başkaları için yaşamak

türklerin günlük hayatta en fazla yaptığı yanlışlardan birisidir.

her insan için onaylanmak önemlidir. bu onayı da diğerleri verir. bunun ayarını tutturmak önemli.

ben günde en az 4-5 kez mutlaka başkaları için yaşarım mesela.

hergün sabah işe gidip akşam işten geliyorsanız farkında olmadan yaptınız şeydir.
yemek içme, uyku ve kişisel temizlik dışında kaç vakit kalıyor kendimize?

kazandığı başarıları bazen sırf insanlara kendini kanıtlamak için başarmış olmaktır.

başkaları için ölmek ne derece saçma ise, yine başkaları için yaşamak o kadar saçmadır.

sorumluluklar elbette kabulümüzdür ama hayatının ana aktörü sensin, bunu unutma.

her ne kadar "başkaları için yaşamayın, kendiniz için yaşayın." klişesine sığınmayı çok sevsek de hayatın içinde yani pratikte o işler öyle olmuyor işte. hele de ebeveynlik gibi bir sorumluluğunuz varsa.. bir kere ömrünüzün büyük bir kısmını çocuklarınız için yaşıyorsunuz, tabi bu süreçte denge önemli. hani ebeveynlik yapayım derken kendimizi unutmamalıyız ama bunun da öyle belli bir ölçüsü yok ki.. çoğu şeyi hayatın içinde deneye yanıla öğreniyoruz. benim gibi biraz endişeli bir tipseniz, çocuğunuzla ilgili önemli durumlar olduğunda, o kadar sakin olamıyorsunuz. mesela, oğlum yks'ye gireceği zaman son bir ay kala ben ondan daha heyecanlıydım ama aynı yaşta oğlu olan arkadaşım, sınavdan iki hafta önce yurtdışına tatile gitti. belki de onun yaptığı doğruydu, ben de onun kadar rahat olmalıydım ama asla olamıyorum. bu işler, biraz da mizaç meselesi tabi...

tüm hayatını mutsuz geçirip yüksek miktar ruh zehirlenmesini en çok kendine ve çevresine eleştirerek yaşatan insanların muzdarip olduğu olgu.buna sebep olarak bireysellikten yoksunluğu, toplumsal baskının en fazlasını yaşamış olmayı,kendisiyle çatışmaktan kaçınmayı ve öz güven eksikliğini olarak sayabiliriz.sonuç mu kendi kişiliğini bir köşeye bırakıp başka kişiliklerde kendini aramak.

(bkz: özgecilik)
(bkz: komünistler)

cordarone, hüsamettin, viva-zapata ve ismini sayamayacağımız nice sözlük dayısı için burdan kuvvetli bir alkış.

başkaları için yaşadığını iddia ederken dahi kendi için yaşamaktadır insanoğlu.

"başkaları"nın sevgisi, onayı, desteği, varlığı yine kendi içindir. evlat sahibi olmaktan evlat olmaya, eş olmaktan dost olmaya. her biri temelde kendimiz için: insana ihtiyaç duyuyoruz, ihtiyaç duyduğumuz için ediniyoruz. bunlar olagelirken sağlıklı sınırlar da inşa etmek bizim elimizde, bağlı olmak ve bağımlı olmak arasındaki farkı öğrenene değin devam edecek bir çekişme hali. kolay gele.

"ben senin için bunları bunları yaptım"cılar yahut önderler, fikir üretenler, "toplum için yapıyorum" zannedenler de dahil olmak üzere. her bir şeyi kendimiz için yaparız: iyi bir insan olmak, iyi bir anne/baba/evlat olmak, sevilmek, onaylanmak, takdir görmek. bunu eleştirdiğim için söylemiyorum, tabiatımız böyle, ben de böyleyim. "iyi biri olmak" beni mutlu ediyor. iyi hissettiriyor, keyif alıyorum. yek keyif için iyi olmuyorum, ama bunu elde ettiğimi yadsımıyorum.
fedakarlık, özgecilik, vericilik dozunda iyidir.

insanlık sevgisi yalandır. insan yalnızca kendini sever der dostoyevski budala kitabında. doğru da söyler. başkası için yaşadığınızı sanarken kendiniz için yaşıyorsunuz aslında.