annenin ya da babanın öldüğünü düşününce gözlerin dolması

katılmadığı düşüncedir.

son dönemlerde ölüm konusu üzerine artan anksiyete ve panik atakla beraber annenin iyi olmayan sağlık durumu da göz önüne alınınca şarıl şarıl ağlamakla sonuçlanan hadise.

öldükleri zaman o kadar da koymuyo.

gözler sadece doluyor mu? iyiymiş.

bunları düşünmek yerine git onlarla zaman geçir, ara, hatırlarını sor. her ölümlünün malum sonu geldiğinde tutarsın yasını.

allah hepimizin anne babasına sağlık ve usun ömür versin, düşünmeyin öyle şeyler.

kaçınılmaz son.

düşüncesi ile empati kurulacak bir acı değil bu. içindeki boşluğu sözcüklere dökebileceğin bir acı da değil. yaşadığın acının hiçbir tarifi ve hiçbir telafisi mümkün değil ne yazık ki.

önce tüm anılar geliyor gözünün önüne. mutlu anılar ne çabuk da kayboluyor zihninden. ya kırgınlıklar? onlar uzun süre gitmiyor aklından. ona en son ne dediğini, en son ne hissettiğini saniye saniye hatırlamaya çalışıyorsun. yeni anı ekleyemeyeceğin için en son anıyı çok net hatırlamak istiyorsun. pişman olduğun ne kadar çok şey yapmış olduğunu farkediyorsun sonra. acaba seni anlamış mıydı? ya da affetmiş miydi tam olarak emin olamıyorsun.

ama asıl onun için kazılmış o toprağa inip, cansız bedenini yerleştirip, üzerine toprak attığın an tüm gerçekle yüzleşiyorsun. o bedeni o toprağa sen koyuyorsun, üzerini toprakla sen örtüyorsun. bir daha göremeyecek olmanın sersemliği çöküyor üzerine. içindeki boşluğu en çok o zaman anlıyorsun.

rüyalarımda annemin de babamın da öldüğünü gördüm. uyandıktan sonra saatlerce ağladığımı biliyorum. gerçekten göçüp gidince bu acının milyon katını hissedeceğim... hazin son...

ben de öleceğim.
ben daha evvel ölsem daha iyi olur gibi yine de.

herkesin anne ve babası gariptir bir yerde evlatları için.
garip anam garip babam diye ağlamak olacak kaderimiz. acı verici. allah ömürlerini uzun etsin ki hakka kavuştukları zaman bir tesellimiz olabilsin...

bunu dusunen insan dram arayan 1 ruh hastasidir zaten.

bencillik yapıyorum bazan, önce ben öleyim diyorum... sonra dayanamazlar, önce onlar gitsin diyorum, o dağın arkasına...

haber alışlarım aklıma geliyor... ölüm haberlerini almak... boğuluyorum.

ben öleyim.

babasını erken yaşta kaybeden yakın arkadaşlarım oldu. onlardan çok etkilendim sanırım zaman zaman gelirdi bu, annemi ya da babamı aniden kaybedersem ne yaparım buhranları. hatta üzülecek bir şeyim olmadığından sanırım kafamda kurduğum senaryolara ağlardım bazen. sonra bu düşüncenin en uzak olduğu bir dönemde babamı aniden kaybettim. dehşet bir ruh hali dehşet bir üzüntü kaldı bize de. öleli iki sene olacak hala en olmadık zamanlarda ağlama krizlerine girerim. fakat ne gariptir ki, babamın ölme ihtimaline bile ağlayan ben bir tek babamın öldüğü gün ağlayamadım, gözlerim dahi dolmadı.

sadece gözlerin dolmasıyla son bulan bir düşünce değil. o düşünce geldi mi nefesin daralır, öyle bir gün olması ihtimali bile kalbe, beyne, bedene işkence eder. hele ki onlardan biri toprağın altındaysa bu düşünce anını, gününü cehenneme çevirir. nasıl olur da sen güzel yatağında uzanıyorsun ama o, soğuk toprağın altında gecesini gündüzünü bilmeden yatıyor? bu düşünce var ya beynini kemirir, nefesini daraltır, ruhunu çekilmez bir ana sokar.

herşey var hayat senaryomda ama böyle bir şey düşünmedim, düşünemedim, konduramadım ne bileyim saçma gelecektir elbet ama yakıştıramadım da.
sizleri bilmem ama bende olmuyor. birkaç milisaniye bile yetiyor azap çekmeme. daha çocuk yaşta anne-babasını kaybeden ve hayatına devam eden/etmek zorunda olan arkadaşlarım, tanıdıklarım var. hayat devam ediyor elbet.
ama böyle birşeye insan nasıl hazır olur ya hu? bunu gerçekten aklım almıyor ve böyle bir durumda ne yapacağım hakkında en ufak bir fikrim yok. ne olurum, nasıl olurum gerçekten bilemiyorum.