ağlanılan en ilginç yer

kaldırım sonra da sokağın ortasında eve kadar giden yolda.

köydeyken ahırda ağlamıştım. anneannemin biricik ineği zeliş napıyor bu avel dermiş gibi yüzüme bakıyordu.

böyle tam dolmuştayım en arkada sadece ben kalmışım. o gün de kazık yemişim. "ben nasıl bu hatayı yaptım?" diye düşünüp o gözyaşının pıt diye düşmesine engel olamamıştım. hey gidi zaman be

banyoda lan banyoda hayatımı s*k*y*m bir insan niye ağlar lan banyoda.

restoran

aklıma şimdi geldi otogarın orda ki börekçi de ağlamıştım hem de börek yiyerek nasıl aklıma gelmedi bu, nasıl silmek istediysem artık:))

gecenin çok yarısı, normalden oldukça fazla boş olan bir metrobüste.
çok fazla içmiştim. ama sarhoş olmasam da ağlardım herhalde

yatağın altında ağlayarak uyuyakalmıştım bi ara. ağlanılan olayın saçmalığından daha ziyade bir durum var ise içinde bulunduğum vahim durumdu.

bir de misafirliğe gidilen evin tuvaletinde ağlamıştım. adını feriha koydum dizisindeki koray'ın bok borusuna bakıp kitlendiği gibi bakakalmıştım üstümden geçen boruya. tüm konsantrasyonum bozulmuş, ortamın ambiyansının içine üst komşu etmişti.

trambolin. çocukken bir alışveriş merkezine gitmiştik hemen önüne de gariban bir trambolin kurulmuş, yarım saati 1 tl falandı sanırım. yalvardım bizimkilere, babam izin vermeyince ağlamaklı oldum. o kadar zırladım ki en son eee yeter deyip izin verdiler. trambolinde zıplarken çaktırmadan yarım saat boyunca ağladım.

deniz kenarında ve otel odasında . ağlamaktan iç organlarım çıkacak sanmıştım.

ağlama duvar'ı

ağlamak için ilginç bir yer olmasa da ağlama nedenim ve orada bulunma amacım bakımından ilginçti. birkaç gün önce işe giriş sağlık raporu alma amacıyla aile hekimine gittim. bir yılı aşan işsizlik sürecinin sonunda zincir fast food restoranlarının birinde işe başlamaya razı oldum. bu tarz yerlerde iş yeri hekimi olmaz ve tüm sağlık kontrolleri için osgblere yönlendirirler ve bunun ücreti işçinin cebinden çıkar. kanuna göre işveren bu tahlilleri karşılamakla yükümlü olsa da. iş yerim bu tahlilleri yaptırmadan doğrudan aile hekimine gidip sağlıklıdır raporu almamın yeterli olacağını söyledi ancak aile hekimim bunun usulsüz olacağını ve böyle bir raporu veremeyeceğini söyledi. sonra da muhtemelen iş yerin bu tahlilleri karşılamaz ve kendi cebinden ödemeye razı olanla çalışır dedi. ben o cümleden sonra ve uzun süren iş arama sürecinin bıkkınlığı ile hıçkırarak ağlamaya başladım. doktor da yanındaki hemşire de şaşkınlıkla neden ağladığımı anlamaya çalıştı. sürecimi anlattim. sonrasında hep birlikte ülkeye sövdük. iyi bir üniversite okumuşsun aslında yazık gençlerimize diyerek üzüldüler de. doktor bana burada ağla, öfkeni boşalt, ben sana rapor yazacağım ama oraya gidince, iş yerinde sakın ağlama, sakın işe çok ihtiyacın olduğunu belli etme, bir ara da gel bir kan tahlili yapalım dedi.

söylemeyeceğim, rakı masalık gıybet bu.
sözlük gıybeti gibi basit değil.

her yerde her an ağlayabilirim. banklarda çok ağlamışlığım var. balkonda ağlamayı da severim. geceleri yürürken ağlamak da favorim. sanırım en ilginç yer bir kamu kurumuydu. günlerce uğraştım her gittiğimde yeni bir evrak istiyorlardı. en sonunda sinirlenip ağlamıştım tamam istemiyorum yapmayın bir şey diye. ama orda ağlamam da ilginç bir şekilde işe yaramıştı. hemen işimi hallettiler.