anksiyete bozukluğu

aksiyon ve gerilim dolu anlardır bence. her an kötü bir şey olacak. küçük belirtileri büyük sorunlar gibi görmek . senaryo yazarlığına giriş gibidir. tabi bu kadar aksiyon ve gerilime insan mı dayanır sonunda bıkmış yorulmuş bir şekilde ortalıkta dolaşırsın

bana çerez gelir bu hastalığın semptomları. ilacını iç kurtar kendini. uğraşma.

hastasıyız.

türkiye gibi ülkelerde alım gücü geçim derdi güvenlik gibi sebeplerden dolayı nükseden hastalıktır.

türkçeye duygu durum bozukluğu olarak çevrilmiştir.

sürekli olarak kaygı, endişe ve korku gibi duyguların insanı esir alması diyebiliriz bu duruma. tetikleyici bir çok şey olmakla birlikte bu durumu genetik yatkınlıkla da açıklayanlar vardır.

ozetle; olmayan olayları gerçekleşmiş gibi düşünüp, bunlar yüzünden acı çekmek.

bazı hormonların salgılanmasını sağlayan ilaçlarla bir miktar tedavi edilebilir. kişinin de kendi isteği ve gayretiyle büyük oranda etkisini yitirir. aksi durumda hem kendisine hem de etrafındakilere cehennem hayatı yaşatmaları kaçınılmazdır.

bu devirde bozukluğu olmayan insan yoktur. o yüzden böyle mevzular pek şaşırtmaz artık beni.

genelde kadınlarda görülen psikolojik sorundur.

herkesin anksiyete bozukluğu okuduğunu ifşa ettiği için artık sahte gelen bir psikolojik sorun.

benim yaşadığım stres sadece stres mi yoksa bir bozukluk mu bilmediğim ve bu konuda yardım almak akıl danışacak güvendiğim bir doktor da yok, bu konuda büyük eksiğiz.

her psikolojik rahatsızlık gibi asla hafife alınmayacak bir hastalık.

insanın sesi kendine mi rahatsız edici gelir ya da annesinin sesi? arkadaşınla konuşuyorsun örneğin ali ata bak dediğin için bilmem kaç defa düşünüyorsun. sonra istanbulda ya da büyük şehirde yaşadığında ya deprem olursa nasıl kaçacağım kapı niye kilitli ya tartıştığı arkadaşım ölürse ya da acaba doğru yere mi gidiyorum, ben bu hareketi yapıyorum ama ya yanlışsa acaba dışarıdan nasıl gözüküyorum, bana niye bakıyorlar? soru soru soru ve bunların hepsine de fazlasıyla korku, takıntı ekledik mi oldu sana anksiyete özetlersek elalem ne der korkusu da diyebiliriz. çözümü ise tedavi olmadan geçmez diye düşünüyorum ki tredavi de laylaylom değil ama denemenizi kesinlikle tavsiye ederim.

olumsuz yaklaşmıyorum. öyle "kabul ediyorum" diyince de size kollarını açıp paytak paytak koşarak "çeni çok çeviyorujuumm" diyen bir hastalık da değil bu arada tabii ki. yalnız öyle hayal edemedim bi an anksiyeteyi. her neyse. zaman lehime işliyor bence. bu herkes için böyle. yaşadıklarımı veya yaşayamadıklarımı olumsuz olarak değerlendirmemin hiçbir faidesi yok.

elde olanların objektif bir şekilde algılanması depresif ruh hali için çok önemli.

çünkü henüz elimizde olmayanlara şimdi elimizde olan şeylerle ulaşım sağlayabileceğiz.

çabalamanın sonu yok. sonuç almadan çabalamayı bırakmanın vereceği olumlu bir sonuç yok. çabalamayan da yok bu hayatta.

çok iyi biliyorum, başta kendim olmak üzere istediğim her şeye kavuşacağım. en başta da o güzel ve özel kendime. ve aslında şu anda bile onun nüvelerini taşıyorum. hamurumuzda ne varsa o çıkacak ortaya.

ara sıra şeytanın taşeronluğunu yapsam da hiçbir zaman uzun ömürlü bir anlaşma ile ruhumu taahhüt altına alıp insani duygularından arınacak bir insan değilim.

geçen bir yazar burada bana "sabır çok tatlı" demişti. normalde bu söze çok tepkiselimdir.

fakat derinlerde haklıydı. bu gerçeği kabul etmek kolay değil ama bana da hak veriniz lütfen

sevgilerimle.

fiziksel etkileri aşırı ağır geliyor.

yaşayana allah düşmanımın başına vermesin dedirten biricik rahatsızlığım. kendisiyle aslında upuzun bir zamandan beri bir bağımız olduğunu düşünüyorum, 6 aydır da oldukça içli dışlıyız. eğer normalde de fazla kaygılı biriyseniz - fazla kısmına dikkat çekmek isterim - yaşadıklarınızın birikmesi sonucu oluşan stres yığınının küçücük bir kibrit alevi kadar önemsiz ama bütün yığını ateşe verebilecek bir tetikleyicisinin olması sizi anksiyete bozukluğuyla tanıştırabiliyor. bunun bir de panik bozukluğu diye bir çeşidi vardır ki, evlerden ırak.

