bamya

yetiştirmesi zahmetsiz bir sebzedir. çok fazla su ve bakım istemez. buna rağmen yaş bambanın satış fiyatı bana hep yüksek gelmiştir.

o kadar sebzenin içinden sevmediğim hatta kokusuna bile tahammül edemediğim tek sebze

1) penis ölçü birimi.
2) pişirmesini bilenin ellerinde harika bir yemeğe dönüşen lezzetli bir sebze.

küçük penis belirteci olmayan sebze, saygıyı hak eder.

bazı halleri "küçük müçük ehehehe" deyip dalga geçmeye kalkanları hüngür hüngür ağlatabilir,insan içine çıkamazsınız, insan içinde çıkartamazsınız, ayık olun.*

çok açık söylüyorum bamyaya burun kiviranla sohbeti keserim.

muazzam sebze.

konya/ ereğli’de bir köy düğününde çorbasını yediğim muazzam sebze. bizim evde mevsimde bolca pişirilir, etsiz de keyif vermez. ama ereğli’de yediğim harikaydı harika. yeniden düğün olsa da gitsem, yesem keşke…

şikayet edenlerin hayatında, pişiremeyen veya mutfaktan anlamayan insanların mevcut olduğunu düşünüyorum.
kurusu olacak, kuzu etli olacak, ekşili olacak ve yemeyeceksin ?

#933193 bu ne ya? nerede yetişmiş bu? biz de bilelim.* ona göre olta atarız. biz bamyayı başka bilirdik. tüm bilinenleri yıkan bir tanım olmuş.

t: annem limon tuzu ile yapıyor. ekstra ekşi. namnamnam. bir de konya'nın meşhur bamya çorbası var. tadına bakanlar, o lezzeti konya'ya nasıl kaptırdık diye yakınıyor.

hiç sevmediğim yiyecek. zamanında muazzez abacı bile sevdiremedi bu sebzeyi bana* çok eğlenceli bi reklamdır.

sümük gibi olmasının sebebi yanlış sap kısmının yanlış kesimi+pişirme püf noktasıdır. seveni pek yoktur.

dişi finolara takılan rumuzdur.

bunun etlisi çok güzel olur da, ben tencerede et sevmem afedersiniz, kusura bakmayın da, bir adanalı patlıcan tava filan dışında tencerede et sevmez, araya gitmiş gibidir o et, o tencere yemeğinde.

bunun zeytinyağlısı muhteşem olur, çok güzel bir mezedir aynı zamanda.

bamya deyince ehih ehih diyen varsa da, yahu yıl 2022, bu kadar gerizekalı olmayın. bamya = kısa penis algısı 2003'te filan bitmiş olması lazımdı.

rahmetli atam atatürk'üm bayılırdı bamyaya, sık tüketirdi.

gurur duyarım onunla aynı şeyi sevmekten.

allah'ın yarattığı için utandığı nimet.

sesi yüksek çıkan erkek.

öte yandan ortamlarda kola şişesiyle kıyas yapar.

sanırım eskiden nasıl yapılacağı bilinmediği için hatıralarımda çok kötü bir yeri var. kaşıktan sarkan sümük ve bamya... meğer o bamya önce kızartılıp sümüğü alınırmış, ne bilsin o yıllarda annem, birde o yıllarda şimdiki gibi 1 cm lik bamyalar yoktu, bildiğin zenci malafatı gibi olurlardı, hatta ikiye üçe bölünürdü. geçenlerde zorla bir kaşık aldım, baya iyiydi ama hala gözümün önünden o sümüklü bamya gitmiyor o yüzden yiyemiyorum...
ha birde karnı yarık var, yine eskiden direkt patlıcanın içine kıymayı koyup yapardı annem...leşşşşş
meğer oda önceden kızartılıp dolduruluyormuş kıyması, şimdi kompedanı oldu karnıyarığın.

urla'da bir lokanta var; beğendik abi lokantası tam ağzıma layık yapar, yolum düştükçe orada yerim...

geçen sene tam bu vakitler de yemişim ve kelenderise inat fotoğraf bile çekmişim. cacık çıkmamış ama olsun.

bizde bayram yemeği gibidir. ekşili değilde eşkili deriz. nefis olur.

küçükken gözyaşları içinde zorla yemek yiyen, çoğunlukla yemek yemeye ikna edilmesi gereken bir çocuktum. hâlâ çok sevdiğim bir eylem değildir. evdeysem sık sık unuturum yemek yemeyi mesela. biri "yedin mi" diye sorarsa aklıma gelir yemek. küçükken bu durum daha beterdi, çünkü yemek diyince dahi midem bulanırdı. anaokulu yıllığında sınıfın en yemek düşmanı olarak adım geçiyor. öyle bir nefret.

bir haftasonu annem beni yatılı olarak teyzeme bıraktı. (bu o dönem sık yapılan bir şeydi. dolayısıyla normal karşılıyoruz) teyzem de o gün bamya yapmış. kıyamam, "hestia yemez, en azından çocuğun karnı doysun" diye makarna da yapmış yanına. ama bütün ev buram buram bamya kokuyor. o bamyanın kokusu hâlâ burnumda. yemek saati gelince teyzem, eniştem, kuzenim ve ben oturduk sofraya. herkese yemek dağıtıldı ama o da ne? herkesin tabağında yeşil bir şey, bende makarna... hemen teyzeme "teyzeciğim, neden yemeklerimiz farklı? o çocuklara uygun değil mi?"

"o bamya, yemek istemezsin diye düşünüp sana koymadım. istersen verebilirim ama. yersen de çok mutlu olurum açıkçası." dedi. "tadına bakabilirim. merak ettim" dememle tüm gözlerin bana yönelmesi bir oldu. teyzem hemen bir tabağa koydu ve verdi elime. hayatımda hiç bu kadar lezzetli bir sebze görmemiştim. (hâlâ görmedim) o gün makarnayı bırakıp iki tabak yedim bamyadan. ertesi sabah teyzem, anneme telefonda gizlice aynen şu şekilde haberi verdi. "sana bir şey diyeceğim ama çok şaşıracaksın. seninki iki tabak bamya yedi. bitirince de "annem bundan yapmıyor. ona öğretir misin teyzeciğim" dedi. sen buna bamya yap. şaşkınlıkla oturduk izledik hepimiz"

meğer annem "bamya pek sevilmez, bu da yemez" diye bana hiç bamya yapmamış. o günden sonra favori sebzelerimden biri oldu bamya.

bu akşamki menüm. sevmeyenlere teessüfle.

benim için sushi sınıfında yemektir yani hep aklımın kaldığı ama yiyemediğimdir. çünkü teknik sorun çıkarıyor her seferinde.