginç bir psikolojiyle buzdolabının önüne çöküp ağlamıştım gecenin bir yarısı. :/

mutfak.

nereye gittiğini bile bilmediğim bir otobüs.

bu nasıl bir manyaklık arkadaş.