benim burada ne işim var denilen anlar

iki sene önce amasra'da içmeye gidiyoruz annemin kuzeni, eşi ve iki arkadaşıyla. öğlen votka içtik, yolda giderken de bira aldılar, arabada içelim falan diye. arabada bira neden içiyoruz onu da anlamıyorum. tam çakraz tepesine çıktık, insanlar yolun kenarına dizilmiş ağlıyor. arabayı park edip indik, kaza olmuş. muhtar köpeğe vurmuş sonra da reçellere girmiş. araba beyazdı. arabanın önüne baktım, "bu reçel değil ki," dedim çünkü biliyorum öyle reçel olmaz. muhtar alkollü olmadığını söylüyor, köpeğe vurduğundan falan bahsediyor ama eminim vurduğunun köpek olmadığına. yarım saat sonra bir öğrendik ki adam köpeğe vurmamış, diğer köyün muhtarını ezmiş. polis, ambulans falan geldi ve adam da alkollü değildi o yüzden ceza uygulamadılar çünkü zaten vurduğu yerde ölen kişinin olmaması gerekiyor. kenarı uçurum, zifiri karanlık, yaya geçidi yok, insanın yürüyebileceği bir yer yok. o gün hayatı o kadar sorguladım ki... bir de hepimiz alkollüyüz, olayın farkına varamıyoruz; gitmek istiyoruz gidemiyoruz, ayaklarımız titriyor. arabayla bindik hepimiz başladık "burada ne işimiz var?" diye sorgulamaya. tövbe ede ede gitmiştik. çok korkunçtu. mümkünse bir daha yaşanmasın böyle bir olay.

okulda hayatı sorguladığım zamanlar.

radiohead - creep nakaratı

baba tarafına yapılan akraba ziyaretlerinde.

hayatın geneline yayılan anlar dizisi

ateistken babamın zoruyla gittigim cuma namazinda imam abimizi dinlerken kafamda dönen polemik

üniversitede bir grup arkadaş toplanmışlar eve çıkacaklar. ama aralarından bir tanesi karadenizli ve ailesi ogullarının eve çıkmasını istemiyor. ben içlerinden sadece ya birini belki ikisini tanıyorum.diğerleriyle alakam yok...5 kişi bir de karadenizli 6 kişi olacaklar. bu karadenizli diyor ki gelin beni babamdan isteyin,ikna edin bizimkileri hep beraber ever çıkak ,ortam olur bilmem ney. güya uşakların kafalar uyuyor. tek engel bu aile. aslında bu nasil bir hikaye böyle. böyle saçmalık mı olur akllına mantık koyayım? işte türkiye olunca oluyor. neyse bunlardan biri beni buldu böyleyken böyle sende gel diye. dedim ben niye geliyorum? ben eve çıkmayacam ki? ben ne alaka? ....ne kadar kalabalık olursak o kadar iyi işte amcanın ağzından girip burnundan çıkarız şu bu dediler beni de kafaladılar...toplamda 9 kişi vardık amcanın evine. lan adamlar bildiğiniz çiçek baklava çikolata almışlar...aynı kız isteme merasimi arasına mesafe koyayım...ama yurttan öğrenci evine çıkacak adam istiyorlar.... kapıyı çaldık bizim eleman bizi içeri buyu etti baba bunlar arkadaşlarım dedi ...ve bizi karadenizli amca aksanı ve ahiret sorularıyla başbaşa bıraktı. amca bütün gbtmiizi çok seri yaptı zaten....aramızda bir tane kürt vardı ha onu da hiç sevmam ama misafurdur dedi....bu arada girişte benim gözlerime kapanın arkasında 3 4 telis fındık içi ilişti. dedim herhalde fındık yetiştiriyollar....neyse uzadıkca uzadı amcanın sorular bitince bizimkiler allahın emri peygamberin kavliyle konuya girdi ve amcanın içinden tarlası yanmış anksiyeteli bir sayko çıktı... eleman bir yandan babasını sakinleştirmeye çalışıyor ötekiler bir yandan. bende ise ışıklar yanıp yanıp sönüyor neredeyiz biz napıyoruz derdimiz ne? derken amca kurtuldu ve fındık dolu telislere doğru koştu. ve bizi fındık yağmuruna tutmaya başladı...ulan acıtıyor da mermi gibi atıyor manyak...neyse bizi fındıklarla evin kapısına döktü. ayakkabılarımızı aldık giymeden kaçmaya başladık kaçarken de arkamızdan fındık atıp bağırıyor " bilmem neyun usaklari findik yiyun heee oglumu eve cikaracayimuslar..."

boyle bir ortamdir.halen bu surreal ortamda ne isim vardi diye animsadikca sorgularim....

2012 osmaniye latif doğan konseri.

ailemin evinde geçirdiğim her bir saniye, dakika, saat, gün, hafta, ay, yıl...*

her anım böyle.
benim bu dünyada ne işim var?

bi' sokak duvarında
bi' ağaç kabuğunda, bi' takvim kenarında
bi' çiçekte, bi' defter arasında
bi' tırnak yarasında, bi' dolmuş sırasında
bi' odada, bi' yastık oyasında
bi' mum ışığında, bi' yer yatağında
dilinizde yinelenen bi' şarkıda
bi' okul çıkışında, bi' çocuk bakışında
bi' kitapta, bi' masal perisinde
bi' hasta odasında, bi' gece yarısında
bi' durakta, yırtık bi' afişte
buruk bi' gülüşte, dağılmış yürüyüşte
bi' sokakta, bi' genel telefonda
bi' soru yanıtında, bi' komşu suratında
bi' pazarda, bi' kahve kokusunda
bi' tavşan niyetinde, bi çorap fiyatında
bi' yosunda, bi' deniz kıyısında
bi' martı kanadında, bi' vapur bacasında

ait hissetmediğim her ortamda böyleyim aslında.

dün gece bir ara benim dünyada ne işim var diye gaza geldim bir an ama geçti geçti, sakinim sakinim, stres stres, olur olur.

bazı nickaltlarını okurken hissettiğim duygudur. abi özelden konuşsaydınız biz okumasaydık ya.

sabahın 7'sinde hastane kapısından girdiğim her an bunu diyorum.

az önce yaşadığım hadise.

buzdolabına su almaya gelmiştim ama nedensizce peynir yemeye başladım. sonra bu duygu hasıl oldu, geceleri mutfağa girmek kapatılsın.

bunu nikah masasında derim diye korkuyorum.

sözlükte geçirdiğim her saniye...

(bkz: düğün)
(bkz: kına gecesi)
(bkz: nişan)
vs.. vs.... vs

sevdiği bir kadın olanlar için kavga sonrası alkol almaya diye gidilen mekanda sizi kesen kişiyle göz göze gelindiği an.