panik bozukluğunda kaygı düşüncelerine eşlik eden çarpıntı, terleme, nefes darlığı gibi fiziksel belirtiler bu hastalığın sebebi olan kaygıyı besleyerek sizi sanki sonsuz bir sarmalın içindeymişsiniz gibi hissettirebilir. dışarı çıkmaktan bile korkar hale gelebilirsiniz, gece başınızı yastığa koyduğunuzda sırf kalp atışlarınızı kulaklarınızda hissetmemek için sırt üstü uyumaya çalışabilirsiniz, hatta uykularınızdan panik ataklarla uyanabilirsiniz. bunların hepsini deneyimleyen birisi olarak, eğer bu belirtileri deneyimleyip bu hastalığın baş düşmanlarından biri olan bir hareketle hastalığını araştırmaya kalkan birisi okuyorsa eğer söylemek istediğim birkaç şey var.

geçiyor. gerçekten geçiyor. ilaçlarla, terapilerle, çıkamayacağınızı sandığınız o bataklıktan sizi çekip çıkaracak, size yardım edebilecek bir sürü insan var. bütün bunların yanında siz de mücadele etmeli, kendinizi bu hastalığın kollarına bırakıp eve kapatmamalısınız. biliyorum çok zor, ama gerçek iyileşme o zaman başlıyor. bunun ilk adımı ise panik atakla savaşmadan, geldiğinde onu kabul edip yaşayarak ve ondan korkmayarak atılıyor. yazması çok kolay, yapması çok zor geliyor evet, ama lütfen deneyin. hayır panik atak sizi öldürmeyecek. o aslında bozulmuş ve sürekli çalan bir yanlış alarm sebebiyle sizi korumak için harekete geçen bedeninizin tezahürü. tek yapmanız gereken bu yanlış alarmı kapatmak.

umarım bu entry bütün bunları yaşayan birine denk gelirse biraz da olsa kafasını toparlamasına yardımcı olur. lütfen yalnız olmadığınızı ve bütün bunların geçici olduğunu bilin. unutmayın, bütün duygular gelip geçicidir ve anksiyete de bir istisna değildir.

(bkz: allah yardım etsin) cidden yardım etsin ama hem yaşayanın kendisine hem de çevresindekilere.

zaten kimse basurum azdı demez.

bugün yıllardır başımın belası olan bu rahatsızlığın değişik bir boyutuna şahit oldum. benim karşımdaki insana karşı yaptıklarıma benzer şeylere maruz kalan biri, neler yaşadığını anlattı. o anlattıkça benim kafamda oluşturduğum tüm arızalı düşüncelerin karşımdaki insana ne kadar zarar verebildiğini gözlerimle gördüm. zarar verdiğini biliyor olmakla, buna şahit olmak arasında büyük fark var. kendi empati yeteneğiniz ne kadar gelişmiş olursa olsun, bu acıyı yaşayan birinin gözlerindeki hüznü görmek bile sarsıcı.

kaygı bozukluğu ile ölüm arasında bir bağlantı var bence. nasıl ki ölenler ölümü bilmez, ölüm kalanlar içindir, aynı şekilde bu hastalık da kişiden çok çevresindekilere dert.

duyguların sizi esir almasına izin vermeyin.

"olmayan olayları gerçekmiş gibi algılamanız ve hayal gücünüzün sınırsızlığı ile birleşince ortaya çıkan korku, rumination (abartılı düşünme hali) denen zıkkımla da iyice tadından yenmez bir hal alabiliyor. bu şekilde düşünmeye devam edip düzeltmeye çalışmak, sorunu çözmek yerine içinden çıkılmaz bir hal almasına sebep oluyor. yardım isteyin. profesyonel olabilir, arkadaşlarınız olabilir, düşündüğünüz kişi olabilir. tek başınıza üstesinden gelebileceğiniz bir şey değil bu. yoksa bu saçma, dipsiz düşüncelerin içinde boğulup gidersiniz." kendinizden çok etrafınıza zarar veriyorsunuz. buna hakkınız yok.

benimde anksiyete bozukluğum var çok kitap okuyan ve onlarca kitabı olan biriyim çokta severim ama bu hastalık benim kaygılarımin arttığının göstergesi hani en ufak şeyde icerleyip üzülüyorum herşeye aliniyorum aklım karmakarışık herşeyi kafaya takiyorm çarpıntı mide bulantısı veya duygularımin degersizlestgini hissediyorum ilaç tedavisi gördüm ise yaramadı şuan nasilmiyim çok daha kötü

travma sonrası stres bozukluğu nedeniyle tetiklenir. önce psikiyatr ile ilaç tedavisi daha sonra klinik psikolog ile psikoterapi ile sorun çözülebilir. yardımcı ilaç olarak tranko- buskas kullanılır ve genellikle yatıştırır.

ülkece içinde bulunduğumuz durum. bozuk olmayan ne kaldı ki.

yaşadığım bir travma sonrası sahip olduğum hastalık.

sayelerinde dopamin salgılayıp, kaygılarımdan uzaklaşmak için alkol,sigara ve seks bağımlısı oldum.