ailenin en küçük çocuğu

(bkz: tekne kazıntısı)

evin en küçük ve tek erkek çocuğu olarak şımarık yetiştirildim, bir de hep tohumluk derlerdi. küçüklüğüm de bütün market işlerini beni gönderirlerdi, uflaya puflaya giderdim. ne günlerdi be. şimdi ki zaman, o zaman olsaydı oflamadan giderdim. artık çok nadir markete gönderiyorlar.

berbat bir durumdur.ozellikle senden büyüklerin kavga edilirken sana istediklerini söylemesi ve senin ağzını açmanın saygısızlık olması çok saçma .büyük diye bana saygısızca şeyler söyleyemez yok öyle bir dünya.en küçüklükten istifa ettim ben çok oldu anneyim artık .ama bu büyükler için bişey ifade etmiyo işte yine de saygisizliklari devam ediyor.

aile üyelerini gözlemleme ve doğru kardeşle yakın olma açısından on numara konumdur. bir kere kaç yaşına gelirseniz gelin, sorumluluk olayı yaş sırasına göre ilerlediği için size gelene kadar biri çoktan o işi üstleniyor.

dört kardeşsiniz diyelim.
ilk ikisi, özellikle yaşları da yakınsa, saçma bir rekabet içinde oluyor. üçüncü de "nereye düştük böyle ya" derken dördüncü kardeş dünyaya geliyor. birbirlerine destek oluyor, birlikte büyüyorlar. işte o iki küçük çocuk arasındaki bağ daha sağlam oluyor.
canım abim.*

ailenin en büyük erkek çocuğu olmakla birlikte böyle boktan bir dönemde var olmak canımı yakıyor.
bunun ne olduğunu yaşayanlar bilir.

tabiri caizse tekne kazıntısı. en afacan, en yaramaz, haşarı çocuk olmasına rağmen, annenin göz bebeği olma şansına sahip.

bu benim.
ailenin gözdesi, küçüğü, nazlısı...
ailenin en küçüğü olduğum için kendimi şanslı hissederim. ama bazen en küçük olmasaydım annemle hatırladığım anılar daha fazla olurdu diye üzülmeden edemiyorum.

annesinin kuzusudur, hep de öyle kalacaktır. boyu boyuma erişmek üzere olan evimizin prensesini mutlu edebilmek için bir takla atmadığımız kalır.
kimse ona kıyamaz, evdeki herkes prensesin hayatını kolaylaştırmak için üstüne düşeni yapar.
en sevdiği yemek en sık yapılan yemektir. sevdiği bisküvi eksik edilmez. alışverişe kim için çıkılırsa çıkılsın mutlaka ona birkaç parça alınır. evdeki en çok eşya ona aittir.
evin en küçüğü olmayı hiç sevmediği doğrudur ama nimetlerinden yararlanma konusunda ustadır.
allah acılarını göstermesin ve hepsini iyilerle karşılaştırsın.

ailenin en buyuk cocugu ailenin kurallarina gore en kucuk cocugu ise kendi kurallarina gore yasarmis. ne kadar dogru bilemem ama boyle biseyin oldugunu dusunuyorum bende

tek çocuk olunca ne oluyor nasıl yaşıyoruz?

ailenin varlıklı zamanına denk gelmiştir. her şeyin en iyisi, en güzeli onun olmuştur. bu yüzden şımarık olurlar. rahat olurlar ama büyük çocukların iyi ya da kötü rol modeli olarak gösterilmesine engel olamazlar. anneleri onları son beşik kınalı kaşık olarak sever. ebeveynleriyle diğer çocuklar gibi hareketli zamanlar geçirmezler genelde. üzücü olanı, belli bir yerden sonra anne, babalarıyla onlar çocuk gibi ilgilenir.

neden bilmiyorum, belki çok fazla ilgiden dolayıdır ama bu çocuklar sağlık açısından dezavantajlı oluyorlar. bi'ton ilgiye rağmen nazlı olurlar.

bu ailenin en küçük çocuğu ailenin en şımarık yetistirileni olur. örneğin daha rahat el bebek gül bebek yetişir. ailenin en küçüğü en yakışıklısı en güzel çocuğu da olur.
ailenin en büyük oğlu keçi sakal bırakmak istese babası kızar. ama en küçük oğlu küpe taksa kızılmaz. ailenin en büyük kızı mini etek giyse kızılır ama en küçük kızı giyse kızılmaz.
bu küçükleein daha çok parası da olur.

yazılanların aksine; çilekeş olan çocuktur. tamam, ilk çocuklar anne ve babaların tecrübesiz dönemlerine denk geldiği için ilgi eksikliği yaşamış olabilirler, buna katılıyorum. ama bu küçük çocuğu şanslı yapmaz. çünkü aileyi daha fazla gözlemleme yeteneği bahşedilmiştir kendisine. bu da aldığı daha fazla ilginin üzerine kara bir gölge gibi çöker.

en azından bizde işler ters yürüyor. örneğin ilk çocuk olan abim el üstünde tutulur, sonrasında da ablam gelir. ben de son çocuk olarak joker gibi açıklara koşarım. annem, abimin yapması gereken şeylerde "oğlum sen dur baban halleder" der. hani küçük çocuk gözlemcidir demiştim ya, babamın ağır kaldırınca kustuğunu benden başkası fark etmemiştir. küçük çocuk olarak, el mecbur "baba sen dur ben hallederim" derken bulursunuz kendinizi. sırtınızda 40-50 kilo un çuvalıyla merdivenden çıkarken, "ulan harbiden prensesler gibi miyim ben baba evinde" diye sorgularsınız.* sonra kış günü, "ilçeye gidip bahçeye bir bakalım, hem birkaç gün farklılık olmuş olur" diyen babanızın gözündeki pırıltıları siz görürsünüz. anneniz ve ablanızı "hadi hadi" diye darlar, ilçeye gitme işini de halledersiniz. zorla ikna ettiğiniz anne ve ablanız tavır yapıp aşağıya işlere yardıma inmezler, babanız tek başına odun kesecem diye uğraşırken, göbeğinden dolayı eğilmeye zorlandığını bir siz fark edersiniz. motor elinden kayıp bir yerini kesecek diye korkudan "dur baba sen tut ben kesmeye çalışayım" dersiniz hemen. yaşı ilerlediği halde hala bağ bahçe işleri ile uğraşmak isteyen babanız teee dağın başına diktiği ağaçları sulamak için bidonlarla su taşırken, siz ablanız gibi arabada oturamazsınız, "sen tarlaya geç. ben bidonları sana getiririm, sen sularsın baba" dersiniz. "baba uğraşma artık hazır un yeriz biz de" dersiniz ama babanızın "kendi buğdayımız dururken niye hazır yiyelim kızım" deyişinden, daha doğrusu bunu derken ki hevesinden yine bir siz haberdar olursunuz. kendini 25-30 yaşlarında sanan babanıza "tamam sen dur, bulgur çuvallarını bana omuzlat yeter, ben götürürüm" derken bulursunuz kendinizi.

anneniz çok yorulur, gözlerindeki yorgunluğu siz fark edersiniz. ablanızın kılı kıpırdamazken ordan oraya koşup bir şeyleri halledebilmek için çırpınıp durursunuz.


uzun lafın kısası küçük çocuk olmak öyle çok övülüp, imrenilecek bir şey değildir. evet, çok kıymetlidir, çünkü emniyet sibobudur.** siz ilk çocuklar! küçük çocuk olmanın omuza bindirdiği sıkıntıları asla anlayamazsınız, ne kadar da şanslısınız.*

ortalık maymunu.

hem seviyorlar, hem çalıştırıyorlar.

olayımız şu:

+buyur abla acısız.
-teşekkürler.
+yine bekleriz.

en çok tutulandır.

iş insanıdır.

(bkz: bana mazlumu getirin)

"evin küçüğü olacağına kapının köpeği ol"

ekmek alma ve bakkala gitme görevlerini icra eden çocuk.

kaç yaşına gelirse gelsin hâlâ minicik kabul edilen, yani ben.