ağlanılan en ilginç yer

şehirlerarası otobüs yolculuğunda. allahtan yanımda kimse yoktu.

römork

tuvalet. hacet giderirken, biraz zorlandım. e malum 2 hafta tutmuştum neyse.

kebapçı. kebapçıda nur yoldaş niye çalarlar ki? anılar var durmuyor sonra.

yıkanmış nevresimleri katlarken.

topkapı metrobüs durağı güvenlik kulübesi. metrobüste bayılmışım apar topar indirmişler. telefonumdan ailemi aramışlar kimse gelmemiş. ağlayarak çıkıp tek başıma eve gitmiştim.

xios yolunun yarısında, bir başaltında.

evet o kadar ouzo dodeka içilirse olacağı o.

sene 2017 veya 2018 tam hatırlamıyorum çünkü bana dün gibi geliyor. o zamanlar bir sevgilim var insanlara güveniyorum iletişim falan kurabiliyorum mutluyum ve yaşıyorum. her gün 16.00 da işe gidiyorum düğün fotoğrafçılığı kameramanlığı falan yapıyorum.

kız arkadaşım o aralar bir garip davranıyordu ve hissediyordum bir şeyler olacağını. lan aşkım ne oldu diyorum bir şey yok diyor tövbe tövbe.
işten önce dükkanın yanında bir tostçu var böyle ekmeğin arasına her şeyi koyup lezzetli bir tost icra ediyor gittim oturdum sipariş verdim iştahlıyım ve çok açım.
siparişi beklerken sevgilimle konuşuyorum ve o acı an geldi ve bana "seni sevemiyorum yapamadım ayrılmak zorundayım özür dilerim" dedi.
ulan yediğim yemek boğazıma durdu tostçuda hıçkıra hıçkıra ağladım.
sonra işe gittim düğün videosu çekerken kamerayı sabitleyip aralarda tuvalete gidip ağladım hıçkıra hıçkıra deliler gibi ağladım.
hayatım boyunca hiç unutamayacağım anlardı.
ağlanılan en ilginç iki yer tostçu ve düğün salonu oldu benim için.

nutella üretim tesisinde kocaman bir nutella kazanına düşmüştüm ve ağla ağla zor çıktım içinden.

terapi de, danışan veya hasta değilsen bir terapi de ağlamak-terapist olarak- pek ilginç ama insanız.
en ilginci herhalde tam tersi bir gülme eylemi içindeyken ağlamaya başlamak, yüreğinin telef olması.

havada,karada,suda her yerde her zaman ağlamaya hazırım ağlarım da. hüznü ben pamuk pençemle ezerim.

ben sinemada ağlamıştım. komedi filmiydi.
yeter ki niyetiniz ağlamak olsun dostlarım, eminim daha sansasyonel durumlar çıkacaktır.

inanılmaz derecede ağlak bir bireyim. hemen, her koşulda, konum fark etmeksizin ağlayabilirim. toplu taşımayı şimdilik en ilginç yer olarak kabul edebilirim sanırım.

eşimle ilk tanıştığımız dönemde hem panik atak hem anksiyete sorunum yüzünden sık sık bayılıyordum. yanında o kadar çok bayılmıştım ki bir gün bu durumdan bıkıp ayrılmak istemiştim. parkta çimenlerde oturup benden ayrılsın diye ağlamıştım.

terkedilmistim. yurt odasında ranzanin üst katında pişti oynarken ...

gittiğim lise mezarlığa yakındı, ağlamak istediğimde oraya gidiyordum, birilerinin mezarının önünde bağıra bağıra ağlıyordum. bir keresinde o kadar çok ağlamıştım ki yakınını ziyarete gelmiş bir aile beni avutmaya çalışmıştı, su ile yüzümü yıkamışlardı.

gece yarısı araba kullanırken direksiyonda behlül gibi ağladım.

a101. kitaplara bakıyordum.

ilginç yer değil ama maç izlenilen barda tek başıma oturup ağlamıştım, herkes gool falan diye bağırırken, ben iç çeke çeke ağlıyordum.

denize girerken dizimi taş yarmıştı, kanıyor diye hüngür hüngür deniz kenarında ağlamıştım